Can it get any better? Yeah, maybe the weather ;)!

Haaa!

Zo na mijn moment van ‘euforie en niks kan me nu nog gebeuren na zo’n sprong’ toch even weer terug naar de werkelijkheid! We zijn weer lekker verder gaan reizen.

In Wellington mijn paspoort, deze keer eindelijk met Thais visum, opgehaald. Nou en natuurlijk, het zou afkicken zijn als daar niet ook nog een verhaaltje aan vast zat. Ik stap de ambassade binnen en zei: ‘Ik kom mijn paspoort ophalen.’ ‘Oh is het deze?’, vraagt die vrouw en laat me een paspoort ziet van de buitenkant!! Dus na een parashutesprong in de vroege morgen, 600 km rijden, een kort nachtje om vervolgens vroeg de ferry op te springen, 3 en een half uur varen en een kwartier in een stad rond te rijden waar ik een hekel aan heb, vroeg ze mij 1 uit 17 miljoen paspoorten te identificeren aan de buitenkant. Ik was te verbluft door de opmerking om iets anders te zeggen dan gewoon droog: ‘I don’t know, can I see the inside?’ Haha… Er zijn veel dingen onzeker in het leven, maar ik kan in ieder geval met nog meer zekerheid zeggen dat er geen drugs in mijn tas zit… :p
Ik ben in ieder geval blij dat ik mijn paspoort weer terug heb, want ik voelde me wel een beetje een illegaaltje zo reizen zonder.

Toen ben ik doorgereden naar Lake Taupo. Ondertussen kwam ik langs een molen genaamd ‘De Molen’ (ja, in het Nederlands) Och, dacht ik. Even aan gaan. 3 geëmigreerde Nederlanders stonden achter de balie. We probeerden alle 4 Nederlands te praten, maar het lukte van geen kanten. We schakelden elke keer weer over naar het Engels. Hoezo ingeburgerd?? ;) Nee, ik vind het nu heel raar om tegen (Nederlandssprekende) vreemden Nederlands te praten. Ik ben nu zo gewend dat iedereen hier vreemd is en dat iedereen Engels spreekt. Gelukkig ben ik het Nederlands schrijven nog niet verleerd. Maar anders zou het ook wel goed komen. Ik zie onder jullie al wat talenkennis tevoorschijn komen. Dat is handig voor als jullie mij op komen zoeken als ik weer terug ga ;).

Maar ja Lake Taupo is, net zoals alle andere meren, ook weer mooi. Dichtbij is een waterval met ook weer turkoois water. Er stroomt 40 kubieke meter water per seconde omlaag!!! Ik vind het nog steeds onbegrijpelijk hoe een waterval werkt. In sommige plaatsen kan voor maanden geen regen vallen en toch stromen sommige watervallen constant. Waar komt dat vandaan?

Maar heerlijk toch die watervallen? Moet je altijd zo van plassen. En dan maak je even het gordijntje dicht. En weer open (na het plassen in mijn hotel op wielen) en dan vergeet je de gordijn weer terug op het aanrecht te leggen (want dat moet als je de deur dicht wil schuiven, anders komt hij ertussen). Ja, en de mevrouw zei: ‘Hard schuiven die deur, anders blijft het lampje aan.’ Dus dat doen we dan. Maar ja, de gordijn zat er tussen en toen kreeg ik de deur ook niet meer open :p. Gelukkig was ik net dicht bij een garage en heb ik even wat mankracht gevraagd. Nou met zijn drieën hebben we tegen/aan die deur moeten duwen/trekken. Nu zit er mooi een zwarte streep op het gordijn, maar ja dat stoppen we wel weg als we hem in gaan leveren. Haha… (hebben ze niks van gezien, dus…)

Marieke, nee geen Jucy. Als ik al het lef zou hebben om onszelf te verraden, door naar een prijs te zoeken, zou het toch niet in mijn prijsklasse omhoog komen ;) (zelfs niet met relocation :p). Daarnaast creëer ik het ‘rijkeluis-effect’ vanzelf al met deze bak :p. Overal waar ik uitstap, kijkt iedereen zo van: ‘Uhm… waar blijft dat klasje die ook nog in dat hotel hoort? Oh ze is alleen… toe maar!’ Laatst gebaarde 1 Aziaat (ik denk dat hij geen woord Engels sprak) dat ik een mooi groot schip had (tenminste hij hield zijn duimen op en stak daarna zijn armen hoog en uit elkaar). Haha… ja dank je! Iemand anders vroeg of ik bij een reisbureau werkte… :D
En sorry! Ik had je reactie wel gelezen, maar ik had niet onthouden welke bar je nou schreef. Toen ik in de auto zat dacht ik… mmm welke was het nou. Maar ik had zo iets van: ik ga niet zomaar ergens naar binnen en vragen of ze Marieke nog kennen :p. Ja, inderdaad wel lef hebben om uit een vliegtuig te springen, maar niet genoeg ballen om een onbekende kroeg in te stappen en een vraag te stellen… Contactgestoord of zo? :p Haha…

Op vrijdagmorgen ben ik naar Orakei Korako geweest. Dat was echt mooi. Daar waren geisers (weet je wel van die badjes met kokend water die af en toe wat water omhoog sputteren), moddergeisers, een grot en gewoon mooie natuur. Echt apart hoe daar gewoon kokend water ‘in het wild leeft’. Maar wel stinken!!! Het ruikt naar rotte eieren! Dus dat is het enige nadeel (vooral als je net met je gezicht en camera boven zo’n geiser hangt en de stoom net in je gezicht geblazen wordt ;)).

Daarna ben ik doorgereden naar Auckland om mijn hotelletje in te leveren. Ik had al zitten bedenken wat ik er na zou doen (ik zou nog een week in NZ hebben) en had al gekeken voor een huurauto (want ik had echt geen zin in de bus en een camper was te duur). Maar overal waar ik belde en op internet keek was het al volgeboekt. Dus ik loop op goed vertrouwen een verhuurbedrijf binnen en ja hoor, ze hadden er nog net eentje vrij. Is geloof ik maar eentiende de inhoud van mijn hotel, maar dat geeft niet (trekt wat sneller op en is zuiniger ;)). Ook kan ik eindelijk weer fatsoenlijk achteruit inparkeren :D.

Toen ben ik richting de Coromandel Peninsula gereden. Super mooi!! Toen ik bij mijn eerste hostel uitcheckte, vroeg die vrouw of ik geboekt had voor mijn volgende nacht. ‘Nee, dat zie ik straks wel.’ ‘Oh’, zegt ze, ‘dan heb je waarschijnlijk geen slaapplek voor vannacht, want ik ben een zakenvrouw en ik kreeg zelfs geen kamer omdat het ‘a long weekend’ is (dus maandag is een feestdag voor Kiwi’s). ‘Ik zie wel, dat zal ik wel overleven’, zei ik met mijn Verbugtse nuchterheid. Ik dacht: Je doet het gewoon fout! Je moet een van de meest afgelegen plekjes op het Noordereiland zoeken en daar naar het hostel gaan. Nou ik was nummer 3 (en meteen ook de laatste) die incheckte van de 16 bedden. Geen probleem dus!
Echt schitterend is het hier. En na meer dan 1500 km in drie dagen is het wel even lekker om gewoon niks te hoeven doen, uit te stappen om foto’s te knippen (i.p.v. onder het rijden) en rond te kunnen kijken zonder een kettingbotsing te veroorzaken.
Maar het was echt een super ervaring (dat hotel huren). Ik zou het zo weer doen als ik toch weet dat ik ergens snel wil/moet zijn.

Ook de rest van de nachten geen probleem gehad met een slaapplek zoeken. De feestdag heette trouwens Waitangi day. Dit is ter ere van de Maori’s die zoveel jaren geleden door de Engelsen dus verdreven zijn in hun land. Er werden veel festivals en concerten gehouden dat weekend. Helaas boven mijn budget (dat ene festival waar ik langs kwam), dus ik heb het maar aan me voorbij laten gaan.

Op dinsdag had ik een mooie wandeling bij een oude goudmijn gepland. Er zijn hier veel goudmijnen in de buurt en eentje brengt nog steeds 1 miljoen dollar per week aan goud binnen. Maar ja, deze wandeling was in een mooie omgeving en door een paar honderd meter lange tunnel die gebruikt werd door de mijntreinen. Dus ik dacht gaaf, spannend… door de tunnel. Zaklamp gereed en gaan met die banaan! Na vijf stappen in de tunnel, rende ik weer naar buiten. Hijgend en met hartkloppingen… Damn, ik was even vergeten dat ik een watje ben in het donker :D. Ik keek nog naar de tunnel: ‘Nog een keer proberen? Nee, geen denken aan!! Bekijk het maar met die wandeling… Ik ga terug naar de auto.’ Na een half uur was mijn zenuwstelsel nog steeds niet tot rust gekomen. Haha… dat had me meer energie gekost dan die urenlange wandelingen van vorige dagen.
Maar ja, ik vind mezelf nog steeds wel een beetje stoer hoor;)!

Toen ben ik in Rotorua naar een Maori Cultuurshow geweest. Met die traditionele begroetingsceremonie (een hand geven en de neuzen tegen elkaar), dansen en liedjes. Met de begroeting was het niet gepast als je lachte… Ja dat moet je net tegen mij zeggen (nee ik heb me ingehouden hoor, maar het was moeilijk soms :p). Maar de liedjes lagen wel mooi in het gehoor.

Vandaag ben ik in Ohakune. Ik ga naar een park met (werkende) vulkanen en daar wat wandelingen doen.

Vrijdag vlieg ik naar Thailand. Ik vind het spannend, maar ik heb nog helemaal niet het gevoel dat ik daar vrijwilligerswerk ga doen. Maar dat gevoel zal wel komen als ik daar ben… Hoop ik ;).

Wat valt je op als je van Nederland de grens oversteekt naar België?
De intelligente blik van de koeien...

Veel warme groetjes!!

Oh trouwens... ook nog een stel ontmoet die in Noord-Holland woonde, maar hij was de neef van dokter De Groen in Panningen. Zo is de wereld toch maar weer klein he ;).



Well in the end I wanted to say one more thing about skydiving: really Bjoohtyfull!!! :D When I was back in the car I realized that I have to go back to Licola now, because I just I have to do the Leap of Faith properly. I can’t jump out of a plane and be such a chicken to not jump from that pole! Last week I saw a High Ropes course on the side of the road… Oh, that made me a bit ‘Licolasick’ :(;).

In Wellington I went to collect my passport at the Thai Embassy. The lady showed me a passport from the outside and asked me if it was mine. So after a skydive in the early morning, 600 kms driving, a short sleep because I had to catch the early ferry, 3,5 hours of floating and 15 min driving in the city what I hate, she asked me to identify 1 out of 17 million Dutch passports from the outside. I was just to amazed by the situation to say anything else than: ‘I don’t know, can I see the inside?’ Hihi… That was really the most stupidest identification I can imagine. I thought that’s where the passports are for: the identical inside.
But at least I have it back. I’m glad because I felt a bit like I was illegal, travelling with no proper ID.

When I was on my way to Lake Taupo I saw a Dutch Windmill. I stopped by and inside they had some Dutch Delights. Too bad they didn’t have the lovely ‘Griotten’, Karen ;). Maybe the next step to take is learn some Dutch? Is much easier for me to talk and I think it will be fun to hear you try more than ‘hakte-hakte’ (‘achtentachtig’ is the real spelling :p).

Lake Taupo was as beautiful as the others. Close to the lake are the Huka Falls. The water (what off course is also clear blue) flows with 40 m3 a second down the fall. Heaps of water! It is still a miracle for me how waterfalls work. Often they are on a top of a mountain, and sometimes a draught for months, and there’s still water running through the fall. I don’t get that. But I don’t care, because I love them. Unfortunately we don’t have them in Holland. So another reason to come back!

On Friday morning, before I made the last trip with my hotel on wheels, I went to Orakei Korako. That is a park with geysers, a cave with a green colored pool and mud pools with also boiling mud. The only … is that it stinks!! Bah, just like rotten eggs. Specially disgusting when your lean with your face above a geyser to make a picture and the steam blows right into your face… mmmm :p.

So after that I exchanged my Hotel for a nice small car. I don’t need two parking spots at a time anymore :p and it uses a lot less fuel, so I’m still happy. Now I sleep in hostels again. What is ok, but I prefer camping.

I drove to the Coromandel Peninsula, which is beautiful again. Blue sea, a beautiful coast drive, rocky beaches, green mountains… The lady of my first hostel, told me I would probably have troubles finding a hostel for the weekend. Well, it didn’t worry me that much. And I didn’t need to, because I just drove to the very end of the peninsula and were number 3 in a hostel with 16 beds. Just in case I figured out that I would be able to sleep in my car if I put the passenger seat down. It wouldn’t be that comfi, but at least I would stay dry.

On Tuesday I planned a walk near an old gold mine. The walk included a tunnel (a couple of hundred meters long) that has been used for the mine trains. So I thought: Yes, exciting a tunnel. I had my torch ready and made 5 steps into the tunnel. Immediately I ran out again. My heart was beating 10 times as fast and I was breathing heavily. Damn… I forgot that I was a chicken in the dark :d. Haha… So, I looked at the tunnel again, but no way I was gonna try it again. I left the walk and went back to the car. Half an hour later my nerve system was still upset. Haha… I used more energy than with the walks the previous days.
How weird…people (from the information centre) can talk so enthusiast about something, that you forget to think about it yourself.

So after that I went to Rotorua to a Maori Culture show. They did the traditional welcome ceremony (handshake and noses pressed to each other twice) and dances and songs. With the welcome ceremony it wasn’t kind to laugh, but it was hard not to :p. But I behaved myself. It all was fun to see and hear.

Today I’m going to do some walks in a National park with a couple of (working) volcanoes. And Friday I will leave for Thailand. I keep forgetting that I’m going to do some volunteering there (I’m used to travelling again now ;):P), but I think it will all come when I’m there.

Kerryn, you see. Even when the weather is bad, just take the picture! It will always bring some memories back. I think back to it very often and it always makes me laugh. Those two families of yours and Karen. Lovely!
And by the way, I tried to not speak to strangers, but then the man in the hostel had no idea what I wanted. So I had to say something ;), sorry! But the rest, I’m still keeping my word!

See y’all soon!

xx Ellen