Het was geen afslag, het was de vluchtstrook

Hallo allemaal,

Zo, hier is dan het beloofde berichtje!

Tante Lucy, ik ga er van uit dat ik er volgend jaar gewoon bij ben! Het is natuurlijk een discussiepunt of het een geschikte sport is voor onze familie (ik denk dat sommigen dan letterlijk doorbreken ;)). Een wedstrijd onder de mannen kan natuurlijk wel, dus ik zal me erin blijven verdiepen. Dan kunnen de vrouwen mooi aanmoedigen, zijn we toch al zo goed in ;).

Het feestweekend hier in de pub, was maar 5 procent van wat ik gewend ben in Kessel. Haha… Maandag om 18.00 uur kwamen ze aanzetten voor 1 rondje. Ze waren al de hele dag op pad geweest, dus ze waren ook niet echt gezellig meer. Ze keken redelijk wazig uit hun ogen.
Ze zijn wel dinsdag nog langs geweest, maar allemaal rustig aan. Als ze feesten gaat het er toch nog erg rustig aan toe hier.

Maar… Ik ben toch echt wel actief geweest die week. Op woensdag hadden ze in de pub een koffietafel van een uitvaart. Zo’n 150 mensen waren er (dat is 1/3 van de inwoners van Boolarra ;)). Ik heb samen met een vriendin (Peta) van de bazin (Robyn) de catering gedaan. Erg gezellig!! Zij doet vrijwilligerswerk bij de verstandelijk gehandicapten. Ze gaat nu vragen of ik een week mee mag op kamp.

Op vrijdag was er nog een vrijgezellenfeestje in de kroeg. Maar ook dat ging, voor Verbugt-begrippen, erg braaf allemaal. De aanstaande had een tutu aan met een t-shirt en een sjerp om (schrijf je dat zo?). De jongens waren zo slim geweest om zijn broek niet mee te nemen, dus heeft hij de hele avond (toen hij zijn tutu moe was) in zijn boxershort rond gelopen. Nog geen 5 tellen later liep Robyn (dus de eigenaresse van de kroeg) met de tutu om. Ja ze had een avond vrij dus ze heeft het er flink van genomen. In ieder geval heb ik eindelijk de tent een beetje ‘alive’ gezien, want verder gaat het er altijd erg kalm aan toe.
De moeder van een van de jongens kwam uit ‘Ainhovve’ (Eindhoven dus) en vond dat hij wel een aardig woordje Nederlands sprak. Ik verstond er alleen geen bal van. En het kan niet aan het Brabants accent liggen, want dat ken ik inmiddels ook wel. Pas toen hij de engelse vertaling gaf (van wat hij dacht te zeggen), kon ik er redelijk iets uit op maken. Misschien is mijn Engels beter aan het worden dan het Nederlands, dat kan ook natuurlijk. Als het Limburgs er maar in blijft zitten he ;)!

Die week moesten twee van de honden naar de trimmer. Schitterend hoe ze op de achterbank zaten, of ja eerst stonden ze beiden. Op een gegeven moment ging Bundy (de grootste) maar zitten, maar hij zat boven op Lala. Zij durfde zich toen niet meer te vervoeren.
En de Magpie was op het laatst niet grappig meer. Ze viel me telkens aan als ik in de buurt van mijn auto was (bij mijn enkels). Toen ik de auto verplaatst had duurde het wat langer voordat ze door had dat ik er was, maar nog moest ik telkens op mijn hoede zijn. Het was wel leuk om te zien dat de honden mij beschermden, want ze begonnen te blaffen als ze zagen dat ze mijn kant op kwam.
Ik ben ook nog een keer echt ‘gesweept’ door een Magpie. De vogels staan er om bekend dat ze tijdens de broedperiode mensen aanvallen door net boven hun hoofd over te vliegen (om het nest te beschermen wat 99,9 % van die mensen niet eens interesseert).

Op zaterdag ben ik (na 3 weken in de pub) weer verder gaan reizen. Ik moest so wie so naar New South Wales om daar de registratie van mijn auto te laten verlengen. Ja deze keer wist ik dat ik niet hoefde te proberen om dat in een andere staat te laten doen ;), dus dan maar even 400 km rijden voor een sticker. Toen ik besloten had om weg te gaan, besefte ik eigenlijk pas echt dat alles waar ik eigenlijk de hele tijd naar op zoek was, heel dicht bij was. Stabiliteit, contacten opdoen, werk, eigen plekje… Dat had ik allemaal bij de kroeg. Robyn was erg geëmotioneerd toen ik weg ging, omdat mijn aanwezigheid haar eenzaamheid en stress een beetje weghaalde. Dus het heeft me wel even aan het denken gezet.

Toen ik daar weg ging ben ik naar het Wilsons Promontory National Park gereden. Maar door het heftige weer van maart dit jaar is ook het grootste deel van dat park onbegaanbaar geworden. Helaas, want het schijnt een erg mooi park te zijn.
Het Tarra-Bulga National Park was wel open en echt super mooi. Het regenwoud verbaast me gewoon elke keer opnieuw als ik er ben. Heerlijk rustgevend met al die natuur geluiden.
Daar ook wat oude Nederlandse vrouwtjes ontmoet die hier wonen. Ze reageerden erg enthousiast. En voor dat je het weet ben je zo weer een half uur verder, maar ja dat heeft ook wel wat, dat geouwehoer.

Op maandag heb ik een stranddag gehouden. Het was heerlijk weer (dus mijn huid is weer terug op dezelfde kleur als voor de winter :D, terwijl iedereen hier nog steeds met lange mouwen en pijpen loopt). Aan het einde van de dag ben ik naar Point Hicks Lighthouse gereden. Dat is het eerste puntje van zuidelijk Australië wat door de boot van Capitein Cook ontdekt is toen ze op hun terugreis vanuit Nieuw Zeeland waren. Cook dacht dat het stuk land behoorde bij Tasmanië, maar Lieutenant Hicks zag dat het er anders uit zag en daarom heet het Point Hicks. Capitein Cook was zo aardig om het dan ook naar Hicks te laten vernoemen!

Ik heb ook nog een levende Wombat gezien. Hij had wat haast, dus van poseren kwam het er niet van. Maar ik heb nog snel een foto kunnen maken. En ik had voorheen nog nooit gehoord wat een Emoe voor een geluid maakt, echt grappig. Net een trom.

Mijn auto… dat is een ander verhaal. Hij kwam niet door de keuring . Alle vier de banden waren kaal. Eigenlijk wist ik dat al, want toen ik naar de vuurtoren reed (35 km onverharde weg), had ik sommige bochten volledig nodig met mijn auto ;). Maar ja dat was dus ineens even 360 dollar die er nog bij kwam. De man van de garage was wel zo aardig om de rest van de keuring gratis te doen. En wonderbaarlijk ging deze keer bij de registratiebalie alles volgens plan!

In de tijd dat ik op mijn auto aan het wachten was, heb ik nog even wat cultuur opgesnoven! Eden staat bekend om de walvissenjacht in 1800 tot begin 1900. De walvisvaarders werden geholpen door wilde orka’s (ook wel Killer Whales genoemd). De orka’s opereerden altijd in groepen en sloten de walvis in. Twee orka’s zwommen dan een eind van de ‘insluiting’ vandaan (toevallig dichter naar de kust waar de walvisvaarders woonden) en sloegen dan met hun staarten op het water. Zo konden de walvisvaarders zelfs ’s nachts op jacht. Het was bij niemand bekend waarom de orka’s hierbij hielpen en er is zover hier bekend ook nog nooit een mens aangevallen door een orka tijdens die jachten. En dat terwijl orka’s de enige walvissoort is die zoogdieren eet. De enige beloning die de orka’s zich opeisten waren de lippen en de tongen van de walvissen die gevangen werden. Tegen de tijd dat de walvissen binnengehaald werden (in bootjes vaak nog kleiner dan de walvis zelf), hadden de orka’s automatisch hun hapje genomen en van de rest bleven ze af.
Het museum liet ook zien dat mensen met reumatische klachten in die tijd de walvissen gebruikten om pijn te verlichten en in sommige gevallen werd er zelfs verbetering gezien in de conditie. Hoe ze dat deden? In de dode walvissen werden een aantal nauwe gaten gemaakt, waar de mensen dan in gingen staan voor gemiddeld anderhalf uur (het hoofd bleef buiten). De temperatuur in de walvis was zo’n 40 graden, erg fijn voor reumatische klachten dus. Er werden merkwaardige dingen gezien na deze behandeling. Een bijwerking was dan wel dat er meestal een geur van dode vis over je heen bleef hangen, wat pas na een aantal weken weg zou gaan. In Australië is de walvisjacht nu verboden, maar over de wereld worden walvisproducten nog steeds gebruikt voor het een en ander (medicijnen, eten, ivoor, enz.).

Na Eden ben ik nog even naar Merimbula gereden. Ik had beloofd om iemand op te zoeken die in Boolarra gewoond had, maar hij had erg weinig tijd. Ik had toen zelf al besloten om terug naar Boolarra te gaan om daar verder te werken.
Zo kwam ik vrijdagavond dus aan in Boolarra. Ik werd erg enthousiast ontvangen, ze leken allemaal erg blij te zijn dat ik terug was. Maar ze vragen steeds waarom… Als ik uitleg dat ik gewend ben om in een kleiner dorp te wonen (en het heerlijk vind) kijken ze me erg raar aan. Op de een of andere manier willen ze niet geloven dat Nederland niet alleen bestaat uit ‘Emsterdem’, maar ook het leuke boerenleven kent. Ik heb ze allemaal uitgenodigd om het een keer te komen bekijken! Haha…

Maar mijn auto is nou steeds meer een huisje aan het worden. Ik heb mijn persoonlijke post al opgehangen, zodat ik er mee ga slapen en mee wakker wordt ;).
Zo dan zijn jullie ook weer even gevoerd! Het gaat hier dus goed. (Oh trouwens, het zoeken naar een zorgbaantje heb ik opgegeven. Ik had er helemaal genoeg van, van de helft krijg je maar wat terug en de andere helft vind de periode te kort of wil niet met je in zee omdat je geen Ozzie diploma hebt.)

En het pakketjesmysterie is ook nog steeds niet opgelost. Dus tot de volgende keer!

Groetjes Ellen