Een paar Nikies te koop!!

Haaa!!

Ja, ja, degene die het hoogste biedt, mag ze op komen halen! Nou, na tien keer te hebben gebeld naar Australia Post, vier postkantoren te hebben bezocht, twintig mailtjes met Woodduck in Sydney te hebben gewisseld en een fax te hebben verstuurd, heb ik het zoeken naar het pakketje opgegeven. Ik kreeg van iedereen die ik sprak te horen: ‘Nee, daar kan ik niks aan doen, moet je bij die ander zijn.’ En iedereen die ik het verhaal al drie keer in geuren en kleuren uitgelegd had, durfde nog te vragen: ‘Weet je zeker dat het pakketje niet voor jou bedoeld is?’ Oh men, ik heb gekookt hier man (en het waren zeker geen lekkere maaltijden :p).

Een aantal dagen later sprak ik met iemand die bij de post gewerkt heeft en hij vraagt: ‘Heb je een formulier ingevuld voor vermiste pakketjes?’ Dat wordt dan gestuurd naar de magazijnen waar de pakketjes met onbekende bestemming bewaard worden. Goh, en dat konden al die andere mensen me niet vertellen dus!! Ik heb het formulier ingevuld, maar omdat ik niet weet hoe het eruit ziet en wat er in zit enz, is het zoeken niet zo makkelijk. En met een nummer kunnen ze het pakketje hier vaak nog traceren, dus als er een lichtje gaat branden bij iemand?? Niet laten branden, want dat kost te veel stroom. Jaja, een beter milieu begint bij jezelf :d.

Ik heb het hier bij de pub nog steeds naar mijn zin. Af en toe is het een beetje te druk, maar ja dan trekken we ons gewoon even terug in ons ‘huisje’.

Mijn dagen beginnen hetzelfde, maar verder loopt het elke dag anders af. Elke dag begin ik met poetsen. Verder geef ik de dieren te eten. Doe wat tuinieren. Net wat er te doen is. Natuurlijk ook barwerk. In het begin had ik aangegeven dat het mij niet zo aan trok, maar uiteindelijk heb ik het mijzelf maar een beetje aangeleerd, dan hoef ik niet telkens Robyn erbij te roepen als er iemand komt. Het scheelt dat het veelal alleen de stamgasten zijn, dus daar weet ik inmiddels wel van wat ze drinken.
In het begin waren ze mij allemaal aan het porren met: 'Kom op, wij leren je wel hoe je moet tappen.' Ik zeg: 'Nou dat hoef je mij niet te leren, want tegenover de Nederlandse pilsjes is dit een makkie.' De tap gaat zo langzaam dat je bijna een lamme arm krijgt van 1 pilsje en de kraag het liefst zo klein mogelijk, maar verder maakt het niks uit. O ja, en de glazen zijn constant gekoeld in een grote koelkist langs de tap.

De kleindochter van Ross (de kroegbaas) is voor anderhalve week op vakantie geweest. Ze heeft me flink bezig gehouden met vanalles en nog wat en heeft me weer even laten voelen dat ik nog spieren heb met badminton. Nee, niet de armspieren (want die zijn inmiddels wel getraind met ‘al dat zwemmen’ :p), maar de beenspieren van elke keer het poppetje oprapen ;).
Ik ben met Robyn, Ross en Holly naar ‘the show’ geweest in Melbourne. Ik dacht: Oh ok, een paardenshow (want Ross traint paarden voor de races). Maar het was een complete kermis en daarnaast alle boerderijdieren die je je maar voor kan stellen en dan keer honderd of zo. Sommigen voor te knuffelen, voor de veiling, voor de show, voor te melken. Het was alleen erg slecht weer, dus gelukkig niet zo druk. De entree voor de show was 30 dollar. Voor de kinderattracties moest je 6 dollar per rit betalen en de rest was dus nog duurder. Robyn en Ross vroegen of ik ergens in wilde, maar dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen. Mijn god wat een afzetterij!! Later hoorde ik dat ze dit goedkoop vonden… Op andere plaatsen betaal je 10 dollar voor kinderritjes. Dat gaat mijn ‘lowbudget-reis’ een beetje te ver.

’s Avonds zijn we naar de paardenraces geweest. Dat was leuk om een keer te hebben gezien. Het was grotendeels zoals ik het me voorgesteld had. Veel oude mannen in pakken met dames op veel te hoge hakken. En ook veel van het jonge volk in pak en al. En er staan complete rijen voor de ‘bookmakers’ om te gokken. En bij de uitgang staan de bookmakers met een mega grote koffer/tas om hun nek, vol met briefgeld, de gewonnen bedragen uit te delen. Ik dacht dat dat tegenwoordig wel wat moderner zou gaan met al die technologische snufjes.
Ik heb zelf maar 2 races gezien (er worden ongeveer 9 races gedaan per plaats per avond), omdat ik op Holly mocht passen, dan konden Ross en Robyn geld inzetten. Achteraf had ik het idee dat ze me daarom zo graag mee wilden hebben :p. Maar ja, weer een ervaring rijker.

Verder nog een drukke avond in de kroeg gehad. Er speelde een band met veelal Ierse muziek. Het was een leuke avond. Aan het einde werd mij gevraagd of ik wat mensen naar huis kon brengen. Prima! Dus ik zit al in de auto met Mez (ik kan haar echte naam nog steeds niet onthouden) op de achterbank. Vraagt ze: ‘How musj did sjoe drink?’ Uhm waarschijnlijk heel wat minder dan jij. Haha… Ik doorgegeven dat ik 3 uur geleden 2 wijntjes had gehad. Plotseling ‘sjravelt’ ze de auto weer uit en zegt dat ze liever loopt. ‘Good for essersaijs!’ Dus de rest stapt de auto in en ik zeg: ‘Mez wil liever lopen, gaat dat goed komen?’ Hup alle drie de deuren vliegen open: ‘MEEEEZZZZZ!!!! GET IN THE CAR!!!!!!!!!’ (Die langs mij riep het hardste) Dus Mez ‘sjravelt’ weer de auto in. Vraagt iemand op de achterbank: ‘Where’s Keith?’ (De man van degene langs mij) Dus ze kijkt achterom: ‘OOOOOOHHHHWWWW!’ En hup de deur vliegt weer open: ‘MEEEEEEZZZZ, GET OUT OF THE CAR!!! YOU GO WITH THE NEXT ROUND!!! KEEEIIIITTTTHHHH!!! GET IN THE CAR’. Maar jong, het is lang geleden dat ik zo gelachen heb. Dus Mez de auto weer uit. Ze kijkt echt zo onbegrijpelijk alsof je Chinees tegen haar aan het praten bent en uiteindelijk druipt ze af, naar de rest van de overblijvers.
Toen Mez voor de derde keer in de auto zat, vroeg ze weer: ‘How musj did sjoe drink?’ ‘Maar 20 wijn!’, zei mijn nieuwe buurvrouw (gelukkig wat zachter :p), ‘dus maak je eens niet zo druk!!’ Dus ik maar snel aangereden, voordat ze weer uit zou stappen. Ze is blijkbaar niet zo goed met vertrouwen.

Om 12 uur lag ik in mijn nest. Dat was voor mij voor hier toch wel redelijk laat. Maar Robyn en Ross hadden er nog geen genoeg van (terwijl ze een uur geleden al de laatste ronde hadden aangegeven, waren ze nog steeds drinken uit aan het delen), dus ik heb ze maar eens even goed op het hart gedrukt dat ze uit konden slapen, ik zou wel voor de rest zorgen. Zo heb ik heerlijk even in alle rust mijn werk kunnen doen hier.

Het enige waar ik nu wel een beetje genoeg van heb is dat de Ozzies zich lang niet altijd aan hun woord houden. Ik heb al regelmatig meegemaakt dat ze beloofden om iets te doen en als ik hun dan vroeg hoe het verlopen was, gaven ze gewoon aan dat ze het morgen doen. Ja, het maakt me niks uit als iets niet uit komt op dat moment of zo, maar laat het dan ff weten. We leven allemaal in een wereld van telecommunicatie, dus zo moeilijk is het tegenwoordig niet meer, dacht ik zo.

Daarnaast heb ik al een aantal Ozzie-heren leren kennen die toch wel echt twee gezichten hadden (ja Marieke, ook deze ‘RO’ is geen steek anders ;)). Als alles naar hun zin gaat, zijn zij ook blij. Maar als er ook maar iets anders gaat dan zij gewild hadden, dan kunnen er niet genoeg scheldwoorden in een zin zitten. En een poging om ze tot bedaren te brengen en ze fatsoenlijk te laten communiceren heeft geen zin. Natuurlijk zijn er overal ter wereld zo’n mensen, maar het is wel erg toevallig dat ik geen één Nederlander ken met dit temperament en al een aantal Ozzies.
Ross bijvoorbeeld is te trots om toe te geven dat hij mee kijkt met X-factor (‘Nee, ik kijk naar de races op de tv ernaast’). Maar als je dan een discussie hebt met iemand anders over X-factor, dan weet hij wel precies alle namen van alle artiesten en wie hij goed vindt en wie niet. En je hoort ze alleen als je iets fout hebt gedaan. Complimenten geven, nee hoor!

Niet dat ik hier een tekort heb aan complimentjes, want Robyn geeft ze wel en ik kan het zelf al zien. Robyn is zo relaxed en ze geeft me steeds meer verantwoordelijkheid. Laatst al samen met een andere medewerkster die er nog niet zo lang is een avond moeten sluiten en zondags open moeten maken toen ze een nacht weg waren. We hebben het beide overleefd :p.

Dat was het wel zo’n beetje. Zondag ga ik op kamp bij de gehandicapten waar ik eerder over vertelde. Mijn volgende verhaal zal ik dus vertellen hoe het gegaan is.

Ik heb een paar foto's van de bar geknipt. Niet echt erg spectaculair en niks nieuws, maar ja toch wel leuk dacht ik.

Liefs Ellen