See how life can change in a second

Hoi hoi,

Hehe, dat is al weer even geleden hè?!?! Alhoewel, eigenlijk valt het wel mee, maar zo voelt het wel! Er is in de tussentijd al heel veel gebeurd, dus ik zal maar snel van start gaan.

Marieke en ik zijn zondag de 29ste bij de familie aangekomen. Om een lang verhaal kort te maken was het contact totaal anders dan wat het was met de kennismaking tijdens het bellen en chatten. Daarnaast waren de kinderen ook heel erg verwend. De oudste begon bij alles wat hem niet zinde (en dat was elk kwartier wel iets) te huilen/schreeuwen. Het ergste was dat hij van zijn ouders uiteindelijk elke keer gelijk kreeg. Dat is dus geen fijne manier om 7 maanden door te brengen. Marieke heeft toen op dinsdag het moeilijke, maar wijze besluit genomen om te stoppen. Omdat ik mijn auto op woensdag na zou laten kijken bij de monteur die de familie altijd heeft, hebben we aangeboden om nog te blijven totdat ze een nieuwe au-pair gevonden hadden. Dan kon mijn auto nog gemaakt worden en kon ik Marieke er nog door heen slepen. Moeder was hier erg blij mee en was ook erg begripvol. Op woensdag werden we door vader duidelijk gemaakt dat hij er totaal geen moeite mee had als we die dag al zouden vertrekken. Hij wees ons zelfs de verschillende routes hoe we zo snel mogelijk bij Mission Beach konden komen…

Anyway, ik heb Marieke de auto in gesleurd en we zijn weer lekker samen op pad. Het zal wel zo horen!! Mission Beach hebben we het echter niet gered, want in het Paluma National Park (wat overigens echt heel erg mooi is!!!) zijn we 2 Aussies (tweeling Tyron en Aarin) en 1 Duitse (Maike, vriendin van Aarin) tegen gekomen. Zij vertelden dat ze de 6e zouden beginnen op een druivenfarm. Marieke was weer op zoek naar werk en ik wilde ook wel even iets doen om wat meer mogelijkheden te hebben, dus zij hebben even een belletje gedaan en we konden de 6e ook beginnen.
Dat betekende wel dat we zo’n 700 km terug naar beneden zouden moeten, naar Emerald. Maar ja aangezien het niet erg makkelijk is om farmwerk te krijgen, is alles beter dan niks. De drie zijn al een hele tijd rond aan het reizen door Australië en werken hier en daar om weer verder te kunnen (gewoon een beetje hun levensstijl geworden). Tyron en Aarin zijn helemaal één met de natuur, het lijken net zo’n Tarzans. Ze weten erg veel over de dieren en de natuur. Wist je namelijk dat een Kangoeroe 3 jonkies (Joey’s) tegelijk bij zich kan hebben en eventueel een zwangerschap kan verlengen als een vorige Joey nog niet klaar is om uit de buidel te gaan? Dus 1 buiten de buidel, 1 in de buidel en 1 in de buik. Ik wist het niet, maar nu dus wel. Regelmatig veren ze op (de tarzans dan :p), omdat ze iets horen of zien wat ze nader willen inspecteren.
Zo gaat het dus ook onderweg. Hoppa, ineens op de rem, want een van de twee zag een speciaal plantje of diertje. Dat is best wel vermoeiend, dus Marieke en ik gaan steeds meer onze eigen weg. Maar het is wel leuk om hun verhalen en avonturen aan te horen. Ik ben er wel achter dat zo’n manier van reizen niet voor mij geschikt is en het is ook erg vermoeiend. Ze rijden veel op een dag, maar stoppen zo wat elke paar minuten.

Maar Marieke en ik vinden er mooi onze balans in. We zitten nu nog op een camping/boerderij waar veel backpackers zitten die op de farms werken. De meesten die hier komen werken beginnen op deze boerderij, maar vertrekken na korte tijd naar iets beters, omdat het hier gewoon slecht is. We moeten 45 dollar p.p.p.w. betalen. Ok, dat is niet erg veel, maar wat we er voor terugkrijgen is dit: onbewerkt water uit de rivier waar we ons mee moeten wassen, koken en afwassen; 3 wc’s met douches in elkaar die niet fatsoenlijk schoongemaakt worden (schimmel!!!) en die we met zo’n 50 man moeten delen (op dezelfde tijdstippen); een bazin die een paar keer per dag hysterisch met de auto over het terrein scheurt om te kijken of er geen indringers op haar terrein zijn. Maak je de deur van de douche open, staat zij voor je neus: ‘Do you stay here?!?!?!?! Have you paid?!?!?!?!’ Nou Marieke en ik hebben het al gehad en zijn op zoek naar wat anders voor de rest van de weken.
Ik ga waarschijnlijk niet zo lang hier werken, omdat mijn Nursing Job voor gaat. Maar we zien wel hoe het loopt. Tijd genoeg en nog veel te ver vooruit om er over te gaan piekeren.
Vorige week ook nog even met Rene Rijksen gebeld. Daar ging nu alles goed. Waarschijnlijk ben ik over 2 maanden bij Adelaide in de buurt.

Het werk wat we moeten doen bevalt wel. Het zijn druivenstruiken/bomen die nu klaargemaakt worden voor de volgende oogst. Oude scheuten worden doorgeknipt zodat wij ze eraf kunnen trekken (beetje vergelijkbaar met kappen, voor de komkommeringenieurs onder ons). Wij krijgen er alleen geen mes bij en mogen het WHAAAA YAAAAH!! doen (met de handen en dan doen alsof je aan het touwtrekken bent). Soms zijn we te fanatiek en trekken Marieke en ik inderdaad aan dezelfde scheut. Afwisselend met ‘pullen’ mogen we soms ook de overgebleven scheuten die nog aan de bomen zitten ‘trimmen’, dus alle kleine scheutjes eraf knippen. Dit is veel met onze armen omhoog werken, dus we stellen ons al voor dat we net als professionele zwemmers met brede schouders terugkomen.
Over zwemmen gesproken: Wij wilden na onze eerste dag ploeteren even een frisse duik nemen in het plaatselijke zwembad (omdat er toch een rij voor de douches zou staan). Daar aangekomen staat er een bord met: ‘Closed for the winter’. Welke winter???? Hahah… het is hier nog steeds elke dag zo’n 26 graden met een strakblauwe lucht (ja ok, vandaag regent het dan een beetje), dat is in Nederland gewoon een droomzomer. Maar ja, dan maar gewoon doen alsof we een duik in de rivier nemen.

Met werken mogen we tussen 7 en 8 beginnen ’s ochtends. Maar als we om 6 uur of half 7 beginnen, kraait er ook geen haan naar, want de supervisors zijn er pas net voor 8. En we mogen zelf weten wanneer we stoppen. Vandaag moesten we na de eerste rij (om kwart voor 10) stoppen, want het begon te regenen. Als het hard gaat regenen, wordt de grond te drassig en kom je er niet meer uit. Daarnaast is er ook een kans dat het gaat bliksemen en met al die ijzerdraadjes zal dat niet zo prettig gevoel geven. Dus jammer, maar we hadden toch al besloten om vandaag een kort werkdagje te houden. We proberen het zo af te wisselen per dag. We zijn nu alleen aan de hele lange rijen bezig, dus als je er 1 meer doet (met zijn tweeën) ben je al snel zo’n 2,5 uur kwijt. Maar ja ook daar denken we elke keer hetzelfde over. We slepen elkaar er telkens mooi doorheen.
Het betaald wel mooi. Alleen ligt ons werktempo nog niet zo hoog. Meestal komt dit pas na 1 of 2 weken. Maar de spieren zijn er al steeds meer aan gewend dat ze weer mogen bewegen. Echt spierpijn heb ik niet gehad, alleen wat wondjes aan mijn handen van de ruwe takken en schrammen op mijn benen en armen. Maar ja, ook daar komen we weer over heen. Ik merk wel dat ik al weer zin heb om verder te reizen. Dus nog even bikkelen en dan kunnen we weer welverdiend genieten.

En hoe is het bij jullie nog? De zomervakanties al bijna begonnen? Van de ene kant lijkt het al eeuwen dat ik weg ben, maar ook nog maar zo kort. We beginnen hier ook steeds minder de dagen en de tijd in de gaten te houden (ja nu met het werken natuurlijk wel, want de wekker loopt elke dag om 6 uur af). Op zondag hebben we vrij. Dus we gaan aanstaande zondag een ander slaapplekje opzoeken.
Maar ja, ik ga ophouden met ratelen en ga weer verder. Ik hou jullie op de hoogte. Tot snel!!

Groetjes Ellen

Ps. Ja, ik sta zelf inderdaad ook nog ‘af en toe’ verbaasd van mezelf met mijn ‘rijkunsten’. Ik was laatst achteruit in aan het parkeren in de parkeergarage. Stond er zo’n vrouw van in de 50 te kijken. Ik dacht al: ‘Wat doe ik nou weer verkeerd?’. Zegt ze: ‘Ik wilde dat ik zo achteruit kon zetten als jij!’ Toen zei ik: ‘Keep practicing!’ Maar ja, ik weet niet of dat op zo’n leeftijd nog goed komt :p.

Trouwens, ik heb soms het idee dat ik geen volledig logisch verhaal type (ik denk soms meer dan dat ik opschrijf - ja ja dat kan nog hoor;)). Dus als jullie het niet snappen dan hoor ik het graag!