Negen maanden later

Hoi hoi allemaal!


Na een paar heerlijke relaxte en stille weken in Licola (geen telefoon- en internetbereik ;), ja behalve dan dat ene momentje dat ik even op kantoor mijn mail checkte, omdat ik nog op een brief van Thailand zat te wachten en zag dat mijn mailbox vol zat met nog meer lieve mailtjes van iedereen, BEDANKT ALLEMAAL!!!!!) ben ik al weer terug in Sydney. Precies 9 maanden geleden sliep ik in hetzelfde hostel, dezelfde kamer en hetzelfde bed. Nu ben ik weer terug en het voelt dubbel. Van de ene kant lijkt het alsof alles nieuw is en ik nu pas aan mijn reis begin (was het maar, want ik wil er graag nog zo’n 9 maanden aan vast plakken ;)), maar van de andere kant is het ongelooflijk om terug te kijken wat er in die 9 maanden allemaal gebeurd is. Echt gaaf. (Voor degenen die dit lezen en in dezelfde kamer sliepen toen: nee, het rolgordijn is nog steeds niet gemaakt en ja, er is 1 extra -goede!!!- douche tegenover de kamer en ja, er zijn nog steeds van die mensen die hier 24 uur per dag op de bank hangen om films te kijken).

In Warragul met natte oogjes afscheid genomen van de cliënten en op donderdag nog een kerstlunch gehad met de collega’s. Als afscheidcadeautje had ik voor wat Nederlandse drop (hier in de supermarkt kun je Griotten, Salmiak en zoute drop krijgen) en speculaas gezorgd. Dat moet je alleen niet te vaak doen, want het is peperduur. Maar het is wel het echte spul!! Maar ja, dat viel allemaal wel in de smaak (alleen de zoute drop zorgde voor wat leuke gezichten).

Voor Kerstmis ben ik dus naar Licola vertrokken, om als eerste kerstmis met Peta’s en Geoffs familie door te brengen. Dat was erg gezellig. Een lekker Ozzie kerstmis gehad met kalkoen en party-poppers (zo’n cadeautjes waar je aan moet trekken, die ‘knallen’ dan uit elkaar en dan zit er een mop en een cadeautje in).
Het enige wat een beetje (of ja… een beetje…) in de weg zat was mijn rug. Mijn rug was voor een maand al wat op aan het spelen, maar ja dat is niet echt nieuw voor mij. Nou met kerstmis kon ik niks zonder een flinke dosis pijnmedicatie. Maar ja… wanneer is het erg genoeg om ermee naar een dokter te gaan? Ik weet dat in Nederland een beetje de boodschap is: ‘Als je je benen niet meer voelt of als je niet meer kunt plassen dan kom maar terug, verder gewoon rust houden’. Nou ja, ik had niet echt zin om gigantisch veel geld uit te geven, om die boodschap te horen (en dat geld moest ik trouwens nog gaan verdienen met oud op nieuw in Licola, omdat ik dan 5 dagen in de keuken zou gaan werken).
Op woensdag wist ik niet meer wat te doen, dus besloot ik er klaar mee te zijn met het hele rugpijn gedoe. Ik besloot om vanaf dat moment pijnvrij te zijn en dat gebeurde ook. Op donderdag was de eerste werkdag in de keuken en iedereen constant: gaat dat wel?, zal ik het overnemen?, niet tillen, dat doen wij wel!. En ik stond daar met een big smile: Het is over!!!

Ik denk dat dit wel bewijst dat als je iets echt graag wil, het niet ver van je af staat. Gewoon op dat (positieve) punt concentreren en geduld hebben (soms wat meer, dan een andere keer). Zelfs als je denkt dat iets onmogelijk is.

Nobody can go back to the start and make a new beginning
Anyone can start now and make a whole new ending

Werken in de keuken was super. We hadden een groep van 350 personen op het terrein waar we voor moesten cateren. Dat was de grootste groep die ze ooit gehad hadden hier. Maar in de keuken ging het prima. Van ’s morgens 6 tot ’s avonds half 8 aan een stuk door werken. Het was heerlijk… De groep was ook erg begripvol als het even wat langer duurde. Één meisje was wel heel enthousiast en vond dat ik erg goed werk verrichte (uhm… ik was op dat moment aan het opscheppen – ja eten dan hè ;)) dus ik werd gepromoveerd tot ‘Fantastic Scooper!’ Man… ik kan niet uitleggen hoe trots ik met die titel ben :D. Ik heb zelfs nog even overwogen of mijn roeping toch niet de opschep-kant op ging. Maar nee, ik blijf toch maar bij de zorg (denk ik ;)).

Op oudjaarsavond heb ik met Fish en Jody (2 collega’s) het tot 12 uur op de bank vol kunnen houden, maar toen toch snel weer naar bed (Jody en ik moesten er om half 6 weer uit). Dachten we… Binnen stonk het verschrikkelijk. We verwachtten dat het een muis zou zijn, die een aantal dagen geleden rond spookte door het huis, maar die we al een tijdje niet meer gehoord hadden. Na een kwartier kwamen we uit op een door maaien half uitgegeten grijs diertje dat normaal erg snel is, maar nu niet echt meer bewoog. Mmmm… fijn nieuwjaarscadeautje. In ieder geval wisten we wel zeker waar de geur vandaan kwam. Sudge (in wiens huis we sliepen) was maar wat blij, want die had de afgelopen weken al in alle kamers geslapen omdat ze doodsbang voor het beestje was.

Na die 5 dagen was iedereen wel kapot en heb ik de eerste twee dagen vrij weinig uitgevoerd. Op woensdag hebben Sudge en ik een van de nieuwe activiteitenleiders opgehaald in Traralgon. Hij vertelde na 5 minuten dat hij erover na aan het denken was om een auto te kopen. Ik er toen meteen uitgeflapt dat mijn auto beschikbaar was en dat hij als hij wilde maar eens een kijkje moest nemen. Tijdens het rijden dacht ik: ‘Shit, ik hoop niet dat hij dat vandaag al wil, want het is nog een tering zooi in mijn auto :p’. De afgelopen weken was ik al aan het plannen om mijn auto verkoop-klaar te maken, maar steeds had het geen zin omdat ik toch nog aan het reizen was en ik alles elke keer weer in en uit moest pakken (of ja, ik zat eigenlijk gewoon in de ontkenningsfase, want als ik mijn auto niet hoefde te verkopen, hoefde ik ook nog geen ‘Bye’ tegen Australië te zeggen ;)). Deze keer heb ik mijn hele ‘hebben en houwen’ in mijn kamer in Sudges huis gedropt. En ja hoor… het past zo goed als zeker allemaal in mijn tas. Maar ja terug naar de auto die er weer uit ziet als of hij nieuw is. Mark kwam kijken, heeft een ritje gemaakt en heeft de auto gekocht!! JEEEEEEEEEEJ, zoooooo blij dat ik me daar niet meer druk om hoef te maken!!! Ik heb er ook nog een mooi prijsje voor terug gekregen.

De twee dagen daarna heb ik op Casey (de zoon van Adam en Cherry, de managers) gepast. Hij is twee jaar en dus het ene moment hier en het volgende moment daar. Heerlijk… Zo konden Adam en Cherry zich voorbereiden op de volgende kampen.

Ze doen elk jaar een aantal kampen met ‘achtergestelde’ kinderen (sorry voor de naam, maar dat is gewoon de letterlijke vertaling met hoe ze het hier noemen). De doelgroep is echter erg breed. Het kunnen kinderen zijn die mishandeld zijn, verwaarloosd, uit ‘drugsgezinnen’ of gewoon die het niet zo breed hebben. Ze worden gesponsord door de Lionsclubs van hun dorp of regio en mogen dan een week hier in Licola komen. Ik ben voor twee verschillende weken leidster van een groep kinderen geweest. Dat was echt fantastisch! Het is een beetje á la Jong Nederland, maar dan met kinderen die je niet kent en die vaak een beetje lastiger handelbaar zijn. Maar het is zo gaaf om te vergelijken met hoe de kids binnen komen en hoe ze na die week met tranen in hun ogen afscheid nemen (of eigenlijk de bus in gesleurd worden omdat ze niet meer weg willen) omdat ze vriendjes gemaakt hebben en ze het zo erg naar hun zin hadden.
Mijn eerste groep was 8 jarigen met een aantal vluchtelingen uit Birma en Congo. De Congolese meiden hadden nog nooit sla gegeten. Maar regel is dat je hier alles moet eten, dus ook zij. Met tranen over hun wangen probeerden ze de sla weg te spoelen met ranja. Achteraf vertellen ze dan: ‘Eigenlijk was het niet zo erg, morgen probeer ik het weer.’ De volgende dag hoor je ze roepen: ‘Ellen, look! Finished (mond open, bord omhoog)!’ Men, dat is echt om kippenvel van te krijgen.

De tweede groep was 11 jarigen. Ietsjes makkelijker in organiseren, want ze kunnen al meer voor zichzelf zorgen. Maar daar heb je weer meer gedragsproblemen bij (omdat sommige kinderen echt al onvoorstelbaar verschrikkelijke dingen mee hebben gemaakt in hun jonge leven). Wij weten niks van die geschiedenis, omdat dit een week is dat ze juist even weg kunnen zijn van die situatie, maar sommigen komen naar je toe omdat ze erover willen praten en dan alles wat je kan doen is een luisterend oor bieden.
Een jongen uit die groep had verschrikkelijke hoogtevrees. Een aantal activiteiten moet je beginnen door op een ladder te klimmen. Elke keer zei hij: ‘Nee, ik ga niet’. Elke keer wisten we hem weer over te halen en zette hij een paar stappen verder op de ladder. Uiteindelijk na die week stond hij aan het einde van de ladder met een big smile. Dat is toch om trots op te zijn!?!?! Echt gaaf!

Het weekend tussen de twee kampen in ben ik met een aantal Licolavrienden naar Mountain Cattlemen’s geweest. Dat is een country festival met dierenshows en live muziek. Kamperen in een swag (1-persoons minitentje) in de wei met duizenden andere Aussies. Een super weekend gehad.
Toen we terug kwamen op zondag en iedereen klaar was om wat slaap in te gaan halen, kwam er een radio-oproep binnen (omdat het kamp zo uitgestrekt is, gebruiken ze van die walkie-talkies om te communiceren met elkaar) dat er een jongen die aan het vissen was (kampeerde op de camping en niet bij ons), nog niet teruggekeerd was (het was al 10 uur en donker). Iedereen heeft toen de hele nacht gespendeerd aan zoeken, rondlopen, nog een keer zoeken en nog een keer rondlopen. Een reddingshelikopter is geweest, politie was er, maar het was pas de volgende morgen dat de jongen gezond en wel weer terugkeerde. Omdat ik de week erna als enige 5 dagen lang 24 uur per dag met de kids was, wilden ze niet dat ik mee ging zoeken. Ik moest slapen om fit te zijn voor de volgende morgen (om 6.30 uur zou de wekker gaan). Maar ja hoe kan je slapen als je weet dat de rest daar buiten is. Uiteindelijk om half 4 in slaap gevallen, om vervolgens om half 6 gewekt te worden door de telefoon. Het was een van de rescue-teams om te kijken hoe de situatie op dat moment was. Omdat ik dus net wakker was, kon ik nog amper mijn eigen naam spellen. Maar na 6 keer opnieuw naar de naam, van degene waar ik mee aan het praten was, vragen, kon ik dan toch goed de boodschap doorgeven.

Het begin van de week begon voor iedereen dus erg wazig, maar ik ben echt super trots op iedereen die deed wat goed voelde en die ook die week erna gewoon flink knalde voor die 140 kinderen.

En toen kwam het moment wat ik al maanden vooruit aan het schuiven was. Licola achter me laten… Het was moeilijk, maar ik moet toch een keer verder. Ik heb uiteindelijk nog maar 2 weken voor Nieuw Zeeland over, dus het zat er toch een keer aan te komen. Maar ik ben blij dat Licola pas op het eind op mijn pad is gekomen, anders had ik misschien de rest van het mooie Australië niet gezien. Echt een mooie herinnering en een tip voor iedereen om er eens langs te gaan als je de kans hebt!

Op zaterdag heeft Fish, die in Melbourne woont, me afgezet op het vliegveld in Melbourne en ben ik naar Sydney gevlogen. Na een lange dag reizen en een heerlijke nacht rust, kan ik jullie nu dus eindelijk vertellen dat ik inderdaad nog op de aardbol ben.

Thailand is nu zo goed als definitief. Uiteraard dacht ik dat het dat al was, maar een paar weken geleden kreeg ik een telefoontje van mijn contactpersoon dat als ik binnenkort een mail zou krijgen met een brief van de organisatie, dan betekende dat dat ik toe gelaten was. Mijn god… er bestond dus nog een kans dat ze me niet toe wilden laten, omdat ik maar 6 weken kan werken en geen minimum van 3 maanden wat ze zo graag willen. Natuurlijk zou het erg jammer zijn als ik het werk in Thailand niet zou kunnen doen, maar stiekem was ik al plannen aan het maken om mijn verblijf in OZ dan wat te verlengen. Maar… allemaal niet nodig want de brief is binnen en het visum ga ik morgen aanvragen.

Zo… ik zal beloven om de volgende keer niet zo lang op me te laten wachten! Maar zo zie je maar. Je hoeft niet in Afrika te zitten om meer dan een half uur te moeten reizen om internet te hebben ;).

Bedankt voor alle kerstwensen en berichtjes. Ik zal mijn best doen om ze te beantwoorden vandaag. Maar ik heb ze in ieder geval allemaal gelezen!

Tot snel!

xx Ellen