The end and the beginning...

Hallo allemaal!!

Ik ben inmiddels al weer in het koude kikkerlandje aangekomen, dus mijn reis zit er eigenlijk al op. Maar ik wilde toch nog even een laatste berichtje schrijven.

Mijn laatste 3 weken op de afdelingen zijn verlopen zoals die andere 4: emotioneel uitputtend, taalkundig uitputtend (maar toch steeds iets beter) en erg tegenstrijdig met mijn verpleegkundige en persoonlijke levensvisie. Maar toch, weer erg veel smiles van de kids gehad, dus daar deden we het voor!!

Het laatste weekend gingen we op kamp bij een marinebasis. Vanuit CCD gingen we met zo’n drie bussen op pad. De kids hebben echt een super weekend gehad. Voor sommigen was het de eerste keer dat ze de zee zagen, dus die werd door de meiden beter gewaardeerd dan door mij :p. Het eten was gratis en werd verzorgd door omwonenden. De kids werden dus de hele dag helemaal volgepropt met eten en zoetigheid.

Zo ging dat ook een aantal keren per week als er een groep boeddhisten een goede daad wilde doen en voor de meiden op het terrein ging koken of zoetigheid bracht. Iedereen die iets kon zeggen of uit bed kon, collecteerde alles wat er maar binnen handbereik lag (en dat was ook binnen no-time op) en de cliënten in bed kregen niks als de begeleiding er niet op lette (wat meestal ook niet gebeurde, of ze zeiden dat ze het toch niet konden eten, zodat er geen moeite voor (extra) eten geven hoefde worden gedaan).
Het is jammer om te zien dat eten in sommige delen van de wereld zo’n overlevingsproduct is/kan zijn in plaats van een genotmiddel. Dat had ik in Ghana nog niet zo in de gaten, omdat daar die ‘goede daden’ niet gedaan werden.
Maar als je ook ziet hoeveel eten er weggegooid werd, daar hoeven wij ons nog niet voor te schamen hoor. Dat beetje dat wij doen. Sommigen schepten het ook wel echt allemaal in een pannetje voor de beestjes (hoop ik :p).

Maar, toen kwam de dag van afscheid. Mijn afscheidsfeestje was samen met een verrassingsverjaardagsfeestje, dus gelukkig was het een groot feest. Op donderdag had ik mijn laatste werkdag en op vrijdag heb ik pap en mam opgehaald van het vliegveld. Door de avondspits deed ik er twee keer langer over dan gepland (en dat was al ruimer), dus het kwam er op neer dat pap en mam op mij moesten wachten i.p.v. andersom :p. Maar ja, de hereniging was fijn en we hadden genoeg om bij te kletsen.

De eerste paar dagen hebben we in Pakkred geslapen (waar ik die 7 weken gewoond en gewerkt heb), dus heb ik hun kennis laten maken met het rustige, gemoedelijke, redelijk blankvrije deel van Bangkok.

We hebben een fietstocht door Bangkok gemaakt. We zagen dus ook hoe ze in die wijkjes leven; hutje-mutje op elkaar. Ook hebben we de drijvende markt en wat tempels gezien. Erg geslaagd!

Op maandag zijn we naar het weeshuis geweest. Daar voor de laatste keer afscheid genomen. Omdat ik toch wel klaar was om naar huis te gaan, had ik er op het begin niet zo’n moeite mee om weg te gaan. Maar toen iedereen zo dankbaar was en er wat natte oogjes verschenen, kon ik het ook niet meer droog houden. Dus begint vervolgens ons mam te snikken en moest pap met natte oogjes nog even een laatste foto van ons maken. Gezellig!! Haha…

Na Pakkred zijn we naar Kanchanaburi gegaan. Daar hebben we in een mooi hotel geslapen lekker rustig aan de rivier. We zijn naar 2 watervallen geweest en hebben wat mooie tempels bezocht.

Na een paar dagen zijn we weer terug naar Bangkok gegaan om het vliegtuig naar Chiang Mai te pakken. Dit verliep allemaal prima, buiten dan dat de taxichauffeur een kort nachtje had gehad en tijdens het rijden in slaap leek te vallen. Dat heeft even een paar jaar van ons leven gekost, maar we hebben het goed en wel gered.

In Chiang Mai hebben we ook weer erg mooie en indrukwekkende dingen gezien en gedaan. Een witte tempel, tijgers geknuffeld, een hele dag een olifant verzorgd en erop gereden. Echt geweldig. Ook zijn we een dag verder naar het noorden gegaan, waar we Chiang Rai en de gouden driehoek hebben bezocht. Een uurtje voeten gezet op Laotiaanse bodem (wat betekent dat we alle drie nu voor 6 maanden geen bloed mogen geven helaas :( ). Maar evengoed apart om te zien hoe het daar een wereld van verschil is. Veel armer dan Thailand.
En uitsluitend hebben we ook nog de ‘Longnecks’ bezocht. Het was goed om even mee te maken, maar eigenlijk was het maar een beetje ‘aapjes kijken’. Vooral als je er het nut niet van inziet dat ze alle vrouwen van jongs af aan al zo’n bewegingsbeperkingen opleggen, hoef ik er wat mij betreft niet meer mee dan dit.

Vanuit Chiang Mai zijn we met de nachttrein terug naar Bangkok gegaan. Iedereen zei: ‘Dat moet je een keer meegemaakt hebben’. Nou ik denk dat niemand het bedoelde zoals wij het meegemaakt hebben. We waren al een eindje op pad en waren zo net in slaap aan het doezelen, toen er ineens een aantal mannen heen en weer begonnen te lopen met een hoop kabaal. Alles in het Thais en het enige wat ik er uit kon halen waren wat cijfers en getallen. Uiteindelijk werden we verzocht (of ja toevallig lag er een Thais meisje boven mij wat wel wat Engels sprak, die het aan mij vertaalde) dat we moesten verkassen, want er was ‘een probleem’ met de wagon. We mochten alleen de handbagage meenemen. En lopen maar.
Toevallig hadden we net van te voren gehoord dat er een aantal weken geleden een aantal wagons ontspoord waren. Nou, dat gaf wel even een fijn gevoel toen dit gebeurde :p. Maar de trein reed gewoon verder. Geen idee wat er aan de hand was. Niemand zei iets. Het leek echt net alsof we net als vroeger naar ‘een verkeerde bestemming’ gebracht werden. Na een half uur in de nieuwe wagon, werd het ineens stil en zagen we niemand meer lopen. We namen dus maar aan dat we konden gaan slapen, al was dit niet meer zo relaxed dan wat we eerst deden (vooral met onze tassen daar aan de andere kant van de trein). De volgende morgen werden we nog steeds heelhuids wakker en hebben pap en mam maar eerst de tassen gehaald, zodat we die weer in het zicht hadden.
Uiteindelijk duurde de reis zo’n 5 uur langer. Nog steeds geen idee waarom.

Toen zijn weer bij de zoveelste wazige en irritante chauffeur in de taxi gestapt. Dat zijn volgens mij de enige mensen hier die je behandelen alsof je dom bent en je constant af proberen te zetten. De taxi’s in Bangkok hebben veelal een meter die de prijs aangeeft a.d.v. kilometers en tijd, maar dan proberen ze altijd het grote rondje te nemen of net te doen alsof ze niet weten waar je eindbestemming ligt. Soms gaat het ook andersom. Dan zeg je waar je naar toe wilt; krijg je een knikje; stap je in en dan krijg je door dat hij geen idee heeft wat je zei of waar het ligt. Gelukkig wist ik het op die momenten wel elke keer, dus viel de schade meestal wel mee.

Toen ik pap en mam ingecheckt had in hun hotel voor de laatste twee nachten (en ik tevergeefs een sauna had geprobeerd die maar op 31 graden bleef staan en waar het dus ijskoud in was :p), zijn we naar het vliegveld gegaan. Na 2 uur mensen kijken, ben ik door de douane gegaan en begon mijn terugreis. Eindelijk was het zover, kon mijn ‘gemene’ plannetje in werking worden gezet.

Het was dus pas donderdag en op vrijdagmorgen zou Marieke mij van Schiphol halen (een dag te vroeg dan iedereen dacht). Dus heb ik Paul, Gerda en Rik en Roel en Petra mooi kunnen verrassen met mijn thuiskomst!
Op zondag hadden zij mij verrast met een verrassingsfeestje wat ook weer erg geslaagd was. Al met al een heerlijk thuiskomweekend.

Nu, al weer meer dan een week verder, ben ik al weer lekker gewend (het is alleen nog KKKKKKKKOOOOUUUUUUDDDDDD, maar ja we gaan er vanuit dat dat snel beter wordt). Ik heb even heerlijk bij kunnen komen en kijk er naar uit om weer aan het werk te gaan. Over werk gesproken: Zo kreeg ik net nog een mooi mailtje van een Australische organisatie dat ze me mede moesten delen dat mijn ‘recentelijke’ sollicitatie het niet is geworden. Fijn om te weten, want daar zat ik echt nog op te hopen!!! Hahaha… Nou ik denk dat ik nu maar vast ga solliciteren dan voor het geval ik over 5 jaar misschien terug zou willen komen. Het zekere voor het onzekere ;).

Maar ik wil hierbij ook iedereen bedanken voor het meeleven en –lezen. En ook bedanken voor de reacties! Echt gaaf om te horen dat er vanuit alle uithoeken van Limburg, Brabant en Groningen mee is genoten van mijn avonturen. Ik wil even sorry zeggen tegen de mensen die voortaan een nieuwe fulltime hobby moeten gaan zoeken, als vervanging van het lezen van mijn ellenlange verhalen. Als jullie er heel veel problemen mee hebben, dan laat het maar weten. Dan kan ik altijd zo nu en dan een verhaaltje schrijven over mijn o zo boeiende leven in dit koude kikkerlandje.

Foto’s ga ik er nu niet meer bijvoegen, maar ik nodig iedereen uit om de foto’s hier te komen bekijken.

Bedankt En tot de volgende reis!!!

xx Ellen

Guess what….!
I’m BBBAAAACCCCCKKKK (but then in Holland :p). But I still wanted to write a last message.

My last 3 weeks on the wards were like those other 4: emotionally exhausting, linguistically exhaustive (but still slightly better) and very inconsistent with my professional and personal view. Yet again a lot of smiles from the kids, so that’s what we did it for!

The last weekend we went to camp at a marine base. From CCD we took about three buses. The kids have had a great weekend. For some girls it was the first time they saw the sea, so that was appreciated by them better by than me: p. The food was free and was provided by local residents. So the kids were all day crammed with food and sweets.

A few times a week it’s the same when a Buddhist group wants to do a good deed for the girls on the compound. They cook for free and bring sweets. Anyone who was able to talk or to get out of bed could collect heaps, and the clients in bed get nearly anything.

It is unfortunate to see that food in some parts of the world is/can be a survival product instead of a thing to enjoy (don’t you think Kerryn and Karen :p). I hadn’t noticed that in Ghana, because the 'good deeds' weren’t done there at that time..

And then there was the day of saying good bye. My farewell party was with a surprise birthday party, so luckily it was a big party. On Thursday I had my last day and on Friday I went to pick up my Mom and Dad from the airport. In the end I took two times longer than planned, so Mom and Dad had to wait on me instead of vice versa :p. But anyway, the reunion was great and we had enough to catch up.

The first few days we slept in Pakkred (where I lived and worked those 7 weeks), so I introduced them to the quiet, friendly, reasonably ‘free of white people’ part of Bangkok.

We have made a bicycle tour through Bangkok. So we saw also how they live in those neighborhoods; pretty close together. We have also seen floating market and some temples. Very successful!

On Monday we went to the orphanage. Because I was ready to go home, I thought I wouldn’t have such a trouble to go away. But when everyone was so grateful and some wet eyes appeared, I couldn’t stop the tears myself. So then my Mom began to sob and Dad had to make a picture with wet eyes. Fun!! Haha ...

After Pakkred we went to Kanchanaburi. There we stayed in a nice hotel on the river side. We have been to 2 waterfalls and some beautiful temples.
After a few days we went back to Bangkok for a flight to Chiang Mai. This all went fine, but only our taxi driver had a short night and seemed to fall asleep during the ride. This took a couple of years of our lives, but we made it!

In Chiang Mai we have also seen and done very beautiful and impressive things. A white temple, cuddled tigers, full day care of an elephant and we made a trip on their backs. Awesome. We went for a day to Chiang Rai and the Golden Triangle. For an hour we put feet on Laotian soil (which means that all three of us now are not allowed to give blood for 6 months unfortunately ). But still weird to see such a difference. Laos is much poorer than Thailand. We also visited the 'Longnecks'. It was good to see it, but actually it was a little ‘watching the monkeys’. Very touristic and I still don’t understand the use of those very heavy rings.

From Chiang Mai we took the night train back to Bangkok. Everyone said: ‘You should experience that!' Well I think that nobody referred to the way we experienced it. We were just falling asleep, when suddenly some men started to walk back and forth with a lot of noise. Everything in Thai. Eventually we were asked to move because there was 'a problem' with the wagon. We could only take our hand luggage. And start walking…
Coincidentally two hours earlier we heard that a few weeks ago a number of wagons were derailed. Well, can you imagine that we felt very confident after this all was happening :p. But the train was still movig, so very weird. No idea what was going on. Nobody said anything. It really seemed like we were brought to ‘a wrong destination’, just as in WWII in Holland.
After half an hour in the new wagon, it became suddenly silent and we saw no one walking. We took it so that we could go to sleep, although this was not that relaxed like we did the first time (especially with our bags on the other side of the train). The next morning we woke up alive :p and Mom and Dad first went to get the bags, so they were back in our sight.

In the end, the journey took about 5 hours longer. Still no idea why. Again we got into a taxi with the most annoying taxi driver. I think they are the only people here that treat you like you're stupid and they constantly try to put you off. Taxis in Bangkok often have a gauge that indicates the price calculated on the basis of distance and time, but they always try to take the longer route or pretend they don’t know where your destination is. Sometimes it's vice versa. Then you say where you want to go, you get a nod, you step in and then you realize he has no idea what you said or where it is. Luckily in those moments I knew where I needed to go, so the damage was usually not that bad :D.

When I checked Mom and Dad into their hotel for the last two nights (and I had tried a sauna that stopped at 31 degrees, what was so cold :p), we went to the airport. After 2 hours of people watching, I went through customs and began my journey. It finally happened, it was my ‘evil’ plan put into operation.

It was only Thursday and on Friday morning Marieke would fetch me from the airport (a day early than everyone thought). So I surprised Paul, Gerda and Rik and Roel and Petra with my homecoming!

On Sunday they surprised me with a surprise party which again was very successful. So it was a wonderful weekend.

I am home, already more than a week, and I'm all good again (it is only veeeeerrrryyy cold!!). I’m looking forward to return to work. Now I’m talking about a job: I just got a nice email from an Australian organization that my ‘recent’ application wasn’t succesfull. Good to know, because I honestly was still hoping! Hahaha…

But I would like to thank everyone for the sympathy and the shared pleasure during my travels. I would like to apologize to the people who now need to find a full time hobby to replace reading my long-winded stories. I would like to thank everyone I have met during my trip for the home, care, cuddle, laugh, work and friendship that you gave me. That made my trip so much better than without! Thank you!!

I’m not gonna attach anymore pictures, but I invite everyone to come for a chat and watch pictures here in Holland ;).

Thank you and see you again on my next trip!

xx Ellen