The Outback and the Red Centre

Hoi hoi,

We zijn inmiddels al weer in het zuiden. Ik zal jullie daarom even mee terug in te tijd nemen om over het ‘andere’ Australië (the Outback en het midden) te vertellen. Na Kuranda zijn we verder nog verder naar boven gegaan. We zijn door Port Douglas gereden (het was er markt en dus mega druk, dus we zijn niet gebleven). Het kwam op ons over als een echt rijkeluis stadje, met heeeeel veel resorts. Daarna zijn we nog naar Cape Tribulation gegaan. Moet eerlijk toegeven dat ik de ‘beauty’ niet zo heb kunnen ontdekken, maar dat kwam misschien omdat ik te erg aan het zoeken was. De veerboot kostte namelijk (en het was echt geen meter verder dan met de boot van Kessel naar Reuver) 22,00 dollar. Dus we hadden zoiets van dan moet het wel errug mooi zijn! Maar ja, je kan de oostkust niet hebben gedaan, zonder Cape Tribulation te hebben bezocht, dus we hebben onze plicht gedaan.

Daarna zijn we dan eindelijk richting het midden van Australië getrokken. Wekenlang kregen we verhalen te horen van hoe voorbereid je moest zijn om het in ‘the Outback’ te overleven. Ja, ja… we zien wel, dacht Ellen. En ineens zaten we in de auto met langs de weg alleen maar voorbijrazende bomen (of ja wij raasden hun voorbij ;)) en een gedachte van: ‘Ow, het duurt even voordat we weer een leuk plaatsje – met wat leuks te doen – tegen kwamen’. Het ging toch wat sneller dan gedacht dus. (Verder qua auto waren we wel goed voorbereid hoor!! Olie verwisseld, reserve kannetjes achterin en de tank vol.)

Toen ik zicht had op een leuke activiteit viel het weer allemaal mee. Ik ben in Cloncurry naar het John Flynn museum geweest. John Flynn heeft, wat ze nu de Royal Flying Doctor Service noemen, opgezet, omdat hij zelf jaren in de outback geleefd heeft en dus wist hoe slecht de zorgverlening daar was (qua afstand en bereikbaardheid dan). De eerste 7 jaar vlogen ze alleen nog vanuit Cloncurry om te proberen of het werkte. Door benefietbijeenkomsten en geldinzamelingsacties haalde hij met wat anderen geld op, omdat er toch wel erg hoge kosten aan deze manier van zorg verlenen zaten (en de services van de RFDS tot op heden nog voor iedereen gratis zijn). Maar het project sloeg aan en er volgden snel al meer basissen van waaruit de artsen (en natuurlijk niet te missen de verpleegkundigen ;):p) medisch advies gaven of op het vliegtuig stapten.

Het museum toonde ook dat het radioverkeer op gang gebracht moest
worden door trappers rond te trappen.
Deze techniek werd ook gebruikt voor kinderen die ver achteraf woonden en die dus naar de ‘School of Air’ gingen. Ze kregen via de radio les en konden ook met andere kinderen praten, maar ze moesten dus blijven trappen. In de 2e Wereld Oorlog werd dit radioverkeer ook gebruikt door de soldaten.

In Mount Isa wilde ik eigenlijk ook nog naar het ondergrondse ziekenhuis gaan, toen bleek dat die voor de dag al gesloten was. Jammer. Dat had ik graag even willen zien. Dus toen zijn we maar weer verder gereden richting het westen. Na Mount Isa kwamen we redelijk snel in The Northern Territory. Net voordat we de staat binnen reden stond dat de snelheidslimiet van 110 afliep. Ik kreeg al bijna een inzinking dat we in de hele staat maar 100 mochten rijden. Geef maar toe, op een rechte weg, met niks te zien en een auto die best wat harder kan, kan het erg vervelend zijn als je maar 100 mag rijden… Maar… een paar meter verder stond er een heel mooi bord met 130 erop. Joehoe!!! We maakten met zijn drieën een sprongetje (Marieke, auto en ik ;)). Nu mag ik tenminste legaal hard rijden ;). Heb ik minder kans dat ik hier een tweede bon in mijn postvak krijg :p:s…

In Alice Springs aangekomen was het uiteraard weer flink zoeken naar alles. Ja, als je gewend bent toch alleen maar rechtdoor te kunnen, is het even raar als je weer moet gaan kiezen of je links, rechts of toch maar weer rechtdoor gaat. En de bewegwijzering hielp uiteraard ook weer niet mee. Op zaterdagmiddag hebben we een kamelentocht gemaakt. Goh, het was erg lang geleden dat ik op een beest had gezeten (volgens mij was ik iets van 6 toen ze mijn gillend van een paard hebben moeten halen, omdat ik zijn botten zo eng vond voelen :p). Nijlpaarden zullen toch wel een lekkerdere en dikkere vacht hebben denk ik, moet ik dat eens proberen ;). Nee, het was even wennen hoor, maar ik heb mijn broek droog gehouden (en het ‘Whoeh-whoeh’ à la José viel ook wel mee).

Verder komen we hier heel veel Aboriginals tegen. De straten zijn er echt mee gevuld. Ik krijg dan ook een beetje de indruk dat ze de hele dag niks uitvoeren. Als je met de Aussies praat over de Aboriginals hoor je meestal erg negatieve verhalen. Dat ze alleen maar drinken en mensen lastig vallen en profiteren van het geld dat ze van de overheid krijgen. Deze geeft hun namelijk geld om het schuldgevoel een beetje te compenseren dat ze hebben nadat de blanken de Aboriginals hebben verjaagd en het land over hebben genomen. Ik heb nog maar heel weinig Aboriginals zien werken en ik heb nog nergens zo veel rotzooi op de grond gezien dan waar de Aboriginals staan te hangen. Ze kijken bijna allemaal erg wantrouwig (zelfs de kleintjes) en zeggen amper goedendag. Ik heb dus ook niet zo’n positief beeld van hun gekregen. Je hoort ook erg veel verhalen dat ze langs de weg gaan staan (en doen alsof ze pech hebben, door hun auto expres tegen een boom te rijden) en de mensen die stoppen en willen helpen, beroven ze dan. Dat maakt toch dat ik ze niet echt vertrouw. Ik vind gewoon dat als iemand anders je onrecht heeft aangedaan, het niet wil zeggen dat je dan geen moeite meer hoeft te doen om er iets van te maken. Maar misschien kom ik nog wel iemand tegen die mijn mening weer enigszins bij kan stellen.

We zijn ook nog naar Ayers Rock geweest en het (vond ik) nog mooiere Kings Canyon. Ayers Rock was van ver af mooier dan van dichtbij en ik vond het serieus een hele andere rots lijken (omdat we Ayers Rock een tijdje niet konden zien, omdat we een hoek om moesten rijden, denk ik nog steeds dat ze de stenen gewoon verwisseld hebben ;))!! Ayers Rock kon je ook beklimmen, maar de Aboriginals hebben aangegeven liever niet te willen dat deze beklimd wordt (omdat zij dat ook niet doen). Daarom hebben wij dit ook niet gedaan. We hebben een mooie tocht van 10 km er om heen gemaakt.

Het was een waardevol stukje van Australië wat ik niet had willen missen. Zo compleet anders als de bewoonde wereld, met allebei hun charmes.

Binnenkort zal ik even mijn foto's reorganiseren en bij dit berichtje erbij zetten. Dus hou de site maar mooi in de gaten.

Dat was het maar weer voor deze keer. We schrijven!

Groetjes Ellen

Ps. Iedereen de groetjes terug.
Piet en Tien, fijn dat jullie weer mee kunnen lezen via de nieuwe computer.
Mike, toen ik je naam zag, dacht ik al meteen: zal dat Mike-van-Bart zijn? Dus ja, ik ken je toch wel. Haha… fijn dat je mee leest en dat je er van geniet. Dan blijf ik mooi schrijven!!
Tom en Mike, zijn de voeten weer tot rust gekomen?