Only once in my lifetime!

Hoi hoi :D

Hier ben ik weer vanuit Naracoorte. Ik mocht op woensdag al meteen met Rene mee gaan naar zijn werkplek. Ze zijn momenteel bezig om alle lammeren te merken/vaccineren enz. (Toen de manager hoorde dat ik verpleegkundige ben zag hij schijnbaar al meteen voor me dat ik meteen de vaccinatiespuiten in handen zou nemen.) ’s Ochtends moesten we eerste de ‘portable’ werkvloer opzetten. Dus de vakken maken waar de schapen ingedreven werden en dan nog een soort draaimolen waar tegelijkertijd 5 lammetjes ingelegd worden om behandeld te worden.

Het avontuur begon met de schapen en lammeren (zo’n 1200 deze keer) in de vakken te drijven. Ze hadden 3 honden bij zich, waarvan er 2 (vader en zoon) meehielpen met het drijven. De vader was al redelijk oud, dus die deed het rustig aan. De zoon was echter zo enthousiast en snel dat ze hem zijn rechtervoorpoot tussen zijn halsband deden, waardoor hij dus op drie poten moest rennen. Maar ondanks dat was hij nog steeds pijlsnel, dus ik denk dat hij er al een beetje teveel aan gewend was. Daarna werden de schapen van elkaar gescheiden door poortjes. Daar ging het voor mijn idee soms al iets te ruw. Doordat de schapen er soms erg snel doorheen rennen, moet je snel zijn met de poortjes open en dicht te doen om ze niet in het verkeerde vak te laten lopen. Dan komt er dus af en toe een lammetje met zijn kop tussen het poortje… En als een lammetje niet luisterde… hoppa, die werd zo het vak in gesmeten.

Maar toen wist ik nog niet wat mij te wachten stond, want daarna begon het behandelen in de ‘draaimolen’. De eerste begint met een knipje in het oor te maken (de kant bepaald het geslacht). De tweede zet de vaccinaties (2 spuiten in de nek en een druppel in de lies met een krassende naald). Nummer drie doet een label bij de jongetjes en knipt nog het merk van het bedrijf in het andere oor. De vierde knipt de staarten af met een gasbrander en doet de jongetjes castreren (balzak open snijden en de twee ballen eruit trekken met een haakje). De laatste knipt het vel rondom de anus weg. Dit om te voorkomen dat er poep aan de wol rond de anus blijft hangen, waar dan weer vliegen op af komen, waar ze dan weer wormen van krijgen. Die laatste pakt het lammetje dan weer bij zijn achterpoten van de ‘draaimolen’ af en pleurt hem (of haar) op de grond. De lammetjes strompelen dan verder van de klap of van de pijn aan hun kont. Flink bloedend van alle kanten (voor mijn idee dan – oren en kont –, maar normaal gesproken dus niet zo hard dat ze er aan onder door gaan).

Ik had het een hele tijd met een knoop in mijn maag zitten bekijken en voor mezelf al besloten dat dat werk echt niks voor mij is. Ik besef wel dat het voor de lammetjes hun eigen bestwil/gezondheid is (en ik vind het ook heerlijk om een lekker stukje vlees te eten), maar om dat werk te doen zou ik mijn gevoel uit moeten schakelen en dat wil ik niet. Ik had wel besloten dat ik iets wilde mee helpen, dus had bijna mijn moed verzameld om het zelf te vragen, toen we pauze kregen. Na de pauze vertrok de manager, dus toen waren we nog maar met zijn vijven. En omdat je met zijn vijven moet zijn om het werk (in tempo) te doen, zei de ‘man in charge’: ‘So, we have to put you on the needles then!’ God zij dank, dat was ook het enige wat ik zou willen doen… Haha… Dus toen heb ik bij de laatste 250 lammetjes de vaccinaties in de nek gezet. Soms ook met pijn in mijn hart, want sommigen waren nog zo iel en je moest de spuiten er wel in rammen anders kwam je niet door het vel heen, want ze waren wat bot. Maar ja ik heb het overleefd. 1 lammetje helaas niet want die liep met zijn voorpoten op zijn ‘ellebogen’ zal ik maar zeggen, dus op zijn knokkels in plaats van gewoon op zijn poten. Omdat die het toch niet zou maken tot een ‘bruikbaar’ schaap hebben ze hem uit zijn lijden moeten verlossen… Oh als dit in Nederland was geweest, had ik gezegd: ‘Kom maar, die stoppen we wel bij onze kinderboerderij erbij’. Maar ja, dat ging niet.
Toen wilde ik alle staarten in een zak doen (want die doen ze daar verder op allemaal verbranden, zodat ze die niet meer mee hoeven te slepen naar de boerderij), zegt er een: ‘Uhm, die moeten eerst geteld worden…’. Ok… ja niet bij nagedacht, maar ja ze willen natuurlijk weten hoeveel lammeren ze hebben. Dus toen heb ik de helft van de staarten (320 om precies te zijn) in mijn hand gehad (met nog wat testikels er tussen die op de verkeerde plaats beland waren). Die testikels werden trouwens bijna allemaal door de honden opgegeten. Mmmm… smakelijk eten!
Toen die achterin de wagen geladen waren, zei een van de jongens: ‘Pak jij nog even dat lammetje daar achter?’ (dat dode dus) Ik zei: ‘No’. Hij kijkt me aan… een paar seconden later zegt ie verbaasd: ‘Oh, you’re serious!’ Uh, ja dat dacht ik wel dus. Dus hij loopt aan en pakt het lammetje zelf op.

Toen we klaar waren zei ik tegen Rene dat ik dat echt niet nog een keer ging doen. Hij begreep het wel en de manager ook. Wat de andere drie er van denken zal ik nooit achter komen, want ze zeggen elke minuut weer wat anders wat nergens op slaat. Het boeit me ook niet. Op donderdag kwam Rene thuis: ‘Haha, de jongens vroegen of nu dan het eten op tafel zou staan als ik thuis kwam.’ (Ik was inderdaad al bezig met koken). Prima, dan denken ze maar mooi dat ik een huisvrouw ben.

Ik heb besloten om wel nog een paar dagen te blijven, dan kan ik in tussentijd even kijken of ik alles voor het werk in Sydney kan regelen. Toen ik naar hun belde, bleek dat ze mijn cv weer weggegooid hadden, want het was al weer te lang geleden. Maar toen ze naar mijn ervaring vroeg, leek het wel alsof ze het nog steeds zagen zitten. Dus ik heb het weer opnieuw verstuurd en dan zien we wel.
Ik ben ook al aan het kijken voor een appartement voor dan, maar ook dat lijkt niet zo heel moeilijk, want ik heb op 1 site mijn profiel gezet en al heel veel aanbod gekregen van kamers. Maar ja eerst kijken of en wanneer ik kan gaan werken.

Op vrijdag ben ik met Rene nog even bij het schapen scheren geweest kijken. Dat is ook een heel proces zeg. Ik heb nog geen foto's geknipt (geen tijd voor gehad... haha). Marjan, ik zal mijn best doen. Als je nog verzoekjes hebt laat je het maar weten.

Achteraf kan ik er wel mee lachen en ben ik blij dat ik het heb mogen mee maken. Zo kom je er achter wat bij jou hoort en wat niet. Nou, dit niet dus… haha…:D

Tot de volgende keer!

Groetjes Ellen