See how life can change in a second... deel 2 :p

Hallo hallo!!

Ik wist dat het niet handig was om hier in Australië wat te plannen, want het komt toch nooit uit. Nou, dit verhaal zal wel duidelijk maken waarom dat dat niet handig is.

Carnavorn National Park. Daar ben ik op dit moment aan het typen (maar niet hetzelfde moment dat ik het bericht op internet zet, want ik heb mijn internet stick kapot gemaakt, dus ik moet tot in Cairns wachten tot ik hem om kan ruilen – als ze dat überhaupt doen). Ik zit aan een kabbelend beekje met mijn laptop op schoot (ja ja, 1 met de natuur… de technologische natuur dan), mijn – met een zakmes gesmeerde – boterham en een waaaaaaauw uitzicht. Ik was op zoek naar het informatiepunt. Zegt het meisje bij het resort: Parkeren op de parkeerplaats en dan de looproute volgen. Daar moet dan iemand zijn… Ik ben nu aan het eind, maar geen kiosk gezien. Onderweg wel 4 wandelaars tegengekomen die me een tip hebben gegeven welke paden ik moet volgen. Geen infopunt meer nodig dus.

Afgelopen woensdag zijn Marieke en ik gestopt met werken. Het werk (we konden alleen nog maar ‘rollen’) was wel leuk, maar zwaar voor ons beiden. Statisch werken en constant met de armen omhoog (een aanslag op mijn schouders, want zo atletisch waren ze toch nog niet :p). Daarnaast ging het heel langzaam, waardoor het er op neer kwam dat we na zo’n 6 uurtjes werk maximaal 40 dollar verdiend hadden. Dat was de belasting niet echt waard.

We zouden dus weer samen richting Cairns gaan rijden, zodat Marieke daar opnieuw werk kon gaan zoeken. Op de camping zitten een paar Aussies die in de bouw werken (voor Roel, ome Jan en fam. Crienen: op een echte CAT-kraan nog wel!!!) en ze vertelden dat hun baas nog iemand zoekt voor op de vrachtwagen. Laat Marieke nou net vrachtwagenchauffeuse zijn en een baan zoeken…… Voor Marieke en de baas was de keuze snel gemaakt. Doen! Voor mij was het wat lastiger.

Marieke heeft op vrijdag een proefdag gedraaid. Ik was dus voor de eerste keer tijdens mijn tijd hier alleen (behalve dan de Fraser Island tour, maar daar koos ik toen zelf voor). Ik kon mijn draai die dag niet vinden, heb me kapot verveeld (dan kom je er ineens achter dat er in het dorpje geen bal te beleven is) en wilde graag al weg gaan (maar dan het liefste met Marieke). Marieke had een topdag gehad en er zat heel wat werk voor haar in! Super!!! Maar dat betekende dus dat we nu toch echt apart gaan reizen en dat gevoel was precies wat me de hele dag dwars zat. Het is zo raar dat ik, voordat ik naar Australië kwam, me er zo op ingesteld had om alleen te reizen en dat ik er nu zo’n moeite mee heb. Maar ik heb echt zo’n super toffe tijd met Marieke gehad, dat ik die tijd graag vast wil houden. (ff snotteren – ja van de verkoudheid hè, die ik al meer dan een maand bij me draag)

Maarrr…… Ik kan verklappen dat ik er vandaag weer vertrouwen in heb gekregen. Er staan me nog zo veel leuke dingen te wachten, dat ik echt weer zin heb om verder te gaan.

Haha… komen er net drie wandelaars uit de bosjes ‘gesjraveld’. Een half uur later zien ze mij pas zitten. Lachend vragen ze (omdat ik zo op een rots zit): ‘Are you a mermaid?’ Ook zij geven weer een tip van een geheim wandelpad. Ga ik zo ook maar eens ontdekken.
En dan op tijd weer naar huis, want ik had op de heenweg op zo’n 150 km te weinig geteld. Het duurde dus geen uur, maar 2,5 uur om hier te komen (‘just around the Block’, toch?).

Ik ben weer bezig om wat meer beeldmateriaal te verzamelen. Laatste tijd weinig foto’s geknipt, maar dan ook weinig bijzonders gedaan. Ik heb vandaag al weer wat geoefend met het knippen met de zelfontspanner. Ik kan dadelijk namelijk niet elke keer vragen: ‘Marieke, wilse ff un foto van mich knippe, dan heb ik bewies vur toes det ik auk eg hei bin gewees!’ Maar aangezien er hier niet overal geschikte plekjes zijn om de camera veilig en stabiel neer te zetten, komt er af en toe wel eens een balkje te veel op te staan (zie foto’s). Ik mocht trouwens ook eigenlijk niet achter de balustrade komen, maar ach, als er niemand kijkt… Waarom niet? Wat er op staan zijn trouwens tekeningen van Aboriginals. Nee, ze hadden toen nog geen verf, maar ze hebben het nu verschillende kleuren gegeven, zodat leken als ons het ook goed kunnen volgen.

Toen ik terugliep van het eerste geheime wandelpaadje, hoorde ik ineens ‘krrrrrrrrrrk, pfffff’. Toen ik omkeek, zag ik een groot, dor palmblad naar beneden vallen, precies op de plaats waar ik een halve minuut geleden liep. Sow, was dat ff schrikke.
Maar mijn hart ging nog meer ‘kedoeng, kedoeng’ toen ik weer in de auto zat op weg naar huis. Ik was net op aan het trekken, springt er een kangoeroe voor mijn auto de weg over. Maar niks gebeurd, hij heeft levend de overkant gehaald. Heb ik dat ook weer eens meegemaakt. Ik heb tot nu toe alleen nog maar dode kangoeroes langs de weg zien liggen (en die liggen er errug veel!!!). Heel vaak zie je dan ook nog eerst een grote kangoeroe en later een Joey. Er staan ook vaak borden langs de weg die vertellen dat je een nummer moet bellen als je een aanrijding met wild hebt gehad. Maar ons is verteld dat je dat beter niet kunt doen, want dan ga je een heel proces in, waar je niet vrolijk van wordt. Hopen dat we niet hoeven te kiezen…

Leuk is ook dat je hier in de outback van die bollen met takken de weg over ziet waaien, die je ook in films (als de woestijn gefilmd wordt) ziet. Ik heb er nog geen foto van kunnen knippen, dus gebruik je verbeelding maar om te snappen wat ik bedoel.

Ik heb Marieke maar eens even lief aangekeken, zodat ik jullie nog kan verblijden met een verhaal. Het is nog niet helemaal zeker wanneer ik uit Emerald ga vertrekken, dus ook niet wanneer ik in Cairns aan zal komen. Ik blijf namelijk nog een paar dagen plakken om Marieke te vergezellen en dan doe ik straks gewoon wat langere dagen rijden om het in te halen.

Slapen doe ik trouwens tegenwoordig in de auto. Omdat het erg koud kan worden hier ’s nachts, is dat de warmste optie. Het is erg fijn om gewoon elke keer alles mee te kunnen nemen als je ergens naar toe gaat. Hoef je niet meer na te denken wat je allemaal nodig zal hebben. Dus jullie zullen me straks het eerste jaar alles na mogen komen brengen, omdat ik dan niet meer gewend ben om zelf na te denken :p.
Overdag is het verder meestal zo'n 20 graden met een mooie strakblauwe hemel, maar daarom wordt het 's nachts dus ook zo koud. Ja... voor wat, hoort wat!

Ik ga er maar weer eens een eind aan breien. Veel plezier deze keer ook met de foto’s.

Tot schrijvens

Ellen