Drie maal is scheepsrecht... Toch???

Hallo allemaal,

Het is weer een mooi lang verhaal geworden, maar veel plezier ermee ;)!

Ik heb de Great Ocean Road gedaan en mooi was hij zeker! Maar er ging heel wat spanning aan vooraf. Ik had op zaterdagavond wat walvissen gespot in Warrnambool. Daarna nog doorgereden naar een rustig slaapplekje. Nou dat was wel erg afgelegen moet ik zeggen! Had een half uur gereden zonder een auto tegen te komen (dat was ons zelfs in de outback nog niet gelukt). Bij de eerste parkeerplaats die ik tegenkwam gestopt. Het was aan een mooi strandje, het onweerde wat en de zee was erg ruw. Maar het gekke was, dat ik wel gewoon bereik had met mijn telefoon. Maar ja, behalve twee keer wakker te zijn geweest van de kou, heb ik wel redelijk geslapen en er is niks geks gebeurd.

Nou ja, niks spannends aan zul je denken. Haha… maar toen begon het pas. Toen ik bij de eerste mooie bezichtiging was, kwam ik erachter dat ik mijn fototoestel kwijt was. Vorige avond nog gehad, dus hij kon eigenlijk niet ver zijn. De meesten van jullie weten dat ik niet veel om foto’s geef, maar toen kreeg ik het toch wel warm! Ik was me al aan het bedenken of ik dan een simpele van 200 dollar of een betere van 300 dollar nieuwe camera zou nemen (van geld dat me nu toch wel steeds dierbaarder wordt). Alles overhoop gehaald. Niks… Dan maar 30 km terug naar de plaats waar ik geslapen had, misschien is hij uit de auto gevallen. Niks… Nog een keer alles uit en inpakken en ineens lag hij daar te blinken op mijn bed. Ik ben echt nog nooit zo blij geweest, haha… Ik moet zeggen dat ik nog nooit een sigaret aan heb geraakt, laat staan ooit geblowd heb, maar volgens mij was ik toen zo high als je maar zijn kan. Haha… is wel lachen achteraf. En natuurlijk heb ik van alles nu heel veel foto’s geknipt. Dus het komt jullie alleen maar ten goede! Graag gedaan!

Leuk om dat terug te denken aan dat je het er met Rene over had dat het mij eigenlijk te weinig boeit als ik iets kwijt ben. Kan me daar meestal niet zo druk om maken. Nou het tegendeel is bewezen!! Haha… En dan maakt het ook ineens niet meer uit dat er 23 bussen Aziaten telkens voor je voeten lopen als je een foto wil maken. Daarnaast is het ook erg gezellig dat ze zo enthousiast naar je zwaaien als ze je voor de tweede keer zien, alsof je ze al jaren kent.
Maar ja, de Great Ocean Road… Het eerste deel wat ik heb gedaan waren vooral bezichtigingen met delen rotsformaties die door de zee door de (duizenden) jaren heen langzaam weggespoeld worden. Erg apart om te zien. De volgende keer dat ik verder schrijf zal ik over het regenwoud schrijven, want dat is het tweede deel van de route.

Nou en toen ik vorig stukje geschreven had, wist ik nog niet dat het nog gekker zou worden hier. Dus hou je vast! Ik had geslapen op de parkeerplaats van de Twelve Apostles (oorspronkelijk 12 rotsformaties die los zijn komen te staan in de zee door erosie, maar nu nog maar iets van 6), omdat ik had gelezen dat de zonsopkomst er de moeite waard zou zijn. Nou ik had geen idee hoe laat de zon op zou komen, dus de wekker maar op 5 uur gezet. Om 4.55 uur werd ik wakker. Pikkedonker! Mmm… maar weer verder gedoezeld en elke minuut van schrik mijn ogen geopend om te kijken of het al licht was. Iets later – het leek maar een kwartier – kwam er voorzichtig wat licht tevoorschijn (half 7 was het al :p). Toen had ik eigenlijk geen zin om eruit te komen, want het was IJSkoud!! Maar ja, het moest! Anders had ik voor niks zo licht geslapen, omdat je eigenlijk niet op parkeerplaatsen van die publieke dingen mag slapen. Dus bij elke lamp die ik zag, dacht ik dat het de politie zou zijn die me uit mijn warme bedje kwam lichten.
Om wat tijd te trekken voordat de zon echt doorbrak en om het wat warmer te krijgen, maar even mijn rotzooi weggegooid in de prullenbak die alleen bestemd was voor afval van het informatiecentrum. ‘Take your rubbish home with you’, staat er dan mooi op het bordje. Nou aangezien ik hier geen thuis heb, zal ik het ergens kwijt moeten. Maar al met al, de zonsopgang was echt niks. Haha… Maar ja, beter spijt hebben van iets dat je hebt gedaan dan iets wat je hebt gelaten!

Tijdens het rijden leek het net alsof ik ineens weer aan de oostkust reed. Mooi regenwoud. Geen Cassowaries, maar wel heel veel mooie koala’s in de bomen, maar ook een aantal op de grond. Schattig zijn ze!!!
Op een gegeven moment reed ik een kruispunt op (wat voor mij echt erg ingewikkeld was :p). Uhm, het bordje zegt rechtdoor, dus dat is deze weg… De weg was echt nog erger dan de vorige (een hele hoop stenen erop om de weg wat te verharden, maar erg gevaarlijk als je geen lekke band wil hebben). Op een gegeven moment moest ik wat gas geven om de heuvel op te komen en boven op de heuvel (ja, je raad het misschien al)… AAAAAAAAHHHHH!!!! Modder!!! Maar ik kwam met zo’n vaart aanrijden, dat stoppen niet meer mogelijk was (de weg was doodlopend, dus ik moest wel een keer stoppen). Toen heb ik heel snel de beslissing gemaakt dat ik waarschijnlijk op het gras, rondom de modderpoel, minder kans had om vast te komen zitten, omdat ik daar van die stenen zag liggen. Maar ja, ook daar kreeg mijn auto geen grip. Ja, en toen… Ik begon eerst te vloeken tegen de idioot die het bordje gedraaid had en de verkeerde kant op heeft laten wijzen. Daarna kreeg ik het gevoel dat ik gewoon getest werd. Maar in wat dan? Moed, geduld, uithoudingsvermogen, gebruik van mijn hersenen? Niet veel later kwam er een stem zich melden. Gaston (of Winston, weet ik niet meer, want ik was meer benieuwd naar het prijzenpakket) van de loterij. Of ik even kon doorgeven in welke postcode ik zat. ‘Ja, duh!’ ‘Ok’, zei hij, ‘Dan noemen we het gewoon de loterij des levens. Er zijn twee prijzen: een flinke portie geluk, of een hele som geld neer moeten leggen om hier uit te komen. Maar… je hebt altijd prijs!’ Nou bedankt! Aangezien ik loterijen niet altijd zo vertrouw, begon ik toch maar met mijn verstand te gebruiken. Alles geprobeerd: stenen tegen de wielen gelegd voor grip te creëren, auto leeggehaald (dan zie je ineens dat je nog steeds erg veel rotzooi hebt :p), met de krik proberen het wiel wat los van de grond te krijgen om er stenen onder te krijgen (ja, daar was de grond wel hard genoeg voor!!). Niks hielp. Na een half uur gaf ik het op en heb ik mijn rugzak ingepakt met wat dingen die ik misschien nodig zou hebben (haha ik vond het wel grappig om ook nog een foto te knippen van mijn overlevingspakket - nog toe te voegen 2 eieren en een zaklamp). Inmiddels was mijn hoop dat er toevallig een vrachtwagen op die weg zou komen (er werden daar bomen gekapt) of een auto die ook verkeerd was gereden, steeds kleiner geworden. Toen ben ik maar aangelopen.

Na 500 meter kwam ik erachter dat ik mijn reservegeld vergeten was (ja, ja, nog steeds altijd in het Spice Girls portemoneetje!! Haha…) Die moest ik toch nog even halen. Vanuit het kruispunt waar ik fout ging (toen ik terugkwam zag ik ineens dat het bordje helemaal niet fout stond, maar dat ik gewoon weer eens niet goed gekeken had :P) was het 10 km naar Beech Forest (dorp waar ik naar toe wilde eigenlijk). Het was 16 km de andere kant op en ik had geen idee of ik daar ergens een huis tegen was gekomen, dus dan maar de 10. En dan te bedenken dat ik die dag besloten had om eigenlijk eens een dag niet te gaan lopen (laatste paar dagen had ik al heel veel looproutes gedaan). Na in totaal zo’n 4 km te hebben gelopen, kwam er een backpackerstel uit Israël langs. Ik schatte in dat ze me niet konden helpen met eruit trekken, dus vroeg ik of ik mee kon rijden naar het eerst volgende dorpje. Geen probleem! Super aardige mensen. Ze wilden zelfs even gaan kijken of ze echt niks konden doen, maar ze kwamen tot dezelfde conclusie als ik. Ze wilden me niet ergens in de middle of nowhere weer droppen, dus hebben ze mee gezocht naar een telefoon. We kwamen bij een guesthouse aan (30 km verder dan waar mijn auto stond) en de man zei dat ik dan het beste de Australische ANWB kon bellen (ja, dat heeft hier in elke staat weer een andere naam, dus ik kan het allemaal niet onthouden). Shit, dacht ik, dat wilde ik eigenlijk voorkomen, want dan heb ik dus het tweede lot getrokken (dokken!!). Alsof hij mijn gedachten kon lezen, zei hij: ‘Ik bel de buurman wel even of ik zijn 4WD kan lenen.’ Binnen een half uur was het geregeld. Inmiddels was het 4 uur geweest (vanaf ongeveer half 2 zat ik vast), dus ik hoopte maar dat het nu ook lukte, want de dag duurde niet meer zo heel lang.

Toen we aankwamen zei hij: ‘Hoe heb je in godsnaam daar terecht kunnen komen?’ Ik mijn theorie uitgelegd, maar hij zei er niks op. Ik neem aan dat hij gewoon overruled was door mijn slimheid ;)! Even wat dingetjes berekend en binnen no time was mijn auto weer op het ‘rechte pad’. Het voelde zo goed om mijn auto weer vooruit te voelen gaan (of ja achteruit dan)!!! Ik zal wel nog ‘higher’ zijn geweest dan die dag ervoor met mijn fototoestel, want ik vergat helemaal dat ik nog mijn spullen in zijn auto (of ja die van de buurman dan) had liggen. Maar ja, dat boeide me dan weer minder, want ik had mijn auto terug:P. Hij wilde er niks voor hebben, want hij weet zelf hoe het is om te reizen en dan geholpen te worden als je in nood zit! Nou het scheen dus dat mijn gouden koffertje vol zat met geluk (alleen jammer dat Linda hem niet even uit kwam reiken :p). Maar ik reed weer!!!

Toen ik een eindje !de goede! kant op aan het rijden was, stond er een bordje langs de weg met ‘Swamp’. Nou ik dacht dat ik een hartverzakking kreeg (de weg waar ik op reed was een harde ongeasfalteerde weg). De precieze betekenis van 'swamp' weet ik nog steeds niet, maar het heeft in ieder geval iets te maken met water en zand! Dan weet je genoeg dus. Dus ik zat met mijn neus tegen de voorruit gedrukt en mijn ogen lagen op de moterkap van de auto. Zo reed ik verder. Even later kwam ik een bordje ‘Switchback’ tegen. Ik dacht: Wat?? Is dit nou serieus? Maar de weg is gewoon hard gebleven, dus waarschijnlijk waren het gewoon namen van stukken grond daar. Normaal zou me dat niks geboeid hebben, maar nu was het niet grappig!! Haha… of toch wel. ;):P

Maar dan komen we bij de ‘Drie maal is scheepsrecht’:
- De derde keer dat mijn auto vast loopt. Moet ik nou toch afscheid gaan nemen van mijn auto?
- De eerste keer waren we met zijn 4-en; de tweede keer was Marieke erbij om me eraan te herinneren dat de film Wolf Creek zo ook begon ;) (schijnt trouwens een goede film te zijn, dus…); en nu kwam de ultieme test alleen op mezelf neer.
- De derde weg die ik eigenlijk had moeten nemen (i.p.v. de tweede :p)
- Drie auto’s die ik nodig had, om mijne eruit te krijgen (auto Israëliers, met de auto naar de buren om zijn auto te lenen).
- Het derde verhaal wat ik hier geschreven heb wat pas ECHT spannend is:P.

En zo kan ik nog wel even doorgaan :p.

Omdat ik eruit zag als een varken, heb ik toch maar even een camping gepakt. De vrouw begon als eerste met vertellen waar de douches waren en hoe ze werkten, daarna wees ze pas waar ik kon overnachten. Haha… dat is duidelijk dus!

Zo, ik ben nou pas klaar met berekenen hoe laat het eigenlijk is (klok van laptop staat nog op NL tijd) en het is dus half 3 ’s nachts hier. Ow, kan ik me nog even omdraaien dus. Ja, ik was aan het piekeren of ik mijn verhaal wel kon onthouden :p, dus moest ik het even opschrijven.

Nou verder is mijn trip rustig verlopen. Elke dag wel regen gehad (ik hoop dat jullie beter weer hebben daar). De enige zekerheid die je dan hebt is dat er zeker genoeg watervallen te bezichtigen zijn!!

Morgen of overmorgen zal ik bij Rob en Ilse arriveren. Verder geen nieuws meer, haha.

Tot snel.

Groetjes ikke (aan Rikke... Haha... :p sorrie ben een beetje te wakker)

Ps. Alles wat jullie schrijven is goed hoor. Vind het ook heerlijk hoe jullie kunnen schrijven. Maakt me weer aan het lachen (als ik dat niet vanzelf al deed :p)