Kia Ora

Kia Ora, dit gebruiken de Maori's als welkomst- of afscheidsgroet, maar letterlijk betekend het: Goede gezondheid.

Waaaaaauw! Ik besef echt weer hoeveel geluk ik heb om dit mee te kunnen maken! Maar mijn reis is na een weekje met ups en downs weer aan zijn top!! En dat met mijn nieuwe huis op wielen. Men, ik rijd nu in een schip op wielen! Niet normaal, maar wel heerlijk! Ik daag je uit om nog niet meteen naar de foto’s door te scrollen, maar eerst het verhaal te lezen (wel eerlijk vertellen als je geen weerstand kon bieden, hè ;)). Iedereen het incontinentie materiaal klaar liggen? Misschien heb je het nodig…

Dus…

Mijn laatste dagen in Sydney waren nog erg rustig verlopen. Ik was eigenlijk van plan om het visum voor Thailand dus in Sydney aan te vragen, maar uiteraard had ik weer eens niet goed gelezen. Het zou minimaal 2 dagen duren voordat het visum klaar zou zijn en ik had maar 1 dag. Dus dat heb ik toen maar even laten rusten totdat ik in Wellington zou zijn.

Het vliegen naar Nieuw Zeeland ging ook allemaal prima. Maar toen… In het begin van de trip heb ik geloof ik wel verteld dat iedereen stond te bibberen voor de Australische Douane. Al die spookverhalen op tv over drugs en voedsel wat gevonden wordt in tassen en mensen die aangehouden worden en zo. Nou dat viel toen dus wel mee. Ook met het vooruitzicht op Thailand dacht ik: ‘Oeh, ik moet zorgen dat ik mijn tas goed in de gaten hou dan.’ Maar… had ik dit alles van Nieuw Zeeland verwacht?? Nee! Haha, och ja als ik me beter voorbereid had, had ik jullie nou niet kunnen verblijden met wat buikkrampen van het lachen, dus toch graag gedaan.

Ik stap het vliegtuig uit met het papiertje voor de douane waar je op moet schrijven wat je allemaal gaat doen in het betreffende land. Ik kom bij de douane aan en scheur ik per ongeluk het briefje half door (het zat vast tussen mijn tas en mijn schouder). Toen werd ik al een beetje zenuwachtig. Om het nog leuker te maken valt mijn tas open, alles eruit… Ik alles weer ingepakt, sta met een hoofd als een biet weer rechtop en toen vroeg de douanier wat mijn plannen waren in NZ.
‘Ja, gewoon vakantie.’
‘Gewoon vakantie? Heb je een plan wat je gaat doen?’ (op dat moment dacht ik voor 1 seconde dat hij me misschien uit wilde nodigen om die avond te gaan uit eten of zo :p)
‘Uhm nee, dat bekijk ik dadelijk wel.’
‘En waar ga je je vakantie mee bekostigen?’
‘Ik heb in Australië gewerkt en dat geld gebruik ik hier voor.’ (Uh… ik hoop dat hij het niet onmiddellijk wil checken want eigenlijk had ik niet zo veel meer, omdat het geld voor de auto op dat moment nog onderweg was).
‘Ok, hier is je paspoort. Je kan door.’ (met een mega strakke uitdrukking)
Poeh, dacht ik. Dat heb ik overleefd. Ik mijn tas opgehaald en netjes in het rijtje aangesloten bij de volgende douane die de bagage horen te checken. Ik had aangegeven dat ik een nectarine en 4 mueslirepen bij me had. Whoehoe… spannend… Haha, nee ik was al weer een beetje gekalmeerd toen. Dus ik ben aan de beurt, de douanier laat mijn papiertje aan zijn meerdere zien en even later wordt ik verzocht om mee te komen. Mijn tas op zo’n roestvrij stalen operatiebank en toen begon het. Het bleek achteraf dat die eerste ‘o zo aardige douanier’ een code in het rood op mijn papiertje heeft gekalkt dat aangaf dat ik geen duidelijke reisplannen had en dat ik alleen reisde. Dat zou dus kunnen betekenen dat ik iets met drugs te maken had. Ik moest alle bekende verklaringen afleggen zoals: ‘Verklaar je dat dat jouw tas is?’ ‘Vervoer je spullen die van iemand anders zijn?’ ‘Heb je je eigen tas ingepakt?’ Mijn hele tas is daarna onderzocht en mijn camera is op drugs getest. Van de ene kant was ik erg rustig, want ik wist dat ik toch niks verkeerd had gedaan. Maar van de andere kant dacht ik: ‘Der zou nou toch maar 1 gek ingebroken hebben en mijn tas uitgekozen hebben om er een mooi pakje wit- of groengoed in te stoppen.’ Dan was ik echt mooi ‘de Hannes’ geweest. Maar dit is geen Thailand, dit is Nieuw Zeeland, dus alles was ok (nadat de douanier toch nog 2 keer met zijn meerdere ging overleggen, ‘omdat hij nog wat vragen had’).
Uiteindelijk kwam nog de quarantaine ambtenaar erbij en die heeft me ook nog mijn nectarine afgepakt!!’ Die kunnen we toch echt niet door laten gaan’, was de boodschap! Damn, daar had ik op dat moment, na een uur schommelen tussen de slappe lach en zweethandjes, toch wel erg veel zin in!

Nou ja, en daarna gingen we gewoon verder met de onzekerheid. Uhm, welk hostel ga ik uitzoeken voor de nacht en hoe ga ik bij dat nog onbekende hostel uitkomen? Uiteindelijk een bus gevonden en een hostel (prijs van een hostel, maar service voor een hotel). Alsof ze wisten dat ik het verdiend had ;).

Het visum aanvragen ging zoals gewoonlijk ‘vlekkeloos’. Dat was het enige waar ik me in Australië al op voorbereid had. Mooi het adres opgeschreven. Ik dus op de bus gestapt in Wellington. Buschauffeuse was Aziatisch (sorry ik zal niet discrimineren, maar ik heb nog steeds geen slimme Aziaat gevonden ). En ze wilde me er bij de Curtis Street uitzetten. ‘Nee’, zeg ik ‘Cook Street. C-O-O-K.’ ‘Oh… No idea where Cook Street is.’ Dus ik er maar ergens uitgestapt en het gevraagd. Oh dat is hier en hier. Dus ik sta voor huisnummer 2. Geen Thaise Ambassade. Ik uiteindelijk bij de bibliotheek een telefoonnummer kunnen vinden en ik de ambassade opgebeld. ‘Oh,’ was het antwoord, ‘We zijn drie maanden geleden verhuisd’. Bleken ze op 300 meter afstand van mijn hostel te zitten. Dus ik weer 20 minuten terug met de bus en snel naar de Ambassade gelopen. Daar aangekomen bleek natuurlijk dat ik nog 1 papiertje miste, wat ik al aan de organisatie had gevraagd, maar daar had ik geen antwoord op gekregen. Dus na nog een keer mailen, had ik de papieren dan eindelijk en is het visum aangevraagd. Poeh poeh, wat een werk voor die 6 weekjes. Maar waarschijnlijk zal het het meer dan waard zijn. We zullen zien.

De eerste dagen voelde ik me echt weer een verloren eendje. Ondanks dat alles eigenlijk niet zo heel veel verschilt met Australië, loop ik toch constant met een verdwaalde blik rond. Op dag 2 heb ik de ferry naar het zuidereiland genomen. Ook toen had ik nog steeds geen ‘Jeeeeeej-gevoel’. Twee andere Nederlandse backpackers ontmoet, maar omdat ik geen zin had om te praten, waren mijn antwoorden redelijk kortaf, dus ze haakten al snel af. Sorry!!!! Ik zat met mijn hoofd nog veel te veel in Australië met al die lieve mensen die ik achter heb moeten laten. Later begon een ouder vrouwtje met me te praten en ja, daar kan je natuurlijk geen weerstand tegen bieden. Toen heb ik maar mijn best gedaan om me eroverheen te zetten en ben ik op de bus gestapt naar Christchurch.

Maar ja, de eerste indruk van Nieuw Zeeland is: Waaaauw. Mooi!!!! Ja, het is inderdaad weer onbeschrijfelijk mooi. Bergen, voornamelijk groen (wat in Australië toch al voornamelijk geel was door de zomer), heldere en blauwe zee en weer erg vriendelijke mensen. Voor mij zijn de Aussies al erg vriendelijk (de meerderheid dan…), maar de meeste Aussies zeggen dat juist van de Kiwi’s (Nieuw Zeelanders).

Toen ik in Christchurch van de bus stapte begonnen we weer: ‘Uhm… welk hostel zullen we nu eens nemen?’ Een busgenootje vroeg de weg naar een bepaald hostel. Snel opzoeken in de Lonely Planet. Jep, ziet er goed uit. Ik loop met je mee. Nou ja lopen??? Want ik dacht: ‘Wat Marieke kan, kan ik ook.’ Na een paar meter had ik al kramp in mijn benen, want zij liep twee keer zo snel als ik. Dus ik ging een beetje verkrampt lopen en flats… voordat ik het wist lag ik op de grond. Met tas en al (3 zelfs ;)). Omdat mijn tas net zo groot en breed is als ik ben, voelde ik me eigenlijk een beetje een hotdog daar zo tussen mijn tas en de grond, dus snel los klippen en weer op de voeten. Haha… we lagen beiden in een deuk. Ja en tijdens het vallen bedacht ik me natuurlijk dat ik geen korstjes hoef te krabben (hè Marieke), dus heb ik mijn knie nog even zo gedraaid, dat ik alleen een schrammetje heb! Uhu… eg wel! :D

Op vrijdag heb ik mijn vervoersmiddel voor een week opgehaald. In Australië had ik gehoord dat je hier (en in Australië en USA) auto’s en campervans naar een plaats terug kunt brengen (als mensen hem zelf niet terugbrengen omdat ze niet in die plaats terugkomen). Is dat een beetje duidelijk? Anders laat maar, is niet zo interessant waarom en zo. Het interessante is dat het veel goedkoper is. Ik heb nu in totaal voor 7 dagen de prijs betaald wat ik normaal voor 2 dagen zou betalen en dan is dat laatste nog zonder verzekeringen en zo. Dus… wel aantrekkelijk voor backpackers. Nou ik wist niet helemaal zeker wat voor een voertuig ik zou krijgen, dus ik bereide me voor op iets wat op mijn Aussie auto leek. Nou… zie het resultaat. Een schip!! Daar kan echt een hele schoolklas in leven!

Twee Nederlandse jongens die ook op hetzelfde moment een campervan op kwamen halen, lagen helemaal dubbel. Haha… Dat ik in mijn eentje met dat ding op pad ging. Ik had afgelopen dagen in de hostels ook even goede maaltijden bereid, want ik had niet verwacht een fornuis (of zelfs nog niet eens een kampeerpitje) te hebben, dus ik dacht dat zal wel ‘op water en brood leven’ zijn voor een week. Nou… ik heb dus werkelijk alles erin. Waterkoker, magnetron, 3-pits fornuis, broodrooster, koelkast en diepvriesvakje, toilet, douche, verwarming!!! Ik denk dat ik hem gewoon niet in ga leveren en op de boot naar Nederland zet. Kamperen in de wei thuis en klaar. Meteen mijn eigen huisje en toch nog dicht bij pap en mam (mam, nee natuurlijk hoef je niet te vragen of je hem 1 keer in de week mag poetsen). Voel je vrij! Haha…

Maar daarnaast ben ik ook erg blij dat mijn tas mijn schouders, rug, knieën en enkels even mee rust laat. Het bussysteem is redelijk vergelijkbaar met dat van Nederland (redelijk goed dus, vind ik), maar toch brengt het je niet overal en dat kan erg frustrerend, of ja eigenlijk vermoeiend, zijn met een tasje op je rug. Ik heb respect voor iedereen die zonder auto backpackt! Echt knap hoor! Ik zal eens voor een foto zorgen met mijn tas, dan hebben jullie een beetje een idee.

Maar ja genoeg gekletst. Na al deze dingen geregeld te hebben begin het toeristische gedeelte weer voor mij, dus het volgende bericht zal ik jullie daar meer over vertellen.

Lieve groetjes Ellen