Ho ho ho... Merry Christmas!!!

Hoi hoi,

Ik heb er weer een paar drukke weken op zitten (en ik heb jullie geduld even flink op de proef gesteld; goed gedaan ;)!), dus ik zal jullie weer even op de hoogte stellen van mijn bezigheden.

Australië is helemaal in de kerstgekte beland. In de winkelcentra kan je op de gekste momenten over de koppen lopen.
Sinterklaas daarnaast is helemaal aan me voorbij gegaan. Fijn hè Paul en Roel, dat jullie deze keer niet volgens mijn regels hoefden te spelen. Ik kan niet wachten tot volgend jaar ;).

In Warragul bij het Mawarra Centre was het echt super. Het Mawarra Centre is een activiteitencentrum waar zo’n 50 cliënten komen die nog thuis of in een huis met begeleiding wonen. Een aantal cliënten kenden me nog en de rest van de cliënten zeiden me te kennen omdat ze ook een keer in Licola zijn geweest of ooit aan de plaats gedacht hebben :p. Echt heerlijk.
Twee van de cliënten die op kamp waren, waren daar echt stil. Hier op hun eigen plekje, vertelden ze hele verhalen. Het was mooi en speciaal om ze beter te leren kennen.

Ik heb die dagen bij Kerryn en haar familie geslapen. Eric, haar man, had Duitse ouders, dus er werden me elke avondheerlijke Europese maaltijden voorgeschoteld!! Eindelijk weer soep gehad ;). En een heerlijk broodje Frankfurters. En heerlijke zelfgemaakte ‘zoormoos’!

De kinderen hebben een groot deel van hun leven goed Duits gesproken, maar nu niet echt meer. Omdat ze hoorden dat ik dicht bij de grens woon, hadden ze wel een hoge verwachting van mijn Duits. Ik heb toen eerlijk toe moeten geven dat het bij mij niet echt verder komt dan: ‘Pipi machen’ en ‘Schade Deutschland, alles ist vorbei!’;).

Ik snap nou eindelijk hoe het hier zit met rotondes en richting aangeven (Kerryn heeft het mij uitgelegd). Uiteraard had ik al lang door dat ze hier de rotonde andersom rond rijden. (Na die ene keer in het begin waar ik het rondje verkeerd om maakte, zal me dat denk ik niet nog een keer gebeuren ;):P) Maar met de knipperlichten zag ik niet echt een systeem. Dan weer wel een licht dan weer niet. Wij geven dus richting aan als we van de rotonde af gaan, maar hier doen ze hetzelfde als bij een kruispunt. Rechtdoor is niks. Links en rechts is het bijbehorende knipperlicht. Hoe handig! Eindelijk iets gevonden dat ze handiger doen als bij ons. Ja, misschien klinkt het niet handig, maar als je erin zit is het super logisch.

Ze heeft me ook een hoop van de omgeving laten zien. Maar omdat het bewolkt was, heb ik geen mooie foto’s.

Het weekend in Licola was erg regenachtig, maar wel lekker relaxed. Geen kampen, maar gewoon een groep fietsers en motorrijders waar we voor gekookt hadden. De eerste week van december is er weer een kamp met gehandicapten…

Na Licola ben ik bij Peta en Geoff gebleven. ’s Zondags ben ik met Peta naar een vriendin van haar geweest. Op een gegeven moment zeiden ze: ‘We willen je wat laten zien.’ Dus ik ging op de bank zitten en zag Peta terugkomen met lege handen. Mandy ging langs mij op de bank zitten met iets in haar handen, maar het klikte bij mij nog niet zo echt. Begint dat ding ineens te kronkelen en zie ik dat ze een python om haar nek heeft. Mijn god, ik schrok me rot. Ze heeft dus een slang als huisdier en hij heet Micheal. Ik moest de eerste paar minuten even bij komen, maar toen heb ik hem toch vast gehouden. Ze heeft nog meer van die exotische beesten, dus ik heb ook nog een ‘Back-to-front huppeldepup’ vast gehad (hij heet Back-to-front omdat zijn staart net zo dik is als zijn kop, dus is het moeilijk te zien wat zijn voor en achterkant is). Poeh, dat was me even een ervaring. Maar wel echt gaaf. De foto's komen er nog aan.

Ik heb daarna van vrijdag tot en met dinsdag Toni geholpen met verhuizen en haar oude huis schoonmaken. Zij is nou tegenover Peta komen wonen. Dus in mijn vrije tijd hobbel ik een beetje van het ene naar het andere huis.

Op vrijdag ben ik weer naar Licola vertrokken om nog een beetje verder door te rijden, omdat iedereen zegt dat het daar zo’n mooie omgeving is. Die break had ik wel even nodig. Even heerlijk uit de bewoonde wereld met alleen maar natuurgeluiden (en mijn piepende luchtbedpomp dan :p). Iedereen hier die ik wat beter heb leren kennen, begint me ook een beetje te verbieden om in mijn auto te slapen. Terwijl ik het juist heerlijk bevrijdend vind, omdat ik dan niet van anderen afhankelijk ben.

Daarnaast wilde ik over Licola nog even het volgende zeggen. Jullie zagen allemaal op de foto’s dat het er echt super mooi is. En dan te bedenken dat ze zo’n 5 jaar geleden in vier maanden tijd geteisterd zijn geweest door bosbranden, overstromingen en modderstromen. In die tijd is dus het meeste weer hersteld en is het park er ook flink op vooruit gegaan.
Alleen de rivier is nooit meer zo helder geworden dan wat hij was.

Verder is het jullie misschien opgevallen dat ik nog geen aardappel genoemd heb. Nou ik heb er dan ook nog geen gezien (behalve die drie die ik gegeten heb dan :p). Geen idee wat de reden was, maar ik heb er niks meer van gehoord. Ik begin op de een of andere manier een beetje een structuur te zien in mijn berichten :p. Haha… Nee, ik kan er wel mee lachen, want er is telkens iets wat er voor in de plaats komt wat eigenlijk nog beter lijkt.
Dus Marjan, er zijn hier in de buurt heel veel aardappelbedrijven. Maar geen idee waar :p. Dus ik zou niet weten of dat het bedrijf is wat jij bedoelt. Ik heb in ieder geval geen namen gehoord.

Ik ben nu weer terug in Warragul bij Kerryn en haar familie. Vandaag weer de eerste dag in het activiteitencentrum geweest. Dit ga ik nog doen tot volgende week donderdag. Dan ga ik weer voor 3 weken naar Licola en dan gaat mijn reis eindelijk (maar jammer genoeg) langzaam aan richting Sydney.

Love doesn’t make the world turn around,
it is love that makes the ride worthwhile.

Bedankt voor jullie berichtjes weer en tot de volgende keer!

xx Ellen