En we gaan rond en rond en rond...

Hallooo!!

Ja jullie lezen het: ‘ik heb mijn draai gevonden’. :p Ik ben weer terug in Boolarra na twee weken kamp in Licola.

De eerste week was er een groep 50+’ers. Echt super gezellig! Echt mooi om de verhalen van hun te horen en zo dankbaar als ze zijn! Ik dacht dat er twee weken gehandicapten zouden komen, maar dat maakt niks uit, dit was ook prachtig!

‘Het kamp’ ziet er uit als een soort bungalowpark. Met een aantal grote huizen (aangepast voor gehandicapten). Daarnaast hebben ze een grote keuken met een eetzaal. Op het terrein staan verschillende attracties waar activiteiten mee/op gedaan worden. Ik mocht ook gewoon met alles mee doen, dus ik ben op de kabelbaan geweest, in de ‘high ropes’, heb gekanood, ben op zo’n hoge paal geklommen (waar je eigenlijk vanaf moet springen en een bal aan raken, maar ik heb er alleen maar op gezeten en me er toen af laten glijden :p, dat vond ik al dapper genoeg :D!) en ben op een reuze schommel geweest (je wordt omhoog getakeld en als je hoog genoeg bent moet je aan een touwtje trekken om de ‘swing’ los te maken). Echt schitterend allemaal!! Een aantal van de oudjes deed ook mee in de attracties. Een van hen wordt over een paar maanden 80. Haha… ik dacht dat hij echt pas 60 was, zo fit zag hij eruit.

Alles wordt gesponsord door verschillende Lion’s clubs in de regio. De Lion’s club is een organisatie die gestationeerd zit door heel Australië en geld inzamelt voor goede doelen. Het hele kamp is op hun giften gebouwd en is door iedereen te boeken: groepen en individuen.

Licola is een privé geëigend dorpje met de minste inwoners in Victoria (als er geen kamp is, heeft het dorpje 10 inwoners). Het is gelegen in de prachtige bergen, waardoor je dus echt geweldige uitzichten hebt. Ik heb dan eindelijk ook weer wat mooie wandelingen gemaakt. Kun je je voorstellen dat ik me op een gegeven moment een beetje Maria uit The Sound Of Music voelde, daar boven op de berg :p?

De laatste avond van hun kamp stond in het teken van Halloween. En aangezien ik net vorige week mijn verkleedkleren weggedaan had, omdat ik niet meer verwachte er iets mee te hoeven doen, heb ik zonder feestkleren maar een feestje van mijn kleren gemaakt (achterstevoren, binnenstebuiten, 2 verschillende schoenen en 1 sok in mijn sandaal :p)!! En uiteraard ‘unne sjeive stert’ (hè Jan Verlinden) met de Crienenpet op. Haha… Heb ik toch nog een beetje carnaval gehad hier ;). De meeste ouderen waren ook verkleed. Echt schitterend om te zien hoe ze helemaal los kwamen. Later was er nog een ‘Open podium’. Ik moest samen met twee andere meiden de Funky Chicken doen. Haha, hilarisch hoe alle oudjes mee deden. Helaas (voor jullie) is er geen filmpje van gemaakt, maar genoeg andere gekke foto’s.

Ik heb verder elke dag in de keuken meegeholpen met Peta (vriendin van Robyn dus) en Geoff (Peta’s partner).

Het weekend tussen de twee weken in, ben ik naar Albury gereden om de musical Miss Saigon te zien. Het was echt mooi. Miss Saigon was in Nederland de eerste musical (van de vele :p) die ik gezien heb en is me misschien nog wel het meeste bij gebleven. Ik heb dus alles op alles gezet, om hem hier te zien. Het was het echt wel waard. Het was de eerste musical die ik gezien heb waarin echt alles gezongen werd. Echt knap!

Maar desondanks was ik erg blij toen ik weer terug in Licola was. Oh zo mooi!!

De tweede week was nog leuker, specialer, beter, gezelliger. Een groep van 20 gehandicapten met begeleiders. Heerlijk! Ik kan het niet uitleggen wat er precies zo leuk aan was, maar ja het voelde gewoon vertrouwd. Het waren mobiele cliënten met een matige verstandelijke handicap. Dus net niet wat ik gewend ben, maar toch helemaal prima.
Ik heb toen overal mee geholpen. In de keuken en met de activiteiten. Van 7.30 tot 19.30 uur. Het was dus erg vermoeiend, maar zeker de moeite waard.

Op zaterdag was de jaarlijkse open dag. Toen heb ik ook volop meegeholpen. ’s Morgens bij de kabelbaan en ’s middags bij de handboog schieten. Ik had eerder die week al handboog geschoten en had daar een flinke blauwe plek van op mijn arm. Met het eerste schot van die zaterdag heb ik hem nog een beetje groter gemaakt :p.

In Licola heeft iedereen een bijnaam. Daar kon ik dus ook niet onder uit komen. Mijn eerste naam (Sweet lips, omdat dat de wijn was die ik aan het drinken was), vond ik niet leuk. Toen vroegen ze naar mijn achternaam. Haha… dat is altijd een lachertje hier. Dus zij met een paar man: ‘Pekuhk?? Hahaha, that sounds like a chicken!’ Dus het is Chooka geworden.

Terug in Boolarra waren er 3 Belgen die ook al een week bij het café aan het werken waren. Erg gezellig! Op dinsdag was de Melbourne Cup. Dit is de grootste paardenracedag waar het hele land alles voor laat vallen. De meeste Victorianen hebben dan ook een dag vrij. Het café stond dus weer op zijn kop. De klok rond aan de champagne, heerlijk! Het was een goed feestje!

Het waren weer een paar magische weken. Het is me nou zeker duidelijk dat alles een tijd en een plaats heeft. Ik ben super blij dat ik nog geen zorgbaantje heb, want dan had ik dit alles niet mee kunnen maken!

Ik werk nu weer bij de kroeg, maar ik kan verklappen dat ik toevallig toch weer contact heb met een zorginstelling. We zien wel wat daar uit komt. Daarnaast heb ik van een van de begeleiders die in Licola waren, de gegevens gekregen om een keer een kijkje te nemen bij hun op de groep. Super gaaf! :D

Met Thailand gaat ook nog alles volgens plan (behalve de overstromingen dan:p). Vlak voordat ik naar Nieuw Zeeland vlieg, heb ik nog een gesprek en weet ik waar ik naar toe mag.

Dat was het wel weer een beetje.

Tot schrijvens!

xx Ellen