Finding Nemo… en schildpadden, haaien, dolfijnen

Hallooo!

Ik zal nog even een verslagje doen van de zeiltrip naar de Whitsundays.

Het was heel wat wat we allemaal mochten gaan zoeken. Ik kan verklappen dat we Nemo ook gevonden hebben! Echt mooi… Verder heb ik 1 schildpad heel snel even boven zien komen om zijn longen te vullen. Een aantal babyroggen gezien die langs je voeten voorbij zwemmen. De dolfijnen heb ik erg voor gebeden (en de crew van de boot ook want ze zetten elke avond de blauwe lampen aan – zie foto’s – om dolfijnen te lokken). Ik heb zelfs voor 1 keer onze lieve heer eens ‘heel lief’ aangekeken (a). Vroeger zei ik altijd als ik op mijn knieën langs het bed zat (ja dat wisten jullie niet he pap en mam….): ‘Sorry dat ik al zo lang niks meer van me heb laten horen, maar bla die bla die bla.’ (Ja, ik zag dat anderen in films ook doen en dan hielp dat altijd.) Maar ja, hij trok zich er deze keer niks van aan, want ik hoorde ’s ochtends dat er ’s avonds toch nog een dolfijn langs was gekomen, maar toen lag ik al in bed. Jammer… Volgende keer misschien toch nog wat braver zijn.
Priscilla is een mega grote vis die daar ergens in het rif rondzwemt, maar we hebben haar niet gezien. Ze zal wel een dagje vrij hebben gehad.

Verder was het tripje heerlijk!!! Ik kan nu met trots zeggen dat ik mijn botenangst kwijt ben!! Ik vond het echt heerlijk om op het water te dobberen (natuurlijk was het ruwere stuk ook heerlijk, net als de turbulentie :D). Ik heb twee keer gesnorkeld. Ook heerlijk. De tweede keer was het mooiste. Met supergekleurde vissen, lichtgevend koraal en gewoon heerlijk dobberwater. Het enige wat ik anders zal doen als ik straks mijn eigen bootje heb :p (of een leuke zeiler gevonden heb…) is dat ik echt wel zo hoog mogelijk ga slapen. Mijn bedje zat tegen de wand van de boot aan, dus ik heb de hele nacht het water horen klotsen. Apart dat mijn blaas niet overactief was… De tweede avond was ik op een van de netten in slaap gevallen en dat lag een stuk beter. Maar ja, dat was wel een beetje koud, want daar waaide het van boven en van beneden. Dus na een paar uurtjes maar weer warm in mijn bedje gekropen.
We zaten met zijn 18en op de boot waarvan 4 crewleden. Een fransman, die nog niet zo geoefend Engels sprak, twee echte Australiërs en een Engelsman. Het was een erg leuke crew. Ze wisten goed wat ze moesten doen en hadden echt aandacht voor ons, ook al zijn ze nog redelijk jong.
Op donderdag zijn we naar het Whitehaven Beach geweest. En raad eens wat je daar zag… Een hemels wit strand! Haha, hoe kan het ook anders met zo’n naam. Helaas stonden er wat wolkjes aan de lucht, die af en toe wat naar beneden lieten vallen. Maar mooi was het wel! Op een gegeven moment begon het te regenen (en leek het ook flink te gaan plenzen), dus zijn we maar weer richting de boot gevlucht. Kom je op het strand aan waar de boot ons op zou pikken, schijnt de zon weer volop…. Heb je altijd, he!! We stonden daar met onze blote voeten op het strand wat bezaaid was met van die irritante-niet-op-te-lopen stenen. De Fransman kwam ons ophalen met het kleine bootje. Wij met moeite erin geklommen, want het water was wat ruw. Maar door dat ruwe water dreef de boot vast op de stenen. Frenchie (zo werd hij genoemd) begon toen te roepen: ‘Go down, go down’. Dus wij met zijn allen van de rand af en gingen zo laag mogelijk zitten. Wij dachten: ‘Dat zal wel beter voor het evenwicht zijn.’ Toen we allemaal zaten zei hij nog een keer: ‘No, go down!!’ Ok, dan zal hij wel wat anders bedoelen. Hij waaide toen ook wat met zijn hand, waardoor we begrepen dat we er ‘out’ moesten. Haha… heerlijk. Konden we weer op onze blote voeten op die rotstenen gaan staan. Maar we hebben in ieder geval wel gelachen…
Op de boot ook een andere Dutchie leren kennen, Sandrine. Zij vertelde me dat er in Sydney een winkel/eettentje ligt, die Dutchies Delight heet. En 1 keer raken wat ze daar dus hebben. Heerlijk Nederlands eten. Waarschijnlijk dus ook mijn felbegeerde kroketten. Jammer dat ik dat gemist heb, maar ik kom nog een keer terug in Sydney, dus dat moet goed komen! Heb ik NOG meer om naar uit te kijken. Verder erg veel lol gehad met haar.
Het eten op de boot was heerlijk, met als toppunt de chocolate mudcake. Ik heb er nu zo’n spijt van dat ik het recept niet heb gevraagd, maar ik ga wel eens een keertje op internet rond snuffelen.
Ik ben er van overtuigd dat de boottrip zo goed geslaagd is, doordat de crew zo veel aandacht aan ons besteedde en dat je echt de passie voor het zeilen en duiken/snorkelen in hun ogen zag en dit ook over wisten te brengen op mij. Echt gaaf. Nu twee dagen later, ben ik eindelijk weer een beetje gewend aan het vaste land. Maar ben het er nog steeds niet mee eens!! Haha… wil gewoon weer terug. Zie wel of er binnenkort nog een tripje aan zit.

Dit weekend hebben we in Home Hill gezeten op een camping. Daar hebben we met verschillende Aussies gepraat. Ze bevolen ons aan om een stukje terug naar Bowen te rijden. ‘It’s just an one and a half hour drive!’ Haha, dan zitten wij al in Utrecht. Dus wij hadden zo iets van: ‘Even kijken of het wel echt de moeite waard is’. Toen vertelde ’s avonds nog een vrouw dat daar de film Australia op is genomen. Ja toen moest ik er wel naar toe. Dat vind ik echt zo’n mooie film!! Er stonden een aantal borden met informatie over de film en de ‘making off’. Ze zijn kei trots dat zij als klein plaatsje dat mee hebben mogen maken. Het plaatsje zelf heeft echt zo’n country stijl. Echt geweldig. Maar het decor van Australia is na het filmen weer helemaal afgebroken, want alles wat er gebruikt werd is niet recyclebaar… Dus er waren alleen nog maar 2 gebouwen te zien die gebruikt zijn in de film, het politiebureau en ‘the office’.
De buurman op de camping vertelde dat zijn hond de inspiratie is geweest voor de naam van de zoon van Nicole Kidman. Zij had de hond gezien in de tijd dat ze hier in OZ was, want de buurman woonde toen nog in Bowen en was er erg van gecharmeerd, aldus de buurman. We weten eigenlijk niet of we het serieus moeten nemen, want hij had zijn hond ook aangeleerd dat hij Aziaten weg moest jagen, want die wilde hij niet op zijn camping hebben :^).

Op een strand in Bowen zagen we duizenden van zo’n kleine blauwe krabjes. Ze liepen in een hele colonne over het strand en toen wij eraan kwamen, kropen ze in een paar tellen allemaal in het zand. Toen we stil bleven staan, kwamen ze weer tevoorschijn. Echt grappig om te zien.
Verder heeft Bowen nog wat mooie uitkijkpunten en we hebben er een heerlijk visje gegeten! Onderweg kwam ons ineens een autootje (soort caddy) tegemoet rijden met zwaailichten aan en op zijn auto borden met ‘wide vehicle’ erop. Maar er volgde niks. We dachten dus dat het een grapje was. Even later kwam ons een politiewagen tegemoet met daarachter een vrachtwagen met een soort van mega-keet erop. De vrachtwagen had twee rijbanen nodig. Dat bedoelden ze dus met ‘breed voertuig’. Haha… We zijn wel vaker zo iets tegen gekomen, maar dan was het ook elke keer duidelijk wat ze bedoelden.

We zijn in Home Hill ook nog even gaan kijken naar een of ander groot festival waar paardenraces werden gehouden. Wij zijn alleen ’s avonds even gaan kijken (omdat ze anders 30 dollar entree vroegen). Maar toen waren er geen races meer en was iedereen superdronken. Niet veel aan dus. Maar wel leuk om te zien hoe iedereen zich ‘verkleed’. Het schijnt traditie te zijn dat de dames zich in een kakjurkje stoppen en iets op hun hoofd dragen. De mannen waren veelal in pak. We hadden ons deze keer extra in spijkerbroek gehesen, zodat we niet helemaal buiten de boot zouden vallen tussen de cowboys hier. Maar dat deden we deze keer juist weer wel. Haha…
Toen we terug reden, was ik vergeten mijn lampen aan te zetten. Kwam ik na zo’n 100 meter pas achter. We hoorden toen van buiten roepen: ‘Put on your lights, mate!!’ Tien meter verder stonden er 3 politiewagens. Gelukkig zat er niemand in, want ze waren allemaal op het terrein zelf. Kwamen we er weer even goed vanaf.

Recyclen houdt hun hier wel echt bezig. Op veel plaatsen zie je twee of drie containers om alles te scheiden. Maar ook hier geld evengoed dat bedrijfsafval allemaal bij elkaar mag, dus het is nog maar een klein stukje wat je meehelpt. Ik zag er eerst het nut niet zo van in als de een het wel doet en de ander niet, maar ik bedenk me nu ineens dat het beter is als niks.

Ik zie nu echt de charmes van het land en waar iedereen zo over te spreken is altijd. Je wordt hier door iedereen als gelijke behandeld en iedereen is zo behulpzaam. Nog voordat je verdwaald begint te kijken, vragen ze al of ze je kunnen helpen. Iedereen heeft gewoon echt het beste met je voor en vraagt ook nooit iets terug. Ik merk dat ik vanuit Ghana nog een beetje gewend ben dat iedereen die naar je toe komt iets van je wil. Maar hier gaat het daar echt niet om. Het is ook erg leuk om met de Aussies te praten, want ze geven je allemaal tips wat je moet zien en doen. Een aantal zijn ook in Nederland geweest. Ik zei laatst tegen Marieke dat het zo grappig is dat wij als klein landje toch over de hele wereld bekend zijn. Hebben we dat toch weer even goed gedaan!!
Elke Australiër kan ook vol passie over iets praten waar ze voor staan of voor gaan. Daar zijn wij als Nederlanders veel meer gesloten in. Maar het maakt het voor mij nu zo veel makkelijker om uit te zoeken wat ik wil en waar ik voor wil staan.
En verder is het echt een mooi land. Overal waar je komt is het wel weer anders mooi. Het is gewoon niet te beschrijven of met foto’s over te brengen (hint, hint: kom het zelf maar ervaren!!!). Nu we meer naar het noorden gaan, lijkt het meer op de Afrikaanse savanne. Je ziet alleen net geen leeuwen, giraffen of olifanten rond lopen. Het wordt ook steeds droger. I love it! Haha… dat is het enige wat ik er van kan zeggen.

Zo, ik denk dat ik jullie nu wel weer genoeg stof heb gegeven om over na te denken :p. Ik hoor het wel als ik moet helpen met het boeken van de tickets of plannen van de reis…

Tot schrijvens!

Heaps of love and hugs from Ellen!!