Amazing Thailand

Haaa :D!!

Het is weer een verhaal geworden waarbij een zithouding vereist is, dus zet je schrap en veel plezier!

Sow, niet normaal! Al weer bijna 4 weken in Thailand! En de dag (of ja nacht) dat ik aankwam voelt nog alsof het gisteren was. Weer veel indrukken opgedaan, vooral andere indrukken dan ik gewend was van het afgelopen jaar :p. Ik zal proberen om er een mooi overzichtje van te maken voor jullie.

Als eerste het werk:
Ik doe vrijwilligerswerk voor CCD, een Christelijke organisatie die onderdak, zorg en activiteiten aanbiedt aan gehandicapte (wees)kinderen. Sommige afdelingen zijn eigenlijk voor kinderen tot 18 jaar, maar omdat er geen plaats is om ze door te laten stromen, blijven ze hier op het terrein wonen, wat betekent dat sommige afdelingen erg vol zitten en het lijkt alleen maar erger te worden.

Ik zit op de meidenafdeling met op het hele terrein zo’n 150 meiden. Deze zijn weer verdeeld in verschillende afdelingen, ongeveer gesorteerd op de soort handicap die ze hebben. De omstandigheden op de afdelingen verschillen heel erg. Op de afdelingen waar mobiele patiënten wonen, slapen ze veelal op matrassen op de grond. Er is daarnaast een afdeling met meiden die bedlegerig zijn door Cerebral Palsy (houdings- en bewegingstoornis door een hersenbeschadiging). Hier valt er eigenlijk iedereen onder die niet of nauwelijks kan lopen. Niet geheel verrassend denk ik, is dat toch wel mijn favoriete afdeling. Sommige meiden kunnen praten en roepen je dan ook meteen als je nog maar 1 stap op de afdeling hebt gezet (P’Ellen!!!!; uitgesproken als Pi Ellen. De P is de afkorting van het Thaise woord voor verpleegkundige of juffrouw of zo iets :p). Elk staflid wordt hier zo aangesproken. Andere meiden roepen je met hun lach of ogen. En gek genoeg hebben veel van de meiden precies dezelfde trekjes als bewoners op het Rijtven. Ik had dus niet veel tijd nodig om me hier thuis te voelen.

Elke morgen begin ik in het activiteitencentrum waar we verschillende activiteiten aanbieden aan de meiden. Er is een mooie snoezelruimte en heel veel gesponsord speelmateriaal. De activiteiten worden gerund door 2 Thaise activiteitenbegeleidsters (heeeeeele goede!!!) P’Wee en P’Ae (Pi Wi en Pi Ee). Haha… ja dat zijn hun echte namen. En dan verder nog de vrijwilligers die er die dag ingedeeld zijn (tussen de 2 en 6 meestal).

Daarnaast is er nog de verpleegafdeling waar ik elke middag ben. Op deze afdeling liggen dus meiden die even wat zieker zijn en (wat meer) verpleegkundige zorg nodig hebben. Ook de meiden die nieuw binnengebracht worden (die gevonden worden omdat ze thuis verbannen zijn, of die doorstromen vanuit de jongere afdelingen) verblijven voor minstens 2 weken op de verpleegafdeling om te wennen aan hun nieuw ‘huis’ en om te kijken op welke afdeling ze geplaatst kunnen worden. De verpleegafdeling wordt gefinancierd door de Thaise overheid, dus staat eigenlijk los van CCD (wat zelf voor de financiering zorgt voor de overige afdelingen). Maar de meiden van CCD worden wel op deze afdeling verzorgd als ze het nodig hebben. Als een van de kids daarna ingestuurd wordt naar het ziekenhuis, kan dat wel eens voor veel frustraties zorgen. Dan wordt haar opname namelijk wel door de overheid gesponsord (omdat ze dus via de verpleegafdeling in is gestuurd), dus dan moet je ook luisteren naar wat de overheid wil en niet wat jij en CCD denkt wat beter voor het meisje is. Maar ja, dat is maar een van de vele frustraties en gelukkig deze keer ook nog eens goed afgelopen :D.

Op de verpleegafdeling is voor de meiden niet zo veel te doen, dus neem ik elke dag wat kleurboeken mee van het activiteitencentrum. De eerste dag werden de boeken zo bestormd dat ik dacht dat er niks meer van over zou zijn na 5 minuten. Zo blij waren de ‘kids’ ermee. De dagen erna hoefde ik niet te proberen om de boeken niet mee te nemen, want dan had ik meteen 25 treurige gezichten veroorzaakt. Er zijn een aantal erg zieke meiden, dus die probeer ik zoveel mogelijk comfort te geven. Soms neem ik ze mee naar buiten (5 stappen van hun bed af) en dan zie je ze echt zo verwonderd kijken en luisteren naar alle ‘nieuwe’ dingen. Zo jammer, dat het van ons als vrijwilligers (en P’Wee en P’Ae) af moet hangen of de kids wat ‘speciaals’ krijgen. En die speciale dingen zijn voor ons als westerlingen zo’n standaard en gewone benodigdheden.

Wat dat betreft zie ik ook heel veel vergelijkingen met Ghana. Daar waren de meeste verpleegkundigen blij als de artsvisites afgelopen waren en ze weer voor de tv konden gaan zitten. Iets extra’s zat er bij de meesten niet aan. Maar het jammere is dat er heel veel tijd en verschillende mensen voor nodig zijn om daar maar een beetje verandering in te brengen. Vanaf de eerste week heb ik dus al moeten accepteren dat ik geen bergen kan verzetten en dat mijn doel is om de kinderen tijdens mijn verblijf een betere tijd te geven. Dat maakte het werk meteen een stuk leuker en nu ben ik dankbaar voor elke lach en elke knuffel die ik krijg.

Op de verpleegafdeling zijn ze al een heel eind qua ontwikkeling, maar er zijn nog wat dingen waar wat misvattingen over bestaan. Zo is Sudocrème heilig hier bij iedereen en wordt op elke wond gesmeerd. Toen ik naar de reden hiervoor vroeg kreeg ik als antwoord dat de crème werkt als antibioticum. Oeps… dat er een klein percentage alcohol in de crème zit, wil niet zeggen dat het een volledige antibioticazalf is. Maar mijn uitleg bracht niet echt de gewenste ‘change of mind’.

Ik ben de 2e verpleegkundige die ooit op de afdeling is toe gelaten om te werken, dus het is ook heel belangrijk om die kwetsbare relatie tot stand te houden en niet alles te bekritiseren. Van de ene kant zijn ze blij en dankbaar dat je wil helpen en van de andere kant vinden ze het ook storend en denken ze dat wij denken dat we alles beter weten (vergelijkbaar met Ghana). Dus nee, makkelijk is het niet, maar door je niet druk te maken over de grote dingen, kun je de kleine dingen beter zien en daar ook van genieten. Dus ik haal er zeker wel voldoening uit en ben erg blij dat dit op mijn pad is gekomen.
Een mooie afsluiter van mijn reis.

Taal:
OMG!!!! AAAAAAAAAAAHHHHHHHH!!!! FRUSTREREND!!!!!!!!!!! Haha… nou de basiswoordjes heb ik er net in zitten, maar ik denk dat het daar ook wel bij zal blijven. Het vertalen vanuit het Engels is geen probleem (want ja het is toch allemaal basistaal wat ik wil leren en dat ken ik ruim voldoende in het Engels), maar mijn god. Ten eerste alles lijkt op elkaar. Ten tweede je spreekt het precies het zelfde uit als een Thai het zou doen, maar toch is het niet goed :p. Ik had al verteld dat veel woorden een verschillende betekenis hebben als je ze anders uit spreekt. Maar ze begrijpen je ook echt niet als je het net iets anders uitspreekt. Als ik eten wil bestellen of in een taxi moet, moet ik alles 15 keer op een verschillende manier uitspreken, zodat er wel een keer de goede manier bij zit waardoor ze snappen wat je bedoelt. En dan daarna nog 15 keer met dezelfde tonatie uitspreken, zodat je zeker het goede hebt. Vermoeiend.

Communiceren met de kinderen is daarom ook extra moeilijk. Veel praten niet, of maar brabbeltaal. Maar sommige vertellen je hele verhalen en dan moet je maar doen alsof je het begrijpt, of elke keer vertaling vragen. En aangezien de medewerkers op de afdelingen geen Engels spreken, begrijp je nog minder van die vertaling dan van het verhaal zelf. P’Wee en P’Ae spreken redelijk wat Engels en 2 van de vrijwilligers die hier werken spreken redelijk wat Thai, omdat ze er al wat langer zitten, dus die kunnen meestal wel wat vertalen.
Maar de andere communicatierichting is het lastigste. Als je ziet of weet dat een kind van slag is en ze wilt troosten is er niks dat je kunt dan alleen maar Engels praten en er voor ze zijn. Dat voelt niet genoeg voor mij. Ik zou ze graag in vloeiend Thai op hun gemak willen stellen, maar ja ik denk dat het verzetten van die bergen nog makkelijker is :p. Maar ik ben blij met de dingetjes die ik al geleerd heb en daar kan ik ook wel mee overleven hier. Pap en mam, ik zal nog ff wat oefenen met de taxi’s dan kunnen we ook ergens komen straks ;).

Oh en ja inderdaad, Engels spreken en verstaan ze absoluut niet!’ Zelfs dingen die gewoon een Engelse naam hebben (net als ons huis ‘Sirin House’), moet je met een Thais accent (‘Silin Hau’) uitspreken anders kom je niet thuis.

Verkeer:
Er zijn in Thailand een paar belangrijke verkeersregels waar je je zeker aan moet houden voor je eigen veiligheid:
- Voorkruipen gaat sneller.
- Als je een drukke weg over wilt steken, of in wilt voegen, gewoon langzaamaan je auto vooruit laten rollen, je wordt dan vanzelf ‘voor gelaten’.
- Zebrapaden zijn er wel, maar ja geen idee wat die betekenen.
- Voetgangers? Die kennen we niet. Ga gewoon op de brommer of in de auto (of hoog uitzonderlijk op de fiets). Oversteken bij een stoplicht op eigen risico.
- Het is veel te warm om een helm te dragen, dus laat die maar thuis.
- Gordels? Niet druk om maken, doet de politie ook niet.
- Verkeer van rechts, rechtdoorgaand verkeer en ander verkeer dat denkt voorrang te hebben: ben assertief!! Succes!

Ik ga op de fiets naar het werk. Woehoe, eindelijk weer op een fiets na 10 maanden. Ze zeggen dat je fietsen nooit verleert, maar het was toch even een beetje wiebelig in het begin. Haha… Uhm, en ik heb twee weken moeten wachten totdat mijn zadelpijn over was :p :D… Maar nu gaat het prima.
Ik ben al wat meer gewend aan de brommertjes die hier overal kriskras voor je verschijnen en weer verdwijnen. Maar erop zitten zonder helm is toch elke keer weer even een uitdaging :S.

Eten:
Hier kan je goed eten en erg goedkoop. Voor maximaal twee euro krijg je een volledige maaltijd met drinken. Omdat het goedkoper is om uit te eten dan zelf te koken, gaan we elke middag in de lunchpauze bij een soort cafeetje eten.
Het is voornamelijk rijst (op 100 verschillende manieren klaar gemaakt) of Noodles (op 99 verschillende manieren klaargemaakt). Je krijgt er meestal iets van groentes bij, maar veel is het niet. Het enige vlees dat ik er soms bij eet is kip, maar dat zijn dan ook maar een paar reepjes elke keer. Heeeeeel veel rijst en een beetje van de rest dus… Af en toe maak ik mezelf lekker pasta of zo, als me de rijst bijna de neus uit komt. Op de meeste plaatsen krijg je zo’n kleine zakjes (als in ‘Sambal bij??’) met pepersaus erin (een soort olie met grooooote stukjes peper erin). Jep, dat slaan we over. Ik heb nog geen obstipatie gehad, dus ik denk dat ik die zakjes maar bewaar voor die gelegenheid. Op sommige plekken staat ook een heeeeeele grote kom met rode saus. Nou rood geeft normaal gevaar aan (of liefde, maar erg romantisch is deze saus niet). Ik heb er 1 keer ¼ theelepeltje van door mijn rijst gedaan en een liter melk was er niks bij. Poeh, dat was pittig. Pap, ik denk dat je hier niks tekort komt. De sambal van thuis is, vergeleken hierbij, maar een lachertje.

Vorige week was ik erg moe en erg licht in mijn hoofd. Waarschijnlijk had ik een ijzertekort. En ja, dan weet je goed wat je moet eten om dat op te lossen, maar vertaal dat maar eens naar een ander land met ander eten (of ja, hetzelfde eten, maar wat moeilijker te vinden). Ik besloot om op zoek te gaan naar wat vis en kip (om zelf klaar te maken, want ik had niet echt zin in een hoog ijzergehalte en diarree :p). Dus op naar de supermarkt. Nou, ik was voorheen nog niet misselijk, maar toen ik door de vlees/vis afdeling liep en mijn neus ophaalde, ging ik gewoon over mijn nek van alles wat ik zag en rook. En dat al in de supermarkt! Uiteindelijk nog net 2 redelijke stukjes vis kunnen vinden en een half uur erover moeten doen om duidelijk te maken dat ik die twee speciale stukjes wilde! Haha… maar geslaagd! En het smaakte heerlijk.
De groentes waren geen probleem. Die waren in goede staat en genoeg variatie.
Uiteindelijk na een paar dagen merkte ik een verschil, dus dat zal het wel zijn geweest. Ik ben ook nog naar de grotere supermarkt geweest (waar ze meer westerse producten hebben), om te kijken of ze heel toevallig misschien een klein beetje appelstroop ergens weggestopt hadden in een hoekje. Want ik had zo heel toevallig wel een klein beetje heel erg zin in ‘un botram mit kroet’. Maar helaas, daar moet ik nog even op wachten.

Uitjes:
Op 18 februari (mijn verjaardag :D, iedereen nog bedankt voor alle berichtjes!!!) zijn we met een aantal kids naar de dierentuin geweest. Dat was echt super. Ze renden allemaal van verbazing van het ene dier naar het andere. Oh, wacht natuurlijk moeten we bij het begin beginnen. Ze waren al helemaal sprakeloos van de taxi. Schitterend hoe zo iets simpels, zo speciaal kan zijn.

Elke week gaan we met een aantal kids zwemmen en lunchen. Soms een ijs eten. Veelal dus dingen waar de kinderen van het terrein af kunnen. Heerlijk vinden ze dat. Meestal vervoeren we ze bij ons achter op de fiets en dan wordt je om de paar meter op de rug geklopt omdat ze weer iets wonderbaarlijks zien. Echt gaaf! Die uitjes worden allemaal door de vrijwilligers betaald. Soms is het geld dat we gesponsord krijgen vanuit thuis. Thanks pap en mam!!

Ik heb ook met P’Po (van de ziekenafdeling) gesproken of ze wensen heeft voor de afdeling en daar hoefde ze geen twee seconden over na te denken. Dus ik ga deze week de apotheken maar eens afstruinen of ik iets kan vinden wat ze kunnen gebruiken. Zo gebruiken ze hier erg grote neus-maagsondes voor de kleine fragiele meiden. Het zou gaaf zijn als ik wat kleinere voor hun kan vinden.

Nou dat was het wel zo’n beetje, denk ik. Was het het wachten waard? :p

Bij het volgende bericht zal ik wat foto’s toevoegen. Ik heb al wat geknipt, maar ze nog niet op orde gebracht.

Tot snel!

It has become a veeeerrrrrry llooooonnnnnggg story, so be prepared and have fun!

Woooow! Almost 4 weeks in Thailand already! And the day (or night :p) I arrived still feels like it was yesterday. A lot of impressions, especially other impressions than I was used to in the past year :p. I will try to make a nice overview of it.

First the work:
I do volunteer work for CCD, a Christian organization, that offers care and activities to disabled (orphaned) children. Some departments are actually for children under 18 years, but because there is no place for them on other departments, they continue to live here on the site, which means that some departments are very full and it only seems to be getting worse.

I'm in the girls ward with about 150 girls. These are divided into different sections, roughly sorted by type of disability they have. The circumstances are very different on the various wards. On the wards with mobile patients, they sleep on mattresses on the floor. There is also a section with girls who are bedridden by Cerebral Palsy (posture and movement disorder due to brain damage). Here it means actually everybody who can hardly walk. Not surprisingly, I think, it is my favorite ward. Some girls can talk and also call you if you only put 1 step on the ward (P'Ellen!!; Pronounced Pi Ellen. The P stands for the Thai word for teacher or nurse or something :p). Every staff member here is called like that. Other girls call you with their smiles or eyes. And oddly enough, many of the girls have exactly the same traits as the client I worked with at home. I didn’t need much time to feel at home.

Every morning I start at the activity center where we offer different activities to the girls. There is a nice sensory room and lots of play materials sponsored. The activities are run by 2 Thai activities staff (veeeeeery good!) P'Wee and P'Ae. Haha ... yes those are their real names. And also the volunteers who are assigned that day (usually between 2 and 6).

There is also the Sick Ward where I am every afternoon. In this department are girls that are a bit sicker and need (more) nursing care. The girls who are brought in new (which are found because they are banned from home, or which flows from the younger departments) stay for at least 2 weeks in the Sick Ward to get used to their new 'home' and to look at what department they can be placed.

The Sick Ward is funded by the Thai government, so it is actually not part of CCD (which itself provides the financing for the other sections). But the CCD-girls get their care in this department when they need it. When one of the kids is sent to the hospital, it can sometimes be frustrating. That’s because she is sponsored by the government, so you should also listen to what the government wants and not what you and CCD think is better for the girl. But that is just one of the many frustrations :).

At the Sick Ward there’s not much to do for the girls, so I take some coloring books with me every day from the activity centre. The first day the books were so appreciated that I thought there would be nothing left of it after 5 minutes. The following days I didn’t have to try not to bring the books, because I immediately would have had 25 sad faces. There are some very sick girls, so I try to give them some comfort. Sometimes I take them outside (5 steps away from their bed) and then you see them having a surprised look and listen to all the "new" things. So pity that it depends on one of us as volunteers (and P'Wee and P'Ae) whether the kids get something 'special’. And those special things are for us as Western people such a standard and regular supplies.

In that aspect I see a lot of comparisons with Ghana. Since most nurses were happy when the doctor visits were finished so they could sit down in front of the television again. But the sad thing is that a lot of time and people are needed to make only a little change. So from the first week I had to accept that I can’t move mountains and that my goal is to give the children a better time while I’m here.
That makes the work right away a lot more fun and now I'm grateful for every smile and every hug I get.

At the Sick Ward, they came pretty far already, but there are some misunderstandings about some things. For example Sudocreme is sacred here and is smeared on each wound. When I asked for the reason I was told that the cream works as an antibiotic. Oops ... that the cream contents a small percentage of alcohol , does not mean that it is an antibiotic cream. But my explanation did not really brought the change of mind.

But I am the 2nd nurse that is allowed to work on the Sick Ward, so it's very important to maintain the vulnerable relationship and not criticize everything. On one hand, they are happy and grateful that we want to help and on the other hand they find it disturbing and they think that we think we know better (similar to Ghana). So no, it is not easy, but if you don’t worry about the big things, you can see more easily see the small things and appreciate them. So I'm very happy that this has come on my way and I enjoy every moment.

It is a nice end of my journey.

Language:
OMG!! AAAAAAAAAAAHHHHHHHH!! Frustrating!!!! Haha ... well I just got the basic words, and I think that will be all. First of all it all sounds so similar to each other. Secondly, you talk exactly the same like a Thai would do, but it is not good enough :p. I had told before that many words have different meanings when they’ve been pronounced differently. But the Thai really do not understand you if you pronounce it slightly differently. If I want to order food or get a taxi, I have to say everything 15 times in a different way to get what and where I want. Very exhausting.

Communicating with children is even more difficult. Many do not talk, or just gibberish. But some tell huge stories and then you pretend you understand it, or you have to ask for translation each time. And since the employees at the departments do not speak English, so they won’t make you any wiser. P'Wee and P'Ae speak quite a bit of English and 2 of the volunteers who work here speak Thai quite a lot, because they sit a little longer, so they can usually translate.

But the other direction of communication is the hardest. If you see or know that a child is upset and they want comfort, there is nothing you can do then just speak English and be there for them. That isn’t enough for me. I'd love ease them in fluent Thai, but yes I think moving the mountains is even easier :p. But I'm happy with the things that I learned and I can survive here. Mom and dad, I'll have some more practice with the taxis, so we won’t get stuck here in Bangkok ;).

Oh and yes, they absolutely don’t speak nor understand any English! Even things that have an English name (just like our house ‘Sirin House’), you need to say it with a Thai accent ('Silin Hau’) otherwise you will not get home.

Traffic:
There are a few important rules in Thailand which you definitely need to follow for your own safety:

- Cheating is faster.
- If you want to cross a busy road, or wish to merge just slowly roll your car forward, they will automatically give way.
- There are pedestrian crossings, but they have no idea what they mean.
- Pedestrians? We don’t know them. Just go on the bike or car (or highly exceptional on the bicycle). Crossing at traffic lights at your own risk.
- It's too hot to wear a helmet, so leave that at home.
- Belts? Do not bother, so doesn’t the police.

Everyday I'm cycling to work. Woohoo, finally back on a bike after 10 months. They say you never unlears bikes, but it was just a little wobbly at first. Haha ... Uhm, and I have two weeks to wait until my saddle soreness was over: p: D ... But now it's fine.
I've been more accustomed to the mopeds everywhere which appear and disappear just everywhere. But it is still a challenge sitting on the back without a helmet every time : S.

Food:
You can find good and very cheap food. For up to a dollar fifty you get a full meal with drink. Because it is cheaper to eat out than to cook, we go every afternoon during lunch at a pub type restaurant.
It is mainly rice (cooked in 100 different ways) or Noodles (prepared in 99 different ways). You usually get some vegies, but it is not much. The only meat I eat is chicken, but you get also only a few slices every time. A huuuuuuuuge heap of rice and a bit of the rest... So sometimes I make myself a tasty pasta or something just to have something else than rice and pasta.
In most places you get a small sacs with peppersaus in it (oil with biiiiiiiig pieces of pepper in it). Unless I got constipation I think I just skip that :D. In some places there is also big bowl with red sauce. Well red indicates danger normally (or love, but this sauce isn’t that romantic ;)). I have had ¼ teaspoon in my rice and needed more than a liter of milk to ease the fire :p. Wow, that was tough.
Dad, I think you will like the food here. The Sambal from home is a joke compared to this ;).

Last week I was very tired and very light in my head. Probably I had a lack of iron. And then you know exactly what you should eat in order to fix that, but to translate that to a different country with different food (or yes, the same food, but harder to find) isn’t so easy. I decided to look for some fish and chicken (to prepare myself because I didn’t really feel like a high iron level and diarrhea :p). Well only the sight and smell of the meat department made me sick. And that in a supermarket! Eventually I found just 2 reasonable pieces of fish and needed half an hour to make clear that I wanted those two special pieces! Haha ... but I got them! And it tasted delicious.

The vegetables were not a problem. They were in good condition and enough variety.

Eventually after a few days I noticed a difference, so didn’t worry much more.

Trips:
On February 18 (my birthday: D) we took some kids to the zoo. That was really great. They all ran in amazement from one animal to another. Oh, wait, of course we must start at the beginning. They were all completely speechless of the taxi trip. Superb how something so simple, can be so special.

Every week we take a number of kids swimming and for a lunch. Sometimes for an ice cream. So often things that the children can get away from the compound. They love it. Usually we put them on the back of our bicycles and then every few meters the kids knock on our back because they see something wonderful. Really cool! These trips are all paid by the volunteers. Sometimes we get the money sponsored from home. So thanks Mom and Dad!

I've also spoken to P'Po (from the Sick Ward) if she has any wishes for the department and she didn’t need long to think about it. So this week I'll visit the pharmacies to see if I can find something they can use. They use this very large feeding tubes for the fragile little girls. It would be cool if I can find some smaller ones.

Well that was about it, I think. Was it worth the wait? :P

Next message I will add some pictures. Thank you for your messages!

Lots of love and hugs,

Ellen