Weer eens ff wat anders!!

Hallo!!

Bedankt voor jullie leuke berichten weer allemaal!!

Uiteraard is het plan anders verlopen dan ik gedacht had. Afgelopen zondag had ik een meningsverschil met Robyn (waar ik verder niet op in ga), dus ik zei tegen Robyn: ‘Het is goed dat je je mening geeft, maar ik denk er anders over.’ Ik ben toen bij Toni (ook een vriendin van Robyn) blijven slapen (niet door het meningsverschil, maar dat was juist de oorzaak ervan). Toen ik op maandag terug kwam om te poetsen, was het poetsen al klaar en werd me medegedeeld dat ze het niet waardeerde dat ik dat tegen haar gezegd heb en dat ze dacht dat het tijd werd dat ik verder zou gaan. Ik heb toen eerlijk gezegd met een groot plezier mijn spullen gepakt, maar heb wel met een zwaar hart afscheid genomen van de Belgen en de honden ;).

Toen ik alles even had laten bezinken dacht ik: ‘Hé, het lijkt wel een deja-vú’. In Blankenberghe van de camping gestuurd worden en nu in Ozzie uit de kroeg/hotel gezet worden. Het moet niet gekker worden :p. Haha…

Ik zal even uitleggen waarom ik het niet erg vond. Vorige keer schreef ik dat ik mijn draai gevonden had. Maar dat was eigenlijk de Licola-draai. Omdat ik nog zo vol zat van die plek, kon me de rest op dat moment niet zo veel meer boeien. Maar omdat ik het idee had, dat ik steeds harder werkte in Boolarra en het voor mijn gevoel steeds minder gewaardeerd werd, vond ik het daar niet meer zo geweldig. De Belgen braken het nog een beetje en zeker ook de bezoekers in de kroeg. Daarnaast kwamen Toni en Peta mij regelmatig opzoeken of kon ik bij hun komen om even afleiding te hebben. De ‘Boolarranaren’ waren constant erg enthousiast en gaven aan dat ik de kroeg wel veranderd had (in goede zin). Dus voor hun wilde ik daar blijven, maar voor het werk eigenlijk niet. Daarnaast heb ik ook besloten om, voordat ik naar Nieuw-Zeeland ga (eind januari), nog drie keer terug naar Licola te gaan om een kamp te doen. Dus ik wilde ook wel in de buurt blijven voor dat. Ik zat dus constant in dubio en kon voor me zelf geen keuze maken, dus had ik maar met tegenzin besloten om te blijven en gewoon met oogkleppen op te gaan werken. Nu is dus de keuze voor mij gemaakt dat ik moet gaan en af en toe kan ik dat heel erg waarderen als iemand anders dat voor mij doet ;).

Ik weet dat ik het goede heb gedaan, dus ik kan er vrede mee hebben. Ik heb erg veel geleerd in de afgelopen periode. Het is alleen jammer als het zo moet eindigen.

Ik heb vandaag met Kerryn uit Warragul gesproken (een van de leidsters die met de gehandicapten op kamp was in Licola) en afgesproken dat ik vanaf morgen tot vrijdag bij haar verblijf en bij hun op de groep mee kan gaan helpen als vrijwilliger. Vrijdag vertrek ik dan opnieuw naar Licola voor het weekend. Dus ik heb er heel wat moois voor terug gekregen!
En maandag kan ik beginnen op een aardappelfarm hier in de buurt om aardappels te sorteren. Ze zeggen dat het zwaar werk is, maar ja we gaan gewoon even doorpezen nu. We zullen nog genoeg dagen krijgen dat we lekker met de voetjes omhoog kunnen zitten. Ik weet nog niet voor hoe lang dat ze daar werk hebben, maar ja dat is een verhaal voor de volgende keer (zoals de Sprookjesboom dan elke keer zegt volgens mij ;)).

De vrouw van die zorgorganisatie waar ik mee in contact was, heeft uiteraard niet meer terug gebeld (ik begin er hier bijna op te rekenen dat dat zo gaat). Maar het had anders toch niet gewerkt, want ik heb niet zo heel veel tijd meer om zo’n baantje te gaan doen.

Het weer wordt langzaam aan meer zomerachtig. Warmer, maar wel regelmatig een flinke regen- en onweersbui. Zo nou zijn jullie weer een beetje up to date.

Tot schrijvens!

Liefs Ellen

Ps. Annie, wat leuk dat je mijn verhalen ook volgt en jij en Richard nog proficiat met het opa en oma-schap!
Moniek, waar passen wij wel tussen? Tussen die oudjes of die heksen?:p
Komkommerfemilie, ik pluk zeker nog steeds elke dag! Mijn tas begint er wel een beetje vol van te raken, dus maar goed dat er niet meer zo heel veel dagen bij komen.