Levenslessen, carpackers en Mr. Miyagi

Hoi, hoi!!!

Daar ben ik weer met een verslagje. Let op!!! Dit is een erg lang verhaal. Zorg ervoor dat u verzekerd bent van een voorwerp die uw billen ondersteunen, want waarschijnlijk bent u niet verzekerd tegen letsel door kramp in uw benen van het staan en hangen!!

Ik ben dus met Marieke mee naar Rockhampton gegaan. By the way: gewoon in mijn auto en omdat ze genoeg chauffeurs hadden voor de rest van de wagens zat Marieke gezellig bij mij erin.

’s Zondags had Marieke vrij (gepakt, want de baas heeft wel drie keer opnieuw gevraagd of ze toch wilde komen werken) dus zijn we naar Yeppoon gegaan. De baas (Roger) had in Rockhampton een huis gekocht, omdat hij daar regelmatig klussen heeft. Dan hoeft hij dus niet telkens de motelkosten te betalen. Voordat we naar Yeppoon gingen, zijn we dus even langs het huis gegaan, zodat we wisten waar het was. Het huis heeft twee slaapkamers waar wij er 1 van kregen (eindelijk eens een stevig stapelbed, waardoor we niet van elkaar wakker werden als er iemand draaide!). Verder sliep Roger in een andere kamer en Adam, collega van Marieke, in de woonkamer (onder de tv die de hele nacht staat te bléren omdat de baas deze aanzet en 5 seconden later ligt te snurken alsof zijn leven er van afhangt). Verder sliepen in de tuin, in hun caravan, nog de zus van Roger met haar man en zoontje. Een drukte van jewelste dus in het huis. Af en toe was het gezellig en kon je een normaal gesprek met ze voeren, maar meestal was het een gescheld en gevloek.
Volgens mij waren ze in de familie ook erg gewend om altijd de lakens uit te delen, want ze konden nooit eens iets fatsoenlijk vragen. Het was altijd gebiedend. Sorry, maar daar hoef je bij mij niet mee aan te komen. Ze keken dan ook heel raar op als je een keer nee zei.

Anyway… Ik ben een aantal keren met Marieke mee op de vrachtwagen geweest. Ze moest een aantal dagen lange ritten van anderhalf uur op en neer maken, dus konden we gezellig bijkletsen (ja we vonden dat we elkaar de laatste tijd te weinig gesproken hebben, dus ja dan heb je wat in te halen :p). En zo ontnam ik zus de kans om elke keer in de gaten te houden welke stappen ik allemaal zette in en rondom het huis. Want nieuwsgierig waren ze!!!

Ik heb ook een keer zelf een stukje in de vrachtwagen gereden. Echt grappig man!! Marieke zat elke keer met de neus tegen het raam als ik op de rem drukte. Maar ja, 1 knikje en hij stond weer recht!
Op woensdag stond ik om 7 uur paraat om met Marieke op de truck te gaan. Kwamen we op de bouwplaats aan, vertelde de baas even leuk dat er tot de middag geen werk was. Toen zijn we maar naar Dreamtime Culture Centre geweest. Daar wordt vanalles over de Aboriginals tentoongesteld en verteld. Erg leerzaam. Zo heb ik ook geleerd dat de kleur die ik laatst op de andere aboriginaltekeningen zag, wel door hun zelf is aangebracht. Ze maken de kleur met water en verschillende stoffen. Doen het in hun mond en blazen het over of tussen de objecten door. De tekeningen geven de verschillende jachtresultaten aan. Goh man, had niet gedacht hier in dit jaar nog iets te leren :p;).

Toen we net klaar waren met de rondleiding, belde Roger dat we konden komen. Wij als een speer naar de bouwplaats toe en vertrokken… Komen we op de losplaats aan, zit er een betonblok dwars klem in de vrachtwagen. Met geen mogelijkheid wilde deze een cm verplaatsen. Ook Adam kreeg er geen beweging in. Uiteindelijk besloten om zo maar weer terug te rijden, zodat de kraan de blok maar weer los moest wrikken. Toen ze de deur dicht wilden maken, bleek dat deze scheef zat omdat de betonblok tegen de zijkant duwde. Na veel geplaar kregen we hem eindelijk dicht. Op de terugweg keken we even snelletjes op de klok en toen kwamen we erachter dat we 2 uur over dat alles hadden gedaan in plaats van 1 uur normaal.

… Nog niet in slaap vallen. Dit stukje is essentieel voor de rest van het verhaal :p. Nu wordt het weer leuker…

Het tweede en laatste ritje verliep voorspoediger, althans… Dat dachten we. Op de terugweg, zo’n 10 minuten voor de bouwplaats, was de diesel op. Normaal zou dat ritje nog goed afgemaakt kunnen worden, maar omdat we dus een uur flink wat diesel verbruikt hadden met de blok en de deur, haalde hij het niet. Nou zal je denken, je hebt toch een tankmeter? Je raad het al, die is kapot (goh pap, waar kennen we dat van??). Marieke belde de baas op en kreeg meteen een uitbrander van hier tot aan Tokyo (oh nee, dat is niet zo ver, ja tot aan Groenland dan). Wij konden er eigenlijk alleen maar mee lachen (ja, ik was al lang blij dat het niet met mijn auto ergens in de middle of nowhere gebeurde :p). Na een uur kwamen Roger en Adam aan. Adam hield wijselijk zijn mond en Roger brabbelde wat dat hij dit het ergste vond wat er zou kunnen gebeuren… ‘Dit kost me het meeste geld’, zei hij. Uhm… nou, hij heeft in een week de rupsband van de kraan laten lopen, de ‘grijper’ (waar je dingen mee vast pakt) kapot gemaakt (gewoon staal van een paar cm dik doorgebroken) en drie keer de grendel om de deur vast te maken er opnieuw aan moeten lassen. En dan nog niet gesproken over het extra uur dat Adam en Marieke bezig zijn geweest met de betonblok en alle andere uren die Marieke nodig had om de deur, die hij elke keer weer scheef boog met de kraan, goed vast te maken. Nee, dat kost geen geld nee…
Maar ja, we hebben hem maar gewoon in de waan gelaten dat hij met die gedachte en dat gedrag iets bereikt. Op vrijdag bleek dat er een klus niet door ging, maar vroeg de baas of ze een vrachtwagen naar Brisbane wilde rijden. Ze wilde niet nog verder naar het zuiden gaan (ik ook niet), dus heeft Marieke besloten dat we weer verder gaan reizen.

Op vrijdag hebben we een trip van 650 km omhoog gemaakt. We hebben toen weer in Home Hill op de camping langs het zwembad gestaan (uiteraard nog even een brede-schouder-poging gedaan!!) :p. Het was grappig dat we ook eens een keer een beetje bekende weg hadden. Al was het dan meer dan een maand geleden dat we de vorige keer daar waren.

Ik heb jullie een tijdje geleden verteld dat we mensen hadden ontmoet die de auto overvol hadden gepropt. Nou ik kan eerlijk zeggen dat we onszelf gepromoveerd hebben naar Carpackers. Wat wij in de auto proppen is namelijk niet allemaal meer op onze ‘back’ te dragen.

In Home Hill vonden we dat we weer wat extra’s verdiend hadden. Daarom zijn we lekker gaan eten bij Mr. Miyagi. Het was eigenlijk een Chinees Restaurant, maar het was net alsof we bediend werden door Mr. Miyagi uit de film ‘Karate Kid’. Een grappige man was het met precies zo'n postuur en gezicht 'net als in de film'...

Op dinsdag zijn we naar de Wallaman Falls geweest. Deze waterval heeft de langste vrije val van Australië. Het was mooi om te zien, maar eerlijk gezegd eigenlijk maar een smalle waterval. In het regenseizoen zal het wel nog mooier eruit zien. Het National Park eromheen was erg beschadigd door de orkaan. Ze waren dus op veel plekken aan het werken en de mooiste looproute was helaas afgesloten. Maar later hoorden we dat het park pas net weer geopend was, dus we zijn blij dat we het überhaupt konden zien. Op weg naar het park kwamen we een jonge Cassowary (zie foto) tegen. In het park zaten voor de orkaan heel veel Cassowary’s, want er was ook een plek waar ze gevoerd werden. Nu hebben ze eigenlijk geen idee hoeveel er nog zijn en waar, dus toen we vertelden dat we er een gezien hadden werden we bijna op handen gedragen.

Gisteren zijn we naar Mission Beach geweest. We hadden gehoord dat dat dorp erg getroffen was door de orkaan van februari dit jaar. Dit was inderdaad zo. Een deel was al opgeruimd, het strand zou namelijk vol gelegen hebben met Palmbomen en rotzooi, maar een deel was ook nog zichtbaar. Ook op andere plaatsen langs de weg, waar het bebost is, zie je hoe er een wirwar van (omgewaaide) bomen gevormd is.

Vandaag zijn we naar het Paronella Park geweest. Dat is een kasteelruïne gebouwd door een Spanjaard. Hij had het eigenlijk gebouwd voor zijn verloofde, maar in de 11 jaar dat hij aan het bouwen was (en zijn verloofde was nog in Spanje), was hij vergeten om haar brieven te schrijven. :S Toen hij terugkwam in Spanje was ze al met iemand anders getrouwd. Toen is hij maar met de zus van zijn verloofde getrouwd en zijn ze samen terug naar Australië gekomen om LANGS het kasteel te gaan wonen. Wat er precies de reden van was dat hij langs zijn kasteel zijn eigen huis bouwde weten ze niet, maar ze denken dat hij er zo beter van kon genieten…

Ook zijn we nog naar de Milla Milla waterval geweest. Hij was mooi, maar ik heb er helaas geen bewijs van want de batterij van mijn camera was leeg.
Ik heb in ieder geval wel weer wat foto’s geknipt en zal ze binnenkort bij dit bericht erbij zetten (eerst even batterij opladen). Dus als je dit bericht al hebt gelezen en je bent nieuwsgierig naar de foto’s, nodig ik je uit om over een tijdje weer terug te komen.

Bedankt voor jullie geduld ;):p. Tot snel!

Groetjes Ellen

Ps. Bedankt voor jullie reacties. Omdat ik nu zelf zoveel geschreven heb, zal ik er een andere keer op reageren! Anders vallen jullie helemaal van jullie stoel.
Maar ik lees en waardeer ze zeker!!