Een Obikini-kerst

Hallo iedereen,

Mijn excuses dat ik het zo heb laten afweten door jullie niet eerder op de hoogte te stellen hoe het hier in het verre zuiden nog allemaal loopt! Sorry, sorry, sorry!!! Ik hoop dat jullie allemaal een goede kerst hebben gehad. Wij hebben ons in ieder geval goed vermaakt met lekker eten, lekker drinken, spelletjes, filmpjes en de foto’s van afgelopen feestweekend (oi, oi, oi, die dokters toch ;)).

De afgelopen drie weken zijn erg druk, vermoeiend, leerzaam, lachwekkend en super geweldig geweest, met de nodige ups en downs. Ik zal proberen om nog even terug te halen hoe het sprookje begon…

Once upon a time…:p… stond ik nog steeds op de Kinderafdeling. De afgelopen weken is het op de afdeling heel wat rustiger geweest, dan de voorgaande weken. De afdeling heeft het grootste gedeelte van de tijd maar half vol gelegen (gelukkig!). Maar ja dat betekent voor ons dus wel wat minder werk. Maar ik heb mijn tijd goed vol kunnen krijgen, door gewoon maar in de keuken van de afdeling te gaan zitten (wat de moeders en de patiëntjes geweldig vinden). Door er gewoon al bij te zitten en een verloren poging doet om iets van het Twi te kunnen praten of verstaan, zie je toch nog heel wat blije gezichten en genoeg waardering.

Ik heb gelukkig weer genoeg kinderen gezien die erg ziek waren en er uiteindelijk goed bovenop zijn gekomen en zelfs weer naar huis konden gaan.
De eindevaluatie is achter de rug (met zeer goed resultaat), mijn laatste werkdag is ook al geweest. Die dag hebben Sanne en ik nog even ballonnen uitgedeeld aan de kinderen en natuurlijk wilde het personeel ook wat (gelukkig deze keer alleen om de afdeling te versieren). Ik vind het jammer dat het al langzaam naar het einde gaat kruipen (of ja, langzaam? De dagen vliegen voorbij!). Maar gelukkig komt een van de hoogtepunten nog. Want ik zie er erg naar uit om straks alles aan pap, mam, pap (2) en mam (2) ;) te laten zien.

De laatste weekenden hebben we nog veel gezien en gedaan. We zijn een weekend naar Bui National Park geweest. Daar hebben de 5 anderen Nijlpaarden bekeken (omdat ik niet graag in boten zit – zacht uitgedrukt :p – ben ik in het dorpje gebleven, waar ik een soort van attractie was), hebben we 5 uur op een taxi zitten wachten die niet op kwam dagen, moesten we dus een nachtje overnachten, werden we aangevallen door een bijenplaag, en waren we 10 kilo zwaarder door al het stof van de anderhalf uur durende autorit. Maar ja, als je dan ‘meeeeht z’n zesse’ bent, staat het ook garant voor een hoop lol.

Afgelopen weekend hadden we eigenlijk gepland om weer naar Kumasi te gaan, om even te pinnen en nog wat te shoppen. Maar ik had een hoofd als een baksteen (nee, dat kwam niet van de vrijdagavond ;)) en had geen zin om dat eind nog in de trotro te zitten. Uiteindelijk besloot iedereen, behalve Marrit (dus zij bleef heel zielig ook maar thuis tegen haar zin), dat ze ook geen zin meer hadden. ’s Avonds zijn we dus zoals elk weekend gaan uiteten en daarna gingen we ‘even’ kijken of die dokters hier ook goeie feestjes kunnen geven. Nou dat ‘even’ werd dus half 3! Ja, het bier moest op he! Er zijn veel (te verschrikkelijke) foto’s gemaakt. Een aantal (wel voor publiek showbare) foto’s heb ik hier bijgevoegd :p.
Wat nou nog rest is nog een beetje huiswerk, vakantie vieren en wachten op het volgende feest. Dat zal denk ik oud en nieuw worden.

Omdat ik niet weet wanneer mijn volgende internetsessie komt, zeg ik alvast:

Gelukkig Nieuwjaar!!!!!!!!!!!!!!!!!

Geniet van de vrije (feest)dagen en tot snel!

Groetjes en een dikke knuffel van Ellen

Ps. Met vriendelijke medewerking van Cindy heb ik dit bericht vandaag kunnen plaatsen. Cindy bis unne kanjer!!!! Hahaha...