We gaan nog niet naar huis... Nog lang niet.......

Heey, Hoi, Hallo,

Kun je zinge, zing dan zo :p…. hahaha gos Lieke, hea zit der nog steeds in ;).

Hier weer een berichtje uit luilekker land… Het was weer een indrukwekkend weekje. En na vele malen te horen krijgen wat ik thuis allemaal gemist heb tijdens het feestweekend, heb ik besloten om het hier maar even extra gezellig te gaan maken. Dus dan zal ik maar snel gaan vertellen wat ik allemaal heb uitgespookt.

Op maandag morgen kreeg ik ineens te horen dat we geen water meer hadden. De enige mogelijkheid om aan water te komen, op ons terrein, is bij een put (een paar honderd meter lopen van onze kamer) waar 100 andere studenten ook water moeten halen. Mmm ja, dat kan gebeuren hè. Het is tenslotte Afrika. Maar toen ik dinsdag hoorde dat het probleem lag bij een kapotte machine die het water in onze bassins pompt en dat de reparatie wel 5 weken op zich kan laten wachten, werd ik toch wel al een beetje moe van het gesjouw in gedachten ;):p. Maar gelukkig kregen we op vrijdag het bericht dat het water het weer deed zoals voorheen. Dat is ook nog met een gebruiksaanwijzing, maar daar was ik al aan gewend. En toevallig heb ik me ook nog elke keer onder het sjouwen uit kunnen werken, want de keren dat ik water nog had, kwam er net een beetje water uit de kraan gedruppeld.

Maandag begon Marrit ook op de kinderafdeling, dus had ik gelukkig wat meer steun vanuit de Obruni-kant. Op die dag begonnen er ook een stuk of 10 tot 15 Ghanese studenten op de afdeling. Deze zijn gelukkig makkelijker om mee te werken, want het zijn eerstejaars, en dus doen ze niet alsof ze alles al weten. Juist het tegenovergestelde, bij alles wat ik deed stonden ze met een hele groep om me heen om het ook te leren. Heerlijk. Kon ik toch nog een beetje in de rol van lerares gaan zitten. Het is dan geen basisschool, maar ja kinderen zijn het af en toe nog wel.

Op dinsdag was er een patiëntje jarig, hij was de dag ervoor met brandwonden binnengebracht, dus ging ik hem een ballon brengen (en moest ik zijn moeder er even aan herinneren dat het zijn verjaardag was), maar hij keek er niet blijer van. Misschien nog maar eens proberen als hij er straks beter aan is. Tijdens de doktersronde stonden we bij een patiëntje, met hele dikke bolle wangen (het zou mijn broertje kunnen zijn :p). Dat was echt zo’n scheetje en elke keer als ik hem aankeek begon hij heel breed te glimlachen. Later op de morgen kwam hij voor me zitten op een kruk en keek en lachte hij alleen maar. Zo grappig om te zien.

Op woensdag stond ik alleen, omdat Marrit een projectdag had. Aan het einde van de morgen, hoorden we ineens geschreeuw vanuit de achterkant van de afdeling. Toen we gingen kijken, troffen we daar een meisje aan, die net wondverzorging had gehad en bang is voor alle medische dingen, die de hele tijd ‘mammie, mammie’ was aan het roepen. Ik dacht in het begin dat ze haar moeder de schuld was aan het geven dat zij pijn had en dat allemaal moest ondergaan. Maar toen viel de moeder ineens flauw in de armen van de dokter (wat een droom ;)) en bleek ze dus niet tegen de wondverzorging te kunnen. De dokters wilden toen snel even het bloedsuiker prikken, maar toen bleek dat de strookjes waar je dat mee doet, op waren. Weer een typisch geval van in Ghana zitten. Dus toen hebben ze maar snel even een infuus geprikt en wat glucosewater toegediend. Het meisje was ondertussen nog harder gaan schreeuwen en huilen en een verstandige moeder heeft haar toen op haar rug gebonden (grappig om een meisje van 11 nog op de rug te zien zitten), waar ze meteen rustig van werd. Het bleek achteraf dus dat ze zich zorgen om haar moeder maakte. En toen een kwartier later de rollen weer omgedraaid waren (de moeder weer langs het bed en meisje in bed), was het al snel weer goed.
’s Middags kreeg ik een telefoontje van Linda dat ik snel mijn post moest gaan halen. Bleek dus dat ik een pakketje had gekregen, een kaartje van mijn lieve vriendjes en oma Til ;) en nog een papiertje voor een pakketje. Ik was al een beetje hyperactief (en dat zonder red bull!!!), maar dit zorgde helemaal voor het toppunt!!! Allemaal kei bedankt voor alle leuke berichtjes, kaartjes, pakketjes en alle aandacht natuurlijk!
’s Avonds hadden we nog wat pannenkoeken over en hebben Marrit en ik nog wat naar de afdeling gebracht. We hadden namelijk beloofd dat een student pannenkoeken mocht komen eten, maar hij had avonddienst en het werd een beetje laat als we op hem moesten gaan wachten. Zijn gezicht klaarde helemaal op toen hij zag wat we hem kwamen brengen.

Op donderdag lag er weer een baby met ademhalingsproblemen in de ‘treatmentroom’ (kamertje voor spoedgevalletjes). Toen de moeder even naar buiten wilde, ben ik bij haar gaan zitten en heb deze keer een verhaaltje over een prinsesje in en kasteel verteld (de hele tijd hetzelfde liedje zinge is ook zo saai), want haar naam is Princess. Ze zag er zo zwak uit en na een paar ademhalingen, hield ze elke keer haar adem in. Dus elke keer schrok ik even, maar ja toen ging ze weer verder met ademen. Het verbaasde me dan ook erg dat ze er vrijdag nog was en dat ze er zelfs al veel beter aan was. In het midden van de morgen ging ze zelfs al weer terug naar haar eigen bedje.
Mijn andere patiëntje (waar ik vorige keer over vertelde) is die dag ontslagen. Hij is nog niet beter, waarschijnlijk is hij blind geworden doordat de malaria ook een stukje van zijn hersenen heeft aangetast, maar met de goede behandeling zal hij binnen 6 maanden weer kunnen zien. Zijn ouders kunnen de rekening ook nog niet betalen dus blijft hij nog op de afdeling wonen, zodat we hem wel nog een beetje in de gaten kunnen houden.
’s Middags kreeg ik een telefoontje van de nieuwe co-assistenten dat ze waren gearriveerd. Die heb ik toen even rondgeleid en meteen aan hun beleidster voorgesteld (wat een hele onhandige ontmoeting was :p). Ze fietste namelijk langs en ik riep haar, maar ze reageerde niet op mij, wat ze bijna nooit doet op verpleegkundigen, maar toen ze me wel hoorde, keek ze heel geïrriteerd ‘wat ik nou weer moest’. Haha… Och ja die mensen moet je ook hebben.
Daarna ben ik met Marrit en Sanne naar Sunyani gegaan, om te internetten en mijn pakketje op te halen. Ondertussen kwamen we weer langs een dvd-kraampje, waar ze de zoveelste verschillende dvd van Prison Break seizoen 3 hadden. Deze dus ook maar even meegenomen. Eindelijk heb ik er nou eentje waar 16 afleveringen op staan (is nog niet alles), maar het is al beter dan een dvd die het niet doet of waar er maar 4 afleveringen op staan. Toen we terug waren in Berekum en de taxi, die ons naar het ziekenhuis bracht, stopte om wat voetgangers voor te laten, werden we ineens van achteren aangereden. Het ging niet zo mega hard, maar hard genoeg om flink te schrikken. Dus ja moesten we even langs de kant gaan staan en ging de chauffeur even de achterkant bekijken. Hier is geen enkele taxi krasvrij, dus daar wordt ook niet zo moeilijk over gedaan. De bumper hing alleen een beetje los, maar daar reden we gewoon mee door. Daarna heb ik hem toch maar een beetje fooi gegeven, want ik vond het toch wel erg zielig voor die jongen.

Vrijdag had ik mijn fototoestel meegenomen naar de afdeling, om even wat foto’s te knippen van de afdeling en wat kindjes. Ik heb er ook een op mijn rug gedragen, maar hij wilde niet echt. Verder gebeurde er weinig spannends op de afdeling.
’s Avonds toen we met zijn drieën lekker aan een biertje zaten, besloten we dat we geen zin hadden om te koken en maar lekker te gaan uiteten bij het Vision Hotel. Dus daar zaten we weer op precies dezelfde plaats als Zondag, met precies dezelfde voorgerechten. Alleen wat meer alcohol en dus wat meer onnozele praat ;). De volgende keer kunnen we vragen of we een klantenkaart krijgen. Toen we daar zaten, kreeg ik te horen dat ik toch wel een aantal stopwoordjes had, die zij ook al over aan het nemen zijn: ‘och erm’ (uitgesproken als ‘germ’ wat in het Engels ‘kiem’ – van ziektekiem – betekend), ‘scheetje’ en ‘vetjes’. Maar ja, ik heb ook al wat nieuwe woordjes geleerd: 'tarrel' = ingedroogde keutel die aan een haar vastzit, 'smokjes' = kusjes... Och ja die Groningers... Lache mensen ;)!... Haha.

Gisterenavond zijn we naar ‘Klub Tyco’ geweest: een luxe danstent voor Ghanese begrippen. We kwamen aan om ongeveer half negen en toen kregen we te horen dat dat ding pas om 10 uur open ging. Dus zijn we maar even op het terras gaan zitten. Daar zijn we aan de Baileys gegaan (wat ongeveer 2 euro kost per portie = 10 ml ongeveer). Wij Nederlanders vonden dat toch wel erg veel dus na een glaasje te hebben gehad, hebben we besloten om met zijn drieën maar een hele fles te kopen... Dit was uiteindelijk stukken voordeliger en hebben we weer heerlijk kunnen genieten van het Ierse drankje! In de club zelf was niet zo heel veel te doen (waarschijnlijk op vrijdag meer, want dan is het Ladies Night), op een paar stripsters, lesbiennes, vervelende Obruni-mannen en afzettende barmannen na. Dus volgende keer op vrijdag misschien meer geluk.

Ik wil iedereen nogmaals bedanken voor alle aandacht, berichtjes, kaartjes, pakketjes, post of wat dan ook. Elke keer kom ik er weer achter hoe veel geluk ik met jullie allemaal heb en hoeveel steun ik kan halen uit jullie aandacht. Maar ik wil jullie er ook even aan herinneren dat het einde van mijn verblijf hier al in zicht komt en dat de post er ongeveer 3 weken over kan doen om hier aan te komen. Het zou zonde zijn als ik nog post krijg die ik niet meer kan lezen omdat ik aan het reizen ben, of misschien al weer thuis ben… Dus… Hoe lief en leuk ik het ook vind om post te krijgen, wil ik jullie vragen om na volgende week niks meer op de post te doen (ook ivm kerstdrukte enz.).

Nou ik denk dat ik nou wel genoeg leesvoer heb gegeven voor deze week.

Volgende keer weer meer! Geniet van de foto’s, want dat doe ik ook elke keer als ik ze zie ;).

Tot snel!!

Groetjes Ellen