Weer een leuke week achter de rug

Hallo hallo,

Eindelijk weer een nieuw bericht uit het Ghanaland!

Het is hier nog steeds erg leuk, gezellig, warm (steeds warmer), een beetje regenachtig (steeds droger) en over de rest heb ik ook weinig te klagen! Ik ben nog niet ziek geweest van het eten (op een enkele keer ‘ff rennen’ na!)

Afgelopen week zijn Anna en ik naar Nkoranza geweest, waar we stage hebben gelopen bij de verstandelijk gehandicapten. Dit is het enige project in heel Ghana waar onderdak wordt geboden aan verstandelijk gehandicapten. Er woonden zo’n 20 tot 30 kinderen en in de werkplaats werkten ook nog een aantal gehandicapten die nog thuis bij hun ouders woonden. In totaal biedt het Hand-in-hand-project onderdak aan 47 verstandelijk gehandicapten. Op het terrein wonen ook de care-givers (persoonlijk begeleiders van de kinderen) en de vrijwilligers (op dit moment 1 Duitse en 4 Nederlandse). Er is ook plaats voor bezoekers in leuke hutjes met een buitendouche en sommigen met een buitenwc (zie foto’s).

Omdat we ‘gast-vrijwilligers’ waren, mochten we zelf weten of we mee wilden helpen met de dagtaken en wat we deden. Ik heb besloten om 1 morgen mee te kijken met de verzorging (= douchen en aankleden) van de kinderen. Dit begon namelijk om 6 uur en dat vond ik toch wel erg vroeg :p. ’s Morgens gaan er altijd een aantal gehandicapten in de ‘workshop’ sieraden maken of weven. De anderen doen dan spelletjes of snoezelen of iets dergelijks. Na de lunch gaan de kinderen altijd 2 uurtjes slapen/snoezelen (= siësta) in de snoezelkamer. Daarna is er elke dag een andere bezigheid. En van 4 tot 5 gaan ze elke dag (behalve als het regent) zwemmen. Dit is dan ook meteen de wasbeurt voor het eind van de dag. Daarna krijgen ze de nachtjapon aan en krijgen ze hun avondeten. Daarna wordt er elke dag een film gedraaid in de ‘movieroom’ en als wij ze daar naar toe hebben gebracht is voor de vrijwilligers de vrije avond begonnen.

De kinderen hadden verschillende uiteenlopende handicaps. De meesten praatten niet of zeiden maar een paar woordjes. Er waren er een paar met het Syndroom van Down. Ernstige lichamelijke afwijkingen waren er niet zo heel veel te bekennen. Er was wel een meisje van bijna drie jaar die geen armen en benen had (dus alleen een rompje en een hoofd). Haar ouders wilden en konden niet voor haar zorgen en dus heeft het ziekenhuispersoneel gezorgd dat ze daar terecht kwam.

Ik vond het echt heel mooi om te zien hoe die kinderen (net als in Nederland) ook erg blij konden worden gemaakt met iets heel simpels. Woensdagmiddag was ik met een van de kinderen het liedje deze-vuist-op-deze-vuist aan het zingen. En elke keer als we boven waren begon hij te juichen en te klappen. Er liep toen ook een meisje rond met een kruisje-bolletje-spelletje en zij begon elke keer te lachen als er iemand zogenaamd gewonnen had.

De eigenares van het project is een Nederlandse arts. Ik heb er echt een leuke week gehad en ik weet zeker dat ik er nog een keer naar terug ga. Op mijn laatste dag vroeg ik waar ze erg blij mee zouden zijn als hulp vanuit Nederland. Toen zei ze dat enkele kinderen nog een of meerdere sponsoren nodig hebben. Dus voor degene die zich geroepen voelt: www.operationhandinhand.nl. Ook waren ze nog op zoek naar educatieve cd-roms (moeten wel in het Engels zijn). Dus bijvoorbeeld leren-tellen of leren-lezen cd-roms. Dus… als iemand ergens iets heeft liggen of ergens iets vandaan kan halen: laat het maar weten.

Dit weekend zijn we eerst naar de Kintampo Falls geweest. Das een erg mooie waterval. (zie foto’s) Daarna heb ik nog een keer een poging gedaan om wat aapjes te kunnen spotten bij de Monkey Sanctuary. Deze keer heb ik wat meer aapjes gezien, dan de eerste keer. Daarna hebben we nog lekker gerelext bij het Eusbett hotel. Zwemmen zat er helaas niet bij want het drupte buiten een beetje.

Goh ik heb nou net even uitgevonden dat ik hier draadloos (en dus gratis) kan internetten. Ik weet niet of ze me dit in dank afnemen, maar ja ik doe het toch. Het leven hier is al duur genoeg:p.

Geniet van de foto's en tot de volgende keer.

Groetjes Ellen