The real Africa

Goeiedag,

Ik bedacht me achteraf dat ik mijn titel van het vorige bericht niet uitgelegd had. Klik, klik, klik... zoals jullie weten is dit niet het geluid van mijn camera die dus geen overuren hoeft te draaien. In Namibië en Botswana gebruiken ze in hun taal kliks voor de start van een zin. Dit geeft meestal aan of de zin of het antwoord positief wordt bedoeld of afwijzend/ontkennend. Nou we hebben het even mogen oefenen, maar er is geen beginnen aan. Ze hebben 4 soorten kliks: 'klok', 'klk' (zoals je bij paarden doet), en 2 anderen die niet te onthouden zijn. Uiteraard geeft het wel wat gelach als je het probeert, dus dat is ook al wat waard :D.

Daarnaast had ik ook nog niet verteld dat we in Namibië bij een ernstig ongeluk uit kwamen, in the middle of nowhere. Een auto had een klapband gekregen, waarschijnlijk macht over het stuur verloren en drie mensen werden uit de auto geslingerd. 1 man was er zeer ernstig aan toe met een flinke hoofdwond. Toen we voorbij reden stonden wij, de 3 verpleegkundigen, meteen op om te gaan helpen. Onze tourguide was helemaal in shock en wilde ons eerst niet buiten laten. Hij dacht dat de man al dood was (dat krijgt hij nu nog steeds soms te horen van de andere mannen hier: 'He Chris, oh my god he's dead, he's dead!) De man bewoog nog, dus heeft hij ons laten helpen. Er stonden verschillende mensen bij maar niemand deed iets. Toen wij aankwamen zijn zij hem snel gesmeerd... wij dachten begrepen te hebben dat de ambulance al gebeld was, maar alleen de politie was ingeschakeld. Dus toen deze na een half uur kwam, moest hij weer terug om de ambulance te escorteren. Heel hectish en ongelooflijk voor ons blanken waar het thuis allemaal goed geregeld is. Het was bloedheet die dag, geen boom te bekennen. We moesten zelf schaduw maken en hebben alle mogelijke materialen uit de EHBO kisten gebruikt om maar iets te kunnen betekenen. Heftig, vooral het besef van hulpeloosheid. Wat als wij niet waren gestopt? Hoe veel langer had die ambulance dan nog geduurd? Was die man dan ook nog levend van die plaats af gekomen als nu? Het bracht bij mij weer de bekende vragen naar boven... 'wat wil/moet/kan ik hier mee?' 'Kan ik zo'n werk doen?' 'Kan/wil ik die ene druppel op die gloeiend hete plaat zijn?' 'Kan ik mijn rug hier naar toe keren, omdat het in Nederland zo veel makkelijker is?' Ik weet het niet... het heeft het weer zo veel moeilijker gemaakt, juist ook omdat ik mij na gesprekken met de Kenianen gewoon steeds meer afvraag of ik mij de Afrikaanse cultuur voldoende eigen kan maken. En dan vooral het stukje hoe ze tegen de man/vrouw statussen aankijken. Volgens hun moet een vrouw volgen en staat de man altijd aan het hoofd van het gezin. Het kan zijn dat zij een keer het idee of de mening van de vrouw volgen, maar dat is pas als de man heeft besloten dat het ook een betere zet is...Dit past niet bij mij... ik heb Chris uit proberen te leggen waarom ik niet zijn tweede vrouw wil worden (dat was zijn voorstel namelijk). Ik neem aan dat ik dat jullie niet uit hoef te leggen. Maar hij snapte het niet! Nog een gezin erbij... Nog meer status... Nog meer welzijn als je laat zien hoe goed je voor je gezinnen kunt zorgen. Gewoon niet voldoende respecteren dat je ook een mening en gevoel hebt. Het wordt hier in de groep niet op een vervelende kanier bepraat hoor! Nee, het blijft gezellig en ze vertellen dan leuk dat een collega wel naar Nederland is vertrokken en daar al 10 jaar woont met zijn vrouw. Als je dan vraagt hoe hij het vindt en hoe het met hem gaat is het antwoord: 'Hij zegt dat het goed met hem gaat, maar ik hoor dat hij het moeilijk heeft.' Ja, ja... je kan ook gewoon een keer toegeven dat het niet verkeerd is als man om je een keer aan te passen aan de vrouw en dat dat niet altijd slecht uitpakt... maar ja, dat kon er natuurlijk weer niet in! ;)

Afgelopen weekend zijn we bij de Victoria Watervallen geweest. Dit is de grootste en mooiste waterval in de wereld. Echter we zitten nu aan het eind van het droge seizoen, dus is de waterval lang niet zo indrukwekkend dan wanneer hij volledig gevuld is. Maar ja... dat mag de pret niet drukken. We konden op eigen gelegenheid de waterval ontdekken dus had ik met twee anderen besloten om 6.00 te gaan, meteen als de poorten openden. Dit was edn prima zet, want we hebben 2 uur rondgelopen zonder bussen toeristen aan de kant te hoeven duwen om meer water dan mensen op de foto te krijgen :). De rest van de tijd in Zimbabwe hebbenmwe lekker gerelaxt. Ik had het gevoel dat onze vakantie toen pas begon. Even de tent kunnen laten staan, niet te hoeven rijden/hangen in de truck, rondlopen in het dorp. Een beetje meer van het echte Afrika zien.
Nou is het wel zo dat het dorpje Vic Falls volledig op toerisme is gebaseerd, dus het hele echte Afrika was nog niet zichtbaar. Maar wat je wel had, omdat Zimbabwe het eerste echte arme land is van de landen die we al bezocht hebben, er veel meer bedelaars waren en de mensen die op straat iets verkopen veel vasthoudender zijn dan in de andere landen. Als je zei dat je geen geld bij je had, dan vonden ze wel iets anders wat ze graag zouden willen ruilen ('I like your flip flops', 'nice t-shirt', 'Do you have some water?'). Tot dat ze de politie zagen, dan maakten ze dat ze weg kwamen. De politie spreekt er zelfs toeristen op aan als je wel iets koopt van hun, want je mag alleen in winkels kopen.

Op vrijdagavond hebben we een afscheid diner gehad, omdat dat het einde van de trip was voor een deel van de groep. We hebben lekker wild kunnen eten: Kudu (een soort antiloop), Wildebeest, krokodil, wrattenzwijn :) en impala. Alles zo lekker mals en helemaal niet wat ik me van wild had voorgesteld. In het restaurant zaten ook drie mensen die zich de volgende dag bij onze groep zouden gaan voegen. Ze hebben op mij niet zo'n geweldige eerste indruk gemaakt, omdat ze (wat achteraf bleek door de Buize Cruise = is een boottocht met ongelimiteerde drankjes, te komen) verschrikkelijk luidruchtig waren. Ik dacht: ja, daar gaat onze rust... echter het omgekeerde is waar. Nu ze allemaal nuchter zijn, zijn het de rust zelve en ben ik soms misschien nog wel drukker... hihi...Ik heb wat lekkere drankjes gevonden hier, dus dan weten jullie wel hoe het kan gaan. Mijn favoriet blijft de Baileys, maar die hebben ze niet overal, dus schakelen we graag over naar Amarula, Khalua, Wild African Cream, Cider of lekkere wijn. De kok Malinga heeft me zelfs overtuigd dat Baileys met Rum (Captain Morgan) nog beter is... God-de-lijk... elk uur van de dag is drank-o'clock, dus ook soms om 10.30 uur in de ochtend :D. Hebben we geen beker bij de hand, dan drinken we uit de fles. Is het ijs in de 'eski' gesmolten en is de drank bijna kokend, dan drinken we hem bijna kokend (je hebt dan niet zo veel nodig om het gezellig te maken....whop whop :p). Top dus... het wordt met de week meer genieten, maar tegelijk wordt het ook weer wat zwaarder. De nachten worden wat korter (door gezelligheid ja :D, maar ook doordat we langere reisdagen krijgen en dus vroeg op moeten). Om 5.00 uur de wekker af te laten gaan is geen uitzondering en dan zijn we pas laat in de middag weer op de volgende bestemming. Daar staat wel tegenover dat we in de truck lekker ons ding kunnen doen, zoals een verhaal voor jullie schrijven, nog even bijslapen of Uno spelen met de tourguide die niet tegen zijn verlies kan... ;)

We zijn nu in Zambia aangekomen, aan de andere kant van de watervallen. Ik heb hier samen met een andere Nederlander een Micro Light Flight over de watervallen gedaan. Dit was echt fantastisch!! Je zit dan achter de piloot in een stoeltje, met alleen maar vleugels boven je. Geweldig en totaal niet eng! Ik heb een mooi zicht op de watervallen gekregen en vanuit de lucht olifanten, nijlpaarden, een krokodil, zebra's en buffalo's gezien. Echt zo'n mooie ervaring.

Daarna zijn we via Lusaka naar het South Luangwa National Park gereden. Toen we in Lusaka op de campsite aankwamen stonden daar gewoon zebra's te grazen, alsof het de normaalste zaak van de wereld was keken ze ons kauwend aan. Heerlijk... het kan allemaal hier. We hebben hier ook net gewoon gegeten met olifanten op 20 meter achter ons die lekker bij stonden te tanken in de rivier.. :D
Vandaag moesten we er om 3.00 uit i.v.m. 700 km die we moesten reizen. Het was natuurlijk veel te gezellig gisteren, dus lag ik pas net in bed toen ik er weer uit kon. Ik was in ieder geval wel zo slim geweest om mijn kleren aan te houden, zodat ik me die moeite op de vroege ochtend konden besparen :).
We zijn om 5.00 aangereden en zijn om 17.00 aangekomen op plaats van bestemming... wel allemaal verharde weg, maar veel heuvels en dorpjes, wat de truck flink laat vertragen.

Zo... volgens mij heb ik julie weer voldoende gevoed. De foto's blijven helaas achter, omdat de WIFI het hier niet aan kan om dit goed op de site te zetten. Daarnaast is de site mij een beetje aan het koeioneren. Maar ja, die komen wel een keer.

Warme groetjes van mij!

Tot schrijvens.